real politik ?

Με τον μανδύα του ρεαλιστή πολιτικού, εμφανίσθηκε ο πρωθυπουργός στην φετινή ΔΕΘ. Δεν έδωσε καμία υπόσχεση και υπεραμύνθηκε των επιλογών του, ως αναγκαστικές υποχωρήσεις για την διάσωση της χώρας. Υπήρξαν αρκετές στιγμές, που τα επιχειρήματά του μου θύμισαν τους προκατόχους του, ιδίως όταν αναφερόταν στο μνημόνιο που υπέγραψε, την διαπραγμάτευση αλλά και την προοπτική εξόδου από τα μνημόνια.

Ο Συριζα, μετά την κωλοτούμπα του περυσινού Ιουνίου έχει υιοθετήσει σχεδόν πλήρως τις επιταγές της τρόικας, τις οποίες προσπαθεί με περισσή επιμέλεια να εφαρμόσει στο ακέραιο. Το ιδεολογικό του στίγμα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί στην καλύτερη περίπτωση σοσιαλδημοκρατικό με αρκετή δόση φιλελευθερισμού και οι βασικές πολιτικές του επιλογές είναι συνέχεια των πολιτικών των προκατόχων του, επιβεβαιώνοντας ότι η πολιτική της χώρας δυστυχώς καθορίζεται στις Βρυξέλλες (αν όχι στο Βερολίνο). 

Προσωπικά, είμαι από αυτούς που δεν πίστεψαν στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» καθώς είχα την βεβαιότητα ότι ήταν αδύνατον να εφαρμοσθεί. Όμως, οι τότε (το 2014) εξαγγελίες του Τσίπρα, ήταν αυτές που αργότερα δημιούργησαν το σημαντικότερο έλλειμμα αξιοπιστίας της σημερινής κυβέρνησης, καθώς αρκετοί συμπολίτες μας επένδυσαν την απελπισία τους σε αυτές. Έτσι, για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια, η ελπίδα μετατράπηκε σε αίσθημα εξαπάτησης συμβάλλοντας στην περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού συστήματος της χώρας. Ο λαϊκισμός του Τσίπρα δεν ήταν περισσότερος από τον λαϊκισμό των άλλων κομμάτων, απλά ήταν πιο αποτελεσματικός καθώς περιβαλλόταν από το ηθικό πλεονέκτημα αυτού που δεν είχε ακόμα δοκιμασθεί.

Σήμερα, που ο Τσίπρας έχει δοκιμασθεί, πιθανότατα συγκαταλέγεται μεταξύ των «Μαυρογυαλούρων» που κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες και μόνιμα υποσχόταν αυτά που ήθελε να ακούσει ο (ανώριμος) λαός μας και όχι αυτά που μπορούσαν να υλοποιήσουν. Παρόλα αυτά, ο Τσίπρας διατηρεί ακόμα (για πόσο άραγε?) το ηθικό πλεονέκτημα της μη εμπλοκής του στην διαφθορά που είναι και το τελευταίο του όπλο απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους. Χρησιμοποιώ την έκφραση «το τελευταίο του όπλο» γιατί και αυτός, όπως και οι προκάτοχοι του, δεν αξιοποίησε αυτό που εγώ προσωπικά θεωρούσα το «βασικό του όπλο» δηλαδή τον εξορθολογισμό του κράτους (πάταξη της διαφθοράς, φοροδιαφυγής-ενίσχυση του κράτους δικαίου κλπ) που στην Ελλάδα υπολείπεται των λοιπών ευρωπαϊκών κρατών. 

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι ο Συριζα κέρδισε τις τελευταίες εκλογές (Σεπτέμβριος 2015) παρά την κωλοτούμπα και την υπογραφή του 3^ου μνημονίου, διότι πολλοί από τους συμπολίτες μας απλά δεν ήθελαν να ξαναδούν στα κυβερνητικά έδρανα, την ΝΔ και το ΠαΣοΚ που θεωρούν υπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας. Ο Συριζα ευθύνεται ελάχιστα για το πώς φτάσαμε έως εδώ, όμως ευθύνεται για την διατήρηση της ίδιας κατάστασης, όχι σε επίπεδο μέτρων, αλλά σε επίπεδο προοπτικής ανάκαμψης. 

Αντίθετα, δεν κατανοώ τι διαφορετικό θα κάνει μία επόμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ (ή όποια άλλη) από αυτό που δεν μπόρεσε (ή δεν ήθελε) να κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά ή η κυβέρνηση Τσίπρα. Δυστυχώς, στην χώρα μας «ο μεγάλος ασθενής» είναι η ίδια η Πολιτεία και ο τρόπος που ανέχεται (ή συντηρεί) προβληματικές νοοτροπίες πολλών συμπολιτών μας που τελικά διαμορφώνουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και της οικονομίας μας.

Η χώρα χρειάζεται τομές (μερικές αρκετά σκληρές) και αλήθειες (μερικές πολύ σκληρές) καθώς το πρόβλημα της είναι κυρίως διαρθρωτικό (όχι οικονομικό) και κατά συνέπεια πολιτικό με σημαντικές κοινωνικές προεκτάσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι η κάθε κυβέρνηση, πριν φτάσει στο σημείο να επιλέξει το αριστερό ή δεξιό στίγμα της πολιτικής της, πρέπει να διασφαλίσει τις αυτονόητες λειτουργίες ενός κράτους και της οικονομίας του, που πρωτίστως στηρίζονται στην κοινή λογική. Στην χώρα μας αυτό είναι ακόμα ζητούμενο και ούτε καν στόχος των μέχρι τώρα κυβερνήσεων.

κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού

...και ξαφνικά, αρχίσαμε να ακούμε για τον μεγάλο μετεκλογικό συνασπισμό ΣυΡιζΑ- ΝΔ. 

Η Μέρκελ τον θέλει, ο Γιουγκέρ τον θέλει, ο Ντάϊσεμπλουμ τον θέλει, η επιχειρηματική ελίτ και οι τραπεζίτες τον θέλουν, τα κανάλια τον θέλουν και τις τελευταίες ημέρες άρχισε να τον θέλει και ο Μεϊμαράκης. Όλοι θέλουν και όλοι μιλούν για την συγκυβέρνηση των δυο πρώτων κομμάτων υποστηρίζοντας ότι είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα. Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν προτίμηση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού (Γιούγκερ σε Τσίπρα) ενώ άλλοι συμβιβάζονται και με όποιον άλλον προκύψει. Μερικοί προτιμούν 1ο κόμμα την ΝΔ (κανάλια), κάποιοι άλλοι τον ΣυΡιζΑ ενώ δεν λείπουν και αυτοί που βολεύονται όπως και να είναι.

Οι λόγοι αυτής της κωλοπιλάλας είναι προφανείς, ιδίως για τους εταίρους-δανειστές. Μία τέτοια κυβέρνηση θα στερούταν αντιπολίτευσης, ικανής να δυναμιτίσει την συμφωνία. Διότι η αντιπολίτευση του ενός είναι ο άλλος. Έτσι και αλλιώς και οι δύο υπέγραψαν την συμφωνία. Μαζί θα την εφαρμόσουν καλύτερα καθώς κανείς από τους δύο δεν θα προκαλεί τον άλλο. Όλα για την συμφωνία.

Επίσης προφανείς οι λόγοι και για την επιχειρηματική ελίτ. Σταθερότητα και εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου που όμως ελπίζουν (και θα επιδιώξουν) να μην τους αγγίξουν. Τα ισοδύναμα να είναι καλά. Οι τραπεζίτες χαρούμενοι και αυτοί. Άλλη μια ανακεφαλαιοποίηση που θα χρεωθεί στο δημόσιο χρέος. Φυσικά χωρίς να θιχτούν οι διοικήσεις και το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, Η διατήρηση του υφιστάμενου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι μονόδρομος, διότι όπως υποστηρίζουν, χωρίς τράπεζες, τελειώσαμε. Οι καναλάρχες επίσης ευχαριστημένοι. Με τέτοια κυβέρνηση ποιός θα τολμήσει να τους βάλει να πληρώσουν και να εφαρμόσουν "δεοντολογίες" και πράσινα άλογα. Ή να ελέγξει βασικούς μετόχους και άλλα τέτοια χαζά. 

Η ΝΔ και αυτή ευχαριστημένη, ιδίως αν έρθει 1ο κόμμα ο ΣυΡιζΑ και είναι ο Τσίπρας πρωθυπουργός του εγχειρήματος. Θα κυβερνούν χωρίς να έχουν την ευθύνη. Έτσι και αλλιώς, ο Τσίπρας έφερε το 3ο μνημόνιο. Αυτοί απλά το επικύρωσαν, για να μην καταστραφεί η χώρα. Δεν είναι ηλίθιο να υποστούν αυτοί τις συνέπειες?

Και ο ΣυΡιζΑ? τι θέλει ο ΣυΡιζΑ? Ποιός ξέρει. Ούτε καν οι ίδιοι. Μέχρι να αποφασίσουν τι θέλουν τελικά, θα έχουν έρθει οι επόμενες εκλογές. Στο μεταξύ, θα συγκυβερνούν. 

«Μεγάλος συνασπισμός». Ο τέλειος συνδυασμός. Από την μια πλευρά οι καθαροί και από την άλλη οι ικανοί. Οι καπάτσοι και οι οραματιστές. Οι δικτυωμένοι και οι ιδεολόγοι. Το παλιό και το νέο. Πλήρης αλληλοκάλυψη. Τα έχει όλα. Ρεαλισμό, ευελιξία, αφήγημα, όραμα, δυναμική. Θα έχει άραγε και αποτελεσματικότητα? 

Και το show ξεκίνησε. Οι "σοφοί" εταίροι-δανειστές το πρότειναν (δίνοντας για κίνητρο, την αναδιάρθρωση του χρέους), τα κανάλια το πιπιλίζουν, οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους και οι πολίτες παρακολουθούν. Τα κανάλια ανέλαβαν την προώθηση, όπως άλλωστε γνωρίζουν να κάνουν καλά. Οι εταιρείες ερευνών ανέλαβαν το marketing. Γκάλοπ που δείχνουν ισοπαλία, έρευνες που δείχνουν ότι ΣυΡιζΑ και ΝΔ υπερτερούν σε διαφορετικούς τομείς (άρα αλληλοσυμπληρώνονται) και μπόλικη κινδυνολογία για τις επιπτώσεις που θα προκύψουν, αν δεν πραγματοποιηθεί η μεγάλη συγκυβέρνηση. Οι υποψήφιοι βουλευτές ανέλαβαν την υποστήριξη στα πάνελς διατυμπανίζοντας ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση. Που θα πάει, με όλα αυτά θα τους φέρουμε να ψηφίσουν όπως πρέπει! 

... και ο λαός? θα κερδίσει άραγε κάτι και ο λαός από τον μεγάλο συνασπισμό?

Αν ο μεγάλος συνασπισμός γίνει απλά για να εφαρμοσθεί η συμφωνία, ο λαός δεν θα κερδίσει τίποτα. Θα εφαρμοσθούν τα μέτρα που δεν θίγουν ουσιαστικά συμφέροντα, θα παίρνουμε τις δόσεις και σε κάποιους μήνες οι εταίροι-δανειστές θα αρχίσουν την «χαλάρωση» ως δείγμα επιβράβευσης και αλληλεγγύης. Φυσικά, η «χαλάρωση» θα αφορά στα μέτρα που δύσκολα εφαρμόζονται (φοροδιαφυγή, ανασχεδιασμός οικονομίας, αναδιοργάνωση κράτους κλπ) αλλά θίγουν συμφέροντα και απλά μπαίνουν στα μνημόνια για να δημιουργούν το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Για να κερδίσει ο λαός, θα πρέπει να γίνουν τομές σε αυτό το κράτος. Τομές που θα θίξουν προνομιούχες ομάδες και θα αναθεωρήσουν τα πάντα. Την δομή της οικονομίας, τον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, τον τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης, τον τρόπο λήψης αποφάσεων και λειτουργίας της δημοκρατίας και άλλα πολλά. Θα πρέπει επιτέλους να επιστρέψουν στην κοινωνία, η κοινή λογική και η συλλογική αντίληψη, που παρόλο που επινοήθηκαν εδώ, φαίνεται ότι χάθηκαν στο διάβα της ιστορίας.

 

Η παραπάνω μεθόδευση επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την έλλειψη εκτίμησης που έχει η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ για τον Ελληνικό λαό. Ο λαός για αυτούς υπάρχει απλά, για να επικυρώνει τις αποφάσεις. Για να δημιουργεί το πολιτικό άλλοθι. Για να επιβεβαιώνει την λειτουργία της δημοκρατίας. Έτσι και αλλιώς οι αποφάσεις παίρνονται για το δικό του καλό. Που αν δεν το αντιλαμβάνεται, πρέπει να του το δείξουν. Αυτοί που ξέρουν. Και αν αυτοί που ξέρουν αποφασίσουν ότι το καλύτερο είναι ο μεγάλος συνασπισμός, θα τον έχουν. Αλλιώς καταστραφήκαμε.

 

Το δίλημμα «ή εγώ ή τα τανκς» επανέρχεται συνεχώς με άλλους πρωταγωνιστές και άλλο διακύβευμα. Και ο Ελληνικός λαός δυστυχώς απαντά πάντα το ίδιο : Εσύ!

διάσταση συναισθημάτων

Τον τελευταίο καιρό βιώνω μιά εσωτερική διάσταση.

Απο την μιά, υπάρχει ο ορθολογιστής με τις δημοκρατικές αρχές, την αποστροφή της βίας και της αυτοχειρίας που πιστεύει στην συλλογική λύση μέσα απο θεσμικές πρακτικές και αντιλαμβάνεται ότι εκρήξεις θυμού και πρακτικές τύπου γιαουρτώματος των πολιτικών δεν συνεισφέρουν στην επίλυση κανενός προβλήματος.

Απο την άλλη, υπάρχει ο συναισθηματικός, που θυμωμένος με τις τακτικές και την συμπεριφορά των πολιτικών μας, ευχαρίστως θα εκτόξευε γιαουρτάκι τύπου veloutela με ροδάκινο σε αρκετούς απο αυτούς που με την διαφθορά, τον πολιτικαντισμό τους, την ανεπάρκεια, ακόμα και με την ανοχή τους, οδήγησαν την χώρα σε αυτή την κρίση. Που για εμένα είναι κρίση αξιών και οράματος και όχι ελλείματος. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ονειροπολεί ανάμεσα σε τραμπουκισμούς και λοιπές φασίζουσες πράξεις, εναντίον κάποιων πολιτικών. Ιδιαίτερα, εναντίον αυτών που αντί να σκύβουν το κεφάλι και να ζητούν συγγνώμη, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να ρητορεύουν με εκείνη την ξύλινη γλώσσα, εφευρίσκοντας σοφιστίες που νομίζουν ότι τους απαλλάσσουν απο την ευθύνη τους.

Η ιστορία, στην οποία συνήθως προστρέχω σε τέτοια διλήμματα, δικαιώνει δυστυχώς και τις δύο συμπεριφορές, βαθαίνοντας το ρήγμα μέσα μου.

Η σοβαρή και μετρημένη αντιμετώπιση των γεγονότων που, χωρίς εξάρσεις και συναισθηματισμούς, δρομολογούν μεθοδικά και συστηματικά τις λύσεις, δημιούργησε τις σύγχρονες αυτοκρατορίες, ενώ αντίθετα καμία αυθόρμητη εξέγερση δεν κατέληξε σε κατάληψη της εξουσίας. Παρ' όλα αυτά, οι περισσότερες αλλαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας, προκλήθηκαν απο την αντίδραση του κόσμου, που συνήθως ήταν βίαιη. Κυρίως , γιατί προκαλούσε φόβο στους κρατούντες.

Και η εσωτερική διάσταση συνεχίζεται। Αν είναι έτσι, ποιά άραγε είναι η αποτελεσματικότερη συμπεριφορά και απο τί εξαρτάται ;

Η απάντηση, που δίνω, δυστυχώς περιπλέκει την εσωτερική μου διάσταση, γιατί σχετίζεται με τον λαό που αντιδράει. Αραγε οι Έλληνες μπορούν να αντιδράσουν "σωστά" και να έχουν αποτέλεσμα ;

Και ενώ η διάσταση παραμένει χωρίς λύση, η ένταση μεταξύ των δύο συμπεριφορών μεγαλώνει. Άραγε που θα καταλήξει;

Επειδή άρχισα να φοβάμαι τον εαυτό μου, θα ήθελα να γνωρίζετε, όλοι εσείς που με ξέρετε , ότι, αν με δείτε να εκτοξεύω γιαούρτια σε πολιτικούς, βρίζοντας και φωνάζοντας, δεν θα είμαι εγώ.

Θα είναι ο άλλος μου εαυτός !

αλληλεγγύη στους καπνιστές

Είμαι καπνιστής।

Ίσως για αυτό, η γνώμη μου στο θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος δεν είναι αμερόληπτη, παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι πρέπει να ακουσθεί, έστω και σαν μία ακόμα από τις εριστικές απόψεις που ακούμε καθημερινά στην Ελληνική κοινωνία.

Είμαι καπνιστής.

Έχω μία συνήθεια, που με τα σημερινά δεδομένα της επιστήμης είναι βλαβερή για εμένα και γιά τους γύρω μου, όταν το υφίστανται. Όμως την έχω, και διεκδικώ το δικαίωμα, για όσο καιρό την έχω, να την εξασκώ ελεύθερα, όταν δε ενοχλώ κανέναν.

Ως πολίτης αυτού του κράτους, στο οποίο εφαρμόζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο του σεβασμού της διαφορετικότητας και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων πάσης φύσεως και προέλευσης, διεκδικώ τα δικαιώματα της «κοινότητας» των καπνιστών।

Διεκδικώ το δικαίωμά μου να συνοδεύω το ποτό μου στο μπαράκι με καλή κλασική rock, άψητα αμύγδαλα, έντονη πολιτική συζήτηση και ένα έως πολλά τσιγάρα, που κατά την γνώμη μου ταιριάζουν πολύ με τα προηγούμενα. Διεκδικώ το δικαίωμά μου να συνοδεύω το ψάρι μου στο εστιατόριο με καλό κρασί, σαλάτα και κάποια τσιγάρα, που χωρίς αυτά, το γεύμα μου φαίνεται ελλιπές. Διεκδικώ το δικαίωμά μου να συνοδεύω την εργασιακή μου δημιουργικότητα, στο προσωπικό μου γραφείο, με καφέ και τσιγάρα.

Σέβομαι τους μη καπνιστές και δεν θέλω να ενοχλώ κανέναν, απλά θέλω να υπάρχω και εγώ μέσα στην κοινωνία. Διεκδικώ τους δικούς μου χώρους, διαχωρισμένους, με σήματα ή χωρίς, τοίχους, συρματοπλέγματα ή ότι άλλο αποφασίσουν οι προστάτες της υγείας μας , αλλά ναι. Θέλω τους δικούς μου χώρους. Διεκδικώ την θέση μου στην κοινωνία, με την «ιδιαιτερότητα» μου την οποία ζητώ από την πολιτεία να σεβαστεί.

Σέβομαι και επικροτώ την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, όπως νοσοκομεία, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες κλπ παρ’ όλο που πιστεύω ότι και εκεί θα μπορούσε να υπάρχει ένας χώρος για να καπνίζουν οι καπνιστές εργαζόμενοι, χωρίς να ενοχλούν το κοινό. Σέβομαι επίσης την απαγόρευση στα μέσα μεταφοράς και επικροτώ την απαγόρευση του καπνίσματος στο ιδιωτικό αυτοκίνητο όταν υπάρχουν παιδιά.

Αυτό που διαφωνώ είναι η καθολική επιβολή του νόμου στα κέντρα εστίασης και διασκέδασης. Δεν κατανοώ γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν ειδικά μαγαζιά για καπνιστές ή ειδικοί χώροι μέσα στα μεγάλα μαγαζιά. Το επιχείρημα ότι κάποιοι μη καπνιστές θα υποχρεούται, λόγω παρέας να συνοδεύουν τους καπνιστές σε αυτούς τους χώρους δεν είναι ισχυρό, καθότι πολλοί μη καπνιστές ζουν με καπνιστές στο ίδιο σπίτι. Για το προσωπικό, προτείνω να ισχύει το ανάποδο από ότι σε πολλές εταιρείες, οι οποίες δεν προσλαμβάνουν καπνιστές.

Στην χώρα μας, η καθολική απαγόρευση σκοντάφτει και σε μία ακόμα παράμετρο : την λαϊκή βούληση. Ο νομικός μας πολιτισμός στηρίζεται στην αρχή ότι ο νόμος προσπαθεί να επιβάλλει την θέληση των πολλών στους λίγους. Στην Ελλάδα, με 42% καθημερινούς καπνιστές (50% στους ενήλικες άνδρες) και περίπου 15% περιστασιακούς καπνιστές, θεωρώ ότι επιχειρείται το αντίστροφο : μια μειοψηφία, στο όνομα της υγείας μας επιχειρεί να περιορίσει επιλεκτικά έναν από τους παράγοντες κινδύνου και μάλιστα, χωρίς την συγκατάθεσή μας. Διότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες κινδύνου οι οποίοι αγνοούνται.

Γνωρίζω ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό, όπως άλλωστε και το αλκοόλ, τα junk foods και πολλές άλλες ουσίες και προϊόντα, που απ’ όσο γνωρίζω δεν έχουν και ούτε προτίθεται να απαγορευθούν σε κανένα από τα «πολιτισμένα κράτη»

Ακούω καθημερινά ότι το κάπνισμα επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως άλλωστε το κάνουν και η παχυσαρκία που κυρίως οφείλεται στην κακή διατροφή, οι καρκίνοι που σχετίζονται με την ρύπανση της ατμόσφαιρας και η κατάθλιψη που σχετίζεται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής αλλά δεν έχω ακούσει ακόμα καμία πρόθεση από κανένα «σύγχρονο» κράτος για ουσιαστικό περιορισμό της ρύπανσης ή μέτρων περιορισμού του άγχους μας.

Αντίθετα, ακούω ότι τα ασφαλιστικά ταμεία σε όλα τα «πολιτισμένα» κράτη του κόσμου, υπέστησαν μεγάλες ζημιές, από τις τοποθετήσεις των διαθεσίμων κεφαλαίων τους σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα φούσκες, ενώ κάποια από τα ταμεία αυτά κινδυνεύουν να καταρρεύσουν εξ’ αιτίας της αγοράς ομολόγων κάποιων προβληματικών κρατών, όπως η Ελλάδα. Αυτά φυσικά, θεωρούνται απλώς κακές επενδύσεις, άσχετα αν ζημίωσαν τα ταμεία όσο η νοσηλεία εκατομμυρίων εμφραγμάτων. Φυσικά, ούτε λόγος για απαγόρευση ή έλεγχο των προϊόντων αυτών, τα οποία, παρόλο που προκαλούν ζημίες, αυξάνουν τα bonus κάποιων golden boys και ημετέρων κουμπάρων οι οποίοι με μένος υπερασπίζονται την διαφύλαξη των οικονομικών των ταμείων από τους καπνιστές.

Γνωρίζω ότι το τσιγάρο κατηγορείται για αιφνίδιους θανάτους όπως άλλωστε και η οδήγηση στο Ελληνικό οδικό δίκτυο, το οποίο η πολιτεία αδυνατεί να βελτιώσει αλλά ούτε απαγορεύει την χρήση του καθ΄ όσον μαζεύονται χρήματα από τα διόδια και την φορολόγηση της βενζίνης.

Αναμφίβολα, το τσιγάρο είναι ένα επικίνδυνο προϊόν, όπως άλλωστε και η πώληση όπλων σε πολλές πολιτείες των φανατικά αντικαπνιστικών ΗΠΑ. Όμως είναι νόμιμο προϊόν και όπως σε όλα τα νόμιμα προϊόντα η πολιτεία ορίζει του κανόνες χρήσης τους και ο κατασκευαστής υποχρεούται να ενημερώσει τους καταναλωτές για τους κινδύνους και να αφήσει την αγορά στην κρίση τους.

Ειδικά στην Ελλάδα, όπου η πολιτεία δεν έχει κάνει τίποτα για την υγεία των πολιτών της, διατηρώντας ένα άθλιο σύστημα υγείας και αδιαφορώντας για οτιδήποτε τους βλάπτει, θεωρώ υποκριτικό το επιλεκτικό ενδιαφέρον κάποιων για το τσιγάρο. Απλά, η απαγόρευση του τσιγάρου, αφ’ ενός δεν κοστίζει τίποτα στο κράτος και αφ’ ετέρου, μας εκπαιδεύει στην εφαρμογή νόμων.

Μπορεί αυτά που γράφω να φαντάζουν σε πολλούς ως σοφιστείες και υπερβολές ενός «άρρωστου» που δεν θέλει να βρει την υγεία του. Αλλά εγώ, έτσι νοιώθω και θέλω να το μοιρασθώ.

Έχω βαρεθεί να πίνω το ποτό μου στο κρύο, παρέα με τα μανιτάρια υγραερίου. Έχω επιθυμήσει μια κρασοκατάνυξη σε ταβέρνα που την έχω κόψει γιατί δεν γουστάρω να βγαίνω κάθε λίγο έξω για να καπνίσω. Και αντίθετα με πολλούς άλλους, δεν μου αρέσει να καταστρατηγώ τον νόμο καπνίζοντας παράνομα μέσα στα μαγαζιά στα οποία απαγορεύεται.

Και για την ώρα, δεν θέλω να το κόψω. Τουλάχιστον για αυτόν τον λόγο.

Εκτός από τα παραπάνω, έχω βαρεθεί τις καθημερινές ανακοινώσεις για την ανάγκη αυστηρής επιβολής του νόμου και κυρίως, την συσχέτιση του καπνίσματος με τον πολιτισμό. Το τσιγάρο δεν είναι πολιτισμός, ενώ αντίθετα πολιτισμός είναι τα αντικαταθλιπτικά χάπια και η ψυχανάλυση, το stress και οι κρίσεις πανικού, τα hamburgers και τα συμπληρώματα διατροφής, η μοναξιά και το facebook.

Έχω βαρεθεί την υποκρισία των «επιστημόνων» και των κυβερνώντων που δεν αναδεικνύουν τις μελέτες που ενοχοποιούν δραστηριότητες με έντονο οικονομικό ενδιαφέρον (ρυπογόνες βιομηχανίες, κινητά τηλέφωνα κλπ) ενώ αντίθετα υποβαθμίζουν την σημαντικότητα αυτονόητων πρακτικών (μεσημεριανός ύπνος, μαγειρεμένο φαγητό κλπ) που είναι θετικές για την υγεία μας αλλά αν υιοθετηθούν θα πλήξουν την παραγωγικότητα των εργαζομένων.

Έχω βαρεθεί τις μονοδιάστατες στατιστικές που δεν συνυπολογίζουν ποτέ στους παράγοντες κινδύνου, καταστάσεις που προκαλούνται από την δομή της κοινωνίας μας, όπως το άγχος, η μοναξιά και η έλλειψη εκτόνωσης και έκφρασης

Τέλος, έχω βαρεθεί την προσπάθεια επιβολής ενός ενιαίου μοντέλου ζωής,
από την Νέα Υόρκη έως το μικρό χωριό της Αφρικής, που αγνοεί την παράδοση και την ταυτότητα των λαών και αδιαφορεί για τις επιθυμίες τους.
Ένα μοντέλο, που θεοποιεί την παραγωγικότητα και την κατανάλωση και προωθεί συγκεκριμένες συνήθειες και συμπεριφορές, στο όνομα της εκάστοτε αντίληψης των «ειδικών» περί υγείας και ευημερίας.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη επικριτές του ανήθικου και του ανθυγιεινού και αυτόκλητους σωτήρες της ψυχής και της υγείας. Η απαγόρευση του χοιρινού και του αλκοόλ στο Ισλάμ, του βοδινού από τους Ινδουιστές και των θαλασσινών από τους Εβραίους έγινε στο όνομα της προστασίας της υγείας των πιστών. Την ίδια υγεία που προστάτευε και η ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ καθώς και η απαγόρευση των ερωτικών επαφών από την Χριστιανική εκκλησία. Πάντα οι ισχυροί, εκτός από τα συμφέροντά τους, προσπαθούσαν να επιβάλλουν την ταυτότητά τους στους αδυνάτους. Μάλλον, γιατί τα συμφέροντά τους ήταν προσαρμοσμένα στη ταυτότητά τους.

Αυτό που έλειπε πάντα από την ανθρωπότητα ήταν σεβασμός στην διαφορετικότητα και αποδοχή της ιδιαιτερότητας.

Αυτό ζητώ τώρα από την Ελληνική πολιτεία.

Αλληλεγγύη στους καπνιστές

ποιόν δουλεύει;

Χθές το βράδυ, άκουσα με έκπληξη την καγγελάριο Αγγελα Μέρκελ να παροτρύνει τους Γερμανούς σε ομιλία της στην Γερμανική καγγελαρία, να αντιμετωπίσουν τα μέτρα που πρόκειται να τους επιβάλει με την "πειθαρχία και την σοβαρότητα των Ελλήνων" και αναρωτήθηκα ποιόν δουλεύει ; τους Γερμανούς ή εμάς ;

Γίναμε λοιπόν πρότυπο πειθαρχίας και σοβαρότητος για τους Γερμανούς ή κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο ; Μάλλον το δεύτερο.

Αυτό που μάλλον εννοούσε η κ.Μέρκελ είναι ότι θα ήθελε να αντιμετωπίσουν οι Γερμανοί τα νέα μέτρα χωρίς αντίδραση, όπως οι Ελληνες. Χωρίς φωνές, διαδηλώσεις και λοιπές εκδηλώσεις απειθαρχίας και ανυπακοής. Οπως οι Ελληνες.

Γιατί άραγε μας συμβαίνει αυτό ; Γιατί αντιμετωπίζουμε μιά τόσο δύσκολη κατάσταση, χωρίς σχεδόν καμμία αντίδραση ; Σάν Γερμανοί. Ενώ αντίθετα, οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μιά λιγότερο δύσκολη κατάσταση σαν Ελληνες.

Μήπως νοιώθουμε συνυπεύθυνοι και άρα συνένοχοι (όπως λέει ο Πάγκαλος) ή μήπως χάσαμε κάθε ελπίδα για να αλλάξει αυτή η χώρα ; Δεν νομίζω, γιατί ακόμα και να ίσχυε κάποιο απο τα δύο, ο Ελληνας πάλι θα αντιδρούσε, γιατί είναι θρασύς.

Αυτό που νομίζω ότι ισχύει είναι ότι οι Ελληνες έχουμε πια τόσο πολύ απογοητευθεί και σιχαθεί, που απλά δεν θέλουμε να ασχοληθούμε για να βρούμε μια συλλογική λύση. Και κάνουμε αυτό που ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε. Ψάχνουμε για την λύση, ο κάθε ένας μόνος του. Ο κάθε ένας την δική του λύση στις νέες συνθήκες της ζωής του. Και όταν την βρούμε, τότε θα ξανασυζητήσουμε συλλογικά. Τώρα γλύφουμε τις πληγές μας και προετοιμαζόμαστε, ο κάθε ένας χωριστά, για την επόμενη φάση.