διάσταση συναισθημάτων

Τον τελευταίο καιρό βιώνω μιά εσωτερική διάσταση.

Απο την μιά, υπάρχει ο ορθολογιστής με τις δημοκρατικές αρχές, την αποστροφή της βίας και της αυτοχειρίας που πιστεύει στην συλλογική λύση μέσα απο θεσμικές πρακτικές και αντιλαμβάνεται ότι εκρήξεις θυμού και πρακτικές τύπου γιαουρτώματος των πολιτικών δεν συνεισφέρουν στην επίλυση κανενός προβλήματος.

Απο την άλλη, υπάρχει ο συναισθηματικός, που θυμωμένος με τις τακτικές και την συμπεριφορά των πολιτικών μας, ευχαρίστως θα εκτόξευε γιαουρτάκι τύπου veloutela με ροδάκινο σε αρκετούς απο αυτούς που με την διαφθορά, τον πολιτικαντισμό τους, την ανεπάρκεια, ακόμα και με την ανοχή τους, οδήγησαν την χώρα σε αυτή την κρίση. Που για εμένα είναι κρίση αξιών και οράματος και όχι ελλείματος. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ονειροπολεί ανάμεσα σε τραμπουκισμούς και λοιπές φασίζουσες πράξεις, εναντίον κάποιων πολιτικών. Ιδιαίτερα, εναντίον αυτών που αντί να σκύβουν το κεφάλι και να ζητούν συγγνώμη, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να ρητορεύουν με εκείνη την ξύλινη γλώσσα, εφευρίσκοντας σοφιστίες που νομίζουν ότι τους απαλλάσσουν απο την ευθύνη τους.

Η ιστορία, στην οποία συνήθως προστρέχω σε τέτοια διλήμματα, δικαιώνει δυστυχώς και τις δύο συμπεριφορές, βαθαίνοντας το ρήγμα μέσα μου.

Η σοβαρή και μετρημένη αντιμετώπιση των γεγονότων που, χωρίς εξάρσεις και συναισθηματισμούς, δρομολογούν μεθοδικά και συστηματικά τις λύσεις, δημιούργησε τις σύγχρονες αυτοκρατορίες, ενώ αντίθετα καμία αυθόρμητη εξέγερση δεν κατέληξε σε κατάληψη της εξουσίας. Παρ' όλα αυτά, οι περισσότερες αλλαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας, προκλήθηκαν απο την αντίδραση του κόσμου, που συνήθως ήταν βίαιη. Κυρίως , γιατί προκαλούσε φόβο στους κρατούντες.

Και η εσωτερική διάσταση συνεχίζεται। Αν είναι έτσι, ποιά άραγε είναι η αποτελεσματικότερη συμπεριφορά και απο τί εξαρτάται ;

Η απάντηση, που δίνω, δυστυχώς περιπλέκει την εσωτερική μου διάσταση, γιατί σχετίζεται με τον λαό που αντιδράει. Αραγε οι Έλληνες μπορούν να αντιδράσουν "σωστά" και να έχουν αποτέλεσμα ;

Και ενώ η διάσταση παραμένει χωρίς λύση, η ένταση μεταξύ των δύο συμπεριφορών μεγαλώνει. Άραγε που θα καταλήξει;

Επειδή άρχισα να φοβάμαι τον εαυτό μου, θα ήθελα να γνωρίζετε, όλοι εσείς που με ξέρετε , ότι, αν με δείτε να εκτοξεύω γιαούρτια σε πολιτικούς, βρίζοντας και φωνάζοντας, δεν θα είμαι εγώ.

Θα είναι ο άλλος μου εαυτός !