Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

η μάχη του Ματζικέρτ

Σαν σήμερα, το 1071 μ.Χ, έγινε στο Ματζικέρτ, μία απο τις σημαντικότερες μάχες για την πορεία του μεσαιωνικού ελληνισμού, της οποίας η έκβαση σηματοδότησε την αρχή του τέλους της κυριαρχίας των Βυζαντινών στην Ανατολική Μικρά Ασία.

Το Ματζικέρτ, ήταν μία μικρή πόλη-φρούριο, στο ανατολικότερο άκρο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας πού τότε ανήκε στην επαρχία της Μεγάλης Αρμενίας. Βρίσκεται κοντά στην λίμνη Βαν και είναι σήμερα πόλη της ανατολικής Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν.
Στην μάχη αυτή, που έγινε στην πεδιάδα νότια της πόλης του Ματζικέρτ, αναμετρήθηκαν ο Βυζαντινός στρατός με επικεφαλής τον ίδιο τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ' Διογένη, με τους Σελτζούκους Τούρκους του σουλτάνου Αλπ Ασλάν (= λιοντάρι του βουνού), οι οποίοι τα τελευταία χρόνια παρενοχλούσαν με επιδρομές τις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας. Η μάχη κατέληξε σε σημαντική ήττα των Βυζαντινών, την πρώτη απο τους Τούρκους, που άνοιξε τον δρόμο για τη εγκατάσταση τους στην περιοχή. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας, μαζί με πολλούς στρατηγούς, πιάστηκε αιχμάλωτος και υποχρεώθηκε να συνάψει ταπεινωτική συμφωνία με τον Αλπ Ασλάν, αποδεχόμενος την δημιουργία τουρκικού κράτους στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας. Η αιχμαλωσία του Ρωμανού Διογένη είχε έντονη απήχηση εκείνη την εποχή, καθώς ήταν η πρώτη φορά που Βυζαντινός αυτοκράτορας, έπεφτε αιχμάλωτος στο πεδίο της μάχης και μάλιστα απο μουσουλμάνους.

Η συμφωνία αυτή, είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία του Σουλτανάτου του Ικονίου, που σηματοδότησε την οριστική εγκατάσταση των Τούρκων στην περιοχή και την απαρχή της πτώσης της αυτοκρατορίας.

Ο στρατός των Βυζαντινών, είχε δύναμη 40.000 ανδρών και ήταν ανομοιογενής, αποτελούμενος σε μεγάλο βαθμό απο ξένους μισθοφόρους και κυρίως Νορμανδούς, Βούλγαρους, Φράγκους, Πετσενέγγους, Γότθους, Σλάβους, Τουρκομάνους Ούζους, Χαζάρους, Κουμάνους και Ιβηρες απο την Αρμενία, καθώς ο πιστός και εμπειροπόλεμος στρατός των Θεμάτων της αυτοκρατορίας είχε παραμεληθεί απο τους προηγούμενους αυτοκράτορες. Αντίθετα, ο στρατός των Σελτζούκων ήταν ομοιογενής, αποτελούμενος κυρίως απο Σελτζούκους και Τουρκομάνους νομάδες που επιδίωκαν νέα εδάφη για εγκατάσταση και είχε αριθμητική ισχύ αντίστοιχη ή λίγο μικρότερη του βυζαντινού.

Οι αιτίες της στρατιωτικής ήττας πρέπει να αναζητηθούν αφ'ενός στην υπεροψία των Βυζαντινών για την εύκολη επικράτηση τους απέναντι στους άτακτους Σελτζούκους και αφ΄ετέρου σε στρατηγικά λάθη που έγιναν κατά την διάρκεια της μάχης. Το μεγαλύτερο λάθος του Ρωμανού Διογένη, ήταν η διαίρεση του στρατού και η αποστολή των καλύτερων μονάδων του, συμπεριλαμβανομένων και των κατάφρακτων ιπποτών, να καταλάβουν πόλη 50 χλμ νότια του Ματζικέρτ. Ο επικεφαλής της δύναμης αυτής, Ιωσήφ Ταρχανειώτης, παρέκλινε της πορείας του και κατευθύνθηκε ακόμα μακρύτερα, πρός την πόλη Μελιτηνή, 150 χλμ νοτιοδυτικά του πεδίου της μάχης, πιθανότατα επειδή ισχυρή δύναμη των Σελτζούκων του έκοψε τον δρόμο.

Η υπόλοιπη δύναμη του στρατού, υπό τον αυτοκράτορα Ρωμανό Διογένη, αφού είχε για 2-3 ημέρες, αρκετές απώλειες από την συνήθη στους Τούρκους τακτική της ψευδούς υποχώρησης με στόχο την ενέδρα, παρετάχθη στις 26/8/1071 για μάχη, απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις Σελτζούκων, αποτελούμενες κυρίως απο ελαφρό ιππικό, εφοδιασμένο με τόξα και σπαθιά, χωρίς να περιμένει την επιστροφή του Ταρχανειώτη, στηριζόμενος στο χαμηλό αξιόμαχο των αντιπάλων.

Κατά την διάρκεια της μάχης, και ενώ η έκβαση της μάχης ήταν θετική για τους Βυζαντινούς, η αδυναμία συντονισμού του ετερογενούς αυτού στρατεύματος σε συνδυασμό με διαταγές που παρεξηγήθηκαν δημιούργησαν χάος, το οποίο εκμεταλεύθηκαν οι οπισθοχωρούντες Σελτζούκοι. Η αδυναμία αυτή δημιούργησε πανικό και βοήθησε στην προσχώρηση των Ούζων στους ομόγλωσσους τους Σελτζούκους και στην αδράνεια (ίσως και προδοσία) του επικεφαλής της οπισθοφυλακής Ανδρόνικου Δούκα (πολιτικού αντίπαλου του Ρωμανού).

Η συνέχεια ήταν τραγική για τον αυτοκρατορικό στρατό καθώς υπέστη συντριπτική ήττα απο τους Σελτζούκους οι οποίοι, απέκοπταν με το ελαφρύ ιππικό τους, τα πανικοβλημένα τμήματα του στρατού των Βυζαντινών και τα οδηγούσαν στην σφαγή, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 8.000 νεκρούς, έναντι ούτε 1.000 των Σελτζούκων.

Είναι ενδεικτική, η στιχομυθία μεταξύ των δύο ανδρών, όταν έφεραν τον πληγωμένο Ρωμανό μπροστά στον Αλπ Ασλάν.

" τι θα έκανες Ρωμανέ, αν εγώ ήμουν αιχμάλωτός σου" τον ρώτησε ο Αλπ Ασλάν.

" θα σε θανάτωνα, επί τόπου" απάντησε ο Ρωμανός.

" εγώ θα κάνω κάτι χειρότερο,θα σε αφήσω ελεύθερο " του απαντά ο Αλπ Ασλάν, κατακρίνοντάς τον στην συνέχεια για την υπεροψία του.

Ο αυτοκράτορας απελευθερώθηκε μετά την υπογραφή της συμφωνίας και την καταβολή λύτρων και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου τυφλώθηκε από το μανιασμένο πλήθος, υποκινούμενο απο τον επόμενο αυτοκράτορα Μιχαήλ Δούκα, πολιτικό αντίπαλο του Ρωμανού. Στην συνέχεια εξορίσθηκε στην νήσο Πρώτη της Προποντίδας, όπου και πέθανε το 1072 μ.Χ., από τα τραύματά του, σε ηλικία 49 ετών.

Τά πραγματικά όμως αίτια της ήττας στο Ματζικέρτ, πρέπει να αναζητηθούν στην πολιτική παράλυση των τελευταίων 30 ετών και την έντονη αντιπαράθεση των φεουδαρχών με την κεντρική εξουσία που αποδυνάμωσε την αυτοκρατορία. Η κρατούσα τάξη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αποτελούμενη κυρίως απο φεουδαρχικές οικογένειες της Μ.Ασίας (Σκληροί, Δούκες, Μελισσηνοί κλπ) αντιδρούσε στην προσπάθεια του Ρωμανού Διογένη, να επαναφέρει δικαιότερο φορολογικό σύστημα, να καταργήσει τον θεσμό της δουλοπαροικείας και να ενισχύσει την κεντρική εξουσία, που θα επέτρεπε την αποκατάσταση της ισχύος των Βυζαντινών θεματικών στρατευμάτων.

Αντίθετα, οι φεουδάρχες υποστήριζαν την μη φορολόγηση τους, την δυνατότητα διατήρησης ιδιωτικών στρατών και την αποδυνάμωση της κεντρικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Η αντιπαράθεση αυτή οδήγησε σε φεουδαρχικούς πολέμους για την απόκτηση του θρόνου, την αλλαγή 5 αυτοκρατόρων σε διάστημα 30 χρόνων και την εξασθένηση του κράτους και της εξωτερικής πολιτικής θέσης του.

Επιπλέον αυτών, η πολιτική αντιπαράθεση μεταφέρθηκε στους κόλπους του στρατού, όπου οι φεουδαρχικής καταγωγής ανώτεροι αξιωματικοί, εφάρμοζαν προσωπικές πολιτικές ακόμα και στις μάχες. Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με το ετερογενές και αμφιβόλου πίστης μισθοφορικό στράτευμα, οδηγούσε συχνά σε δυσπιστία μεταξύ των επικεφαλής των μονάδων, αδυναμία συντονισμού και πλήρη αναποτελεσματικότητα του στρατού.

Μετά την ήττα στο Ματζικέρτ, η αυτοκρατορία περιήλθε για άλλη μια φορά στην δίνη των εμφυλίων συρράξεων, που βοήθησαν στην σταδιακή επέκταση της κυριαρχίας των Σελτζούκων, ιδίως μετά την επίσης νικηφόρα για αυτούς, μάχη του Μυριοκέφαλου (1176 μ.Χ.), ενώ έφτασαν έως την Νίκαια, το 1077 μ.Χ. Η κυριαρχία των Σελτζούκων στην περιοχή αυτή, απέσπασε απο την αυτοκρατορία τις ανατολικές περιοχές της (Καππαδοκία, Αρμενία) που τροφοδοτούσαν τον στρατό με έμπιστους στρατιώτες, οι οποίες σταδιακά εκτουρκίσθησαν, ενώ παράλληλα απέκοψε τους εμπορικούς δρόμους με την Περσία,την Ινδία και την Απω Ανατολή, που συντηρούσαν για αιώνες την Κωνσταντινούπολη ως το σημαντικότερο για την εποχή διεθνές κέντρο εμπορίου.

Ο έτερος πρωταγωνιστής, ο Αλπ Ασλάν, δεν είχε καλύτερο τέλος. Πέθανε έναν χρόνο αργότερα, το 1072 μ.Χ. σε ηλικία 42 ετών, απο την υπεροψία του, ελάττωμα για το οποίο είχε κατακρίνει τον Ρωμανό Διογένη. Ο θάνατος του, προήλθε από μονομαχία που προκάλεσε ο ίδιος, μέ τον αιχμάλωτο του, Πέρση Γιουσούφ Κοτουάλ, κυβερνήτη του φρουρίου του Μπαρζάμ, αμέσως μετά την κατάληψη του φρουρίου απο τους Σελτζούκους.

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

τα ονόματα των ποταμών της Μακεδονίας

Τις προάλλες, οδηγώντας έξω απο την Θεσσαλονίκη, πέρασα απο την γέφυρα του Γαλλικού ποταμού και αναρωτήθηκα, πώς πήρε το όνομά του. Έψαξα, λοιπόν σε πηγές του διαδικτύου, για την προέλευση των ονομάτων, όχι μόνο αυτού, αλλά όλων των ποταμών της Μακεδονίας και εντυπωσιάσθηκα απο την διαχρονικότητα των ονομάτων τους, που διατηρήθηκαν αναλοίωτα στο διάβα της ιστορίας, παρ' όλες τις κατακτήσεις, μετακινήσεις και μετοικήσεις πληθυσμών.

Αξιός
Ο ποταμός αναφέρεται με αυτό το όνομα από τον Όμηρο,τον Ηρόδοτο και πολλούς άλλους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, ενώ συναντάται και ώς Αξειός ή Ναξειός. Σύμφωνα, με τον Ησύχιο τον Αλεξανδρέα, στο "Λεξικόν Ησυχίου" που συνέταξε τον 5ο μ.Χ. αιώνα, το όνομα αξιός έχει μακεδονική ρίζα και προέρχεται απο το αξός που σημαίνει δάσος ή ύλη και ο ποταμός ονομάσθηκε έτσι, επειδή οι όχθες του ήταν (και είναι ακόμα) δασωμένες.
Την περίοδο της ρωμαικής κατοχής, ο ποταμός αναφέρεται ώς axius.
Τα Βυζαντινά χρόνια, αρχίζει να ονομάζεται και Βαρδάρης, απο την μογγολική φυλή των Βαρδάρων, οι οποίοι τον 7ο μ.Χ αιώνα, εμφανίσθηκαν στην περιοχή και μετά απο επιδρομές, συνθηκολόγησαν με τον αυτοκράτορα και πήραν άδεια εγκατάστασης στην κοιλάδα του Αξιού. Οι Βάρδαροι, αφομοιώθηκαν γρήγορα απο τους ντόπιους Ελληνικούς πληθυσμούς και εξαφανίσθηκαν απο την ιστορία. Το όνομα παρέμεινε έως σήμερα, κυρίως στους σλαβικούς λαούς.
Κατά κάποιους, το όνομα βαρδάρης, είναι παλαιότερο και προέρχεται απο το ρήμα βαρβαρίζω(=προκαλώ θόρυβο), εξ΄αιτίας της θορυβώδους ροής του ποταμού. Τέλος κάποιοι προσδίδουν στο όνομα βαρδάρης τουρκική ή μογγολική προέλευση απο την τουρκομογγολική λέξη vardar (= μεγάλος ποταμός). Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, οι Βάρδαροι πήραν το όνομά τους από τον "μεγάλο ποταμό" στον οποίον εγκαταστάθηκαν και όχι το αντίστροφο.

Αλιάκμων
Το όνομα είναι σύνθετο και προέρχεται απο την σύνδεση των λέξεων αλς (=άλας, θάλασσα) και άκμων (=αμόνι). Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ο Αλιάκμων ήταν θεός, παιδί του Ωκεανού κι της Τηθύος. Ο Ωκεανός ήταν για τους αρχαίους Έλληνες, το τεράστιο ποτάμι που περιέβαλε την γή, ενω η Τηθύς μία απο τις Τιτανίδες, κόρη του Ουρανού και της Γής.
Οι Τούρκοι ονόμαζαν τον Αλιάκμωνα, Ιντζέ καρά (=ψηλός μαύρος) και οι Σλάβοι, Μπιστρίτσα (=γοργοπόταμος), ονόματα που όμως δεν επικράτησαν.

Λουδίας
Το όνομα έχει ελληνική ρίζα, και σημαίνει μαύρο νερό, όπως και τα υπόλοιπα ονόματα, Λυδίας ή Λοιδίας, με τα οποία αναφέρεται στην αρχαία βιβλιογραφία . Αργότερα, οι Τούρκοι τον ονόμαζαν και Καρά Ασμάν (=μαύρο νερό), μεταφράζοντας στα τούρκικα το ελληνικό του όνομα.

Γαλλικός
Το πρώτο του όνομα ήταν Ηδωνός, πιθανότατα προερχόμενο απο τους Ηδωνούς Μυγδόνες, Θρακικό φύλο που κατοικούσε στις όχθες του, τα προϊστορικά χρόνια. Κατά τα ιστορικά χρόνια μετονομάσθηκε σε Εχείδωρο και μετά σε Εχέδωρο, όταν βρέθηκε χρυσάφι (=δώρο) στην κοίτη του και άρχισε η εκμετάλευσή του.
Το όνομα Γαλλικός, προήλθε απο την ρωμαϊκή αποικία Callicum (=δερμάτινο κόσκινο) που ιδρύθηκε τον 1ο μ.Χ. αιώνα στις όχθες του για την εκμετάλευση του χρυσού, η οποία ονομάσθηκε έτσι απο το δερμάτινο κόσκινο από δέρμα κατσίκας, που χρησιμοποιούσαν οι άποικοι για την συλλογή της χρυσόσκονης. Με τον καιρό, το όνομα Callicum παραφράσθηκε σε Gallicum, απο όπου και το όνομα Γαλλικός.
Τα μεσαιωνικά χρόνια, ονομαζόταν από τους κατοίκους της περιοχής και Γομαροπνίχτης από τις ξαφνικές πλημύρες του, που έπνιγαν τα ζώα τους.

Στρυμών
Στην Ελληνική Μυθολογία, ο ποταμός αναφέρεται ώς Παλαιστίνος, και πήρε το όνομα του απο τον μυθικό βασιληά της Θράκης Παλαιστίνο, που σύμφωνα με τον μύθο πνίγηκε στα νερά του ποταμού, πού μέχρι τότε ονομαζόταν Κορνάζος.
Το όνομα Στρυμών, έχει θρακική ρίζα και προέρχεται από την θρακική λέξη sru (=ρέμα) , συνώνυμη της κελτικής struaimm (=ρεύμα) και της αγγλικής stream.
Οι Βούλγαροι, τον αναφέρουν ώς Στρούμα ενώ οι Τούρκοι ώς Καρά Σού (=μαύρο ρέμα)

Νέστος
Κατά την Ελληνική Μυθολογία, ο Νέστος ήταν ένας απο τους ποταμούς που γέννησαν ο Ωκεανός και η Τηθύς, ενώ ο Ησίοδος στην "θεογονία" του, τον αναφέρει ώς Νέσσο με τα γοργοστρόβιλα νερά, θεό της Θράκης και πατέρα της Καλλιρόης. Ο Νέστος αναφέρεται απο τον Θουκιδίδη, τον Στράβωνα και τον Παυσανία, ενώ ο Ηρόδοτος τον αναφέρει ώς το βόρειο άκρο εξάπλωσης των λιονταριών στην Ελλάδα.
Κατά την ρωμαϊκή περίοδο, μετονομάζεται σε mestus, ενώ αναφέρεται ως Μέστος απο την Αννα Κομνηνή τον 11ο μ.Χ. αιώνα.
Απο το όνομα αυτό, προήλθε και το σλάβικο όνομα mesta, με το οποίο ακόμα και σήμερα ονομάζουν οι Βούλγαροι το τμήμα του, που ρέει στην χώρα τους.

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

o ΔΝΤάκιας

Τον τελευταίο καιρό, οι περισσότεροι Ελληνες εξαντλούνται σε συζητήσεις γύρω απο την οικονομική κατάσταση της χώρας και τις κοινωνικές επιπτώσεις που προκύπτουν απο την αντιμετώπιση της.

Στις συζητήσεις αυτές, οι Ελληνες έχουν χωρισθεί σε δύο βασικές ομάδες, σε αυτούς που πιστεύουν, ότι το ΔΝΤ, η τρόικα και η "συμφωνία" θα έχουν θετικό αποτέλεσμα για την χώρα και σε αυτούς που πιστεύουν το αντίθετο.

Η πρώτη κατηγορία, οι επονομαζόμενοι και ΔΝΤάκηδες, πιστεύουν ότι η "συμφωνία" με την τρόικα και ο έλεγχος της εφαρμογής της, είναι μιά ευκαιρία για την αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας και δίνει μιά εκπληκτική δικαιολογία στην κυβέρνηση, να αλλάξει και να εφαρμόσει, όλα αυτά που δεν τόλμησε να κάνει κανένας τα τελευταία 30-40 χρόνια. Πιστεύουν ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, επιβαρύνθηκε αλλά δεν προκλήθηκε απο τα λεφτά που έκλεψαν κάποιοι αλλά απο κακή δημόσια διαχείριση και λανθασμένες πολιτικές που εφαρμόσθηκαν τα τελευταία 30-40 χρόνια απο τις κυβερνήσεις με μόνο σκοπό την επανεκλογή τους. Πιστεύουν, ότι οι πολιτικές αυτές ευνόησαν αρκετές κοινωνικές ομάδες και δημιούργησαν κοινωνικές αδικίες , που τώρα αποκαθίστανται. Οι ευνοικές αυτές μεταχειρίσεις, απαιτούσαν λεφτά που δεν υπήρχαν και εφαρμόσθηκαν με δανεικά τα οποία μπορούσαμε να αποφύγουμε και είναι αυτά που γιγάντωσαν το χρέος . Οι ΔΝΤάκηδες λένε ότι η χώρα έχει την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση της και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας ανεχθεί. Ζούμε πλέον σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα και πρέπει να ακολουθούμε τους κανόνες του. Ειδικά για την χώρα μας, οι ΔΝΤάκηδες θεωρούν ότι είναι αρκετά ευννοημένη καθόσον κατασπατάλησε τον πακτωλό των επιχορηγήσεων απο την Ευρωπαική Ενωση και τα χαμηλά επιτόκια του ευρώ, όχι για ανάπτυξη, όπως όφειλε, αλλά για πλουτισμό κάποιων λίγων και δημιουργία εισοδήματος σε περισσότερους. Τα λάθη αυτά καλούνται τώρα να πληρώσουν οι ευνοημένοι αλλά και κάποιοι μή ευνοημένοι, πού είναι απλά η παράπλευρη απώλεια που υπάρχει σε κάθε κρίση. Παράλληλα πιστεύουν, ότι αυτοί που αντιδρούν είναι αυτοί που θίγονται, ενώ το μεγαλύτερο μερος της κοινωνίας έχει στο βάθος συνειδητοποιήσει τον μονόδρομο και γιαυτό δεν αντιδρά. Καταλήγουν δε να πιστεύουν, ότι μετά τη ολοκλήρωση της συμφωνίας, η οικονομική και κοινωνικά κατάσταση της χώρας θα είναι καλύτερη και δικαιότερη.

Η δεύτερη κατηγορία, οι αντι-ΔΝΤάκηδες, πιστεύουν ότι η χώρα άδικα μπήκε υπό της επιτήρηση της τρόικας και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε, δανειζόμενοι, όπως γινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια και όπως συνεχίζουν να κάνουν όλα τα υπόλοιπα κράτη. Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, δεν είναι τρομακτικό και δημιουργήθηκε απο τα λαμόγια που έκλεψαν τα χρήματα του ελληνικού λαού και δεν φταίει σε τίποτα ο απλός πολίτης, που τώρα καλείται να πληρώσει. Πιστεύουν, επίσης ότι η διεθνής οικονομική κρίση προκλήθηκε απο κάποια λαμόγια του διεθνούς τραπεζικού συστήματος με στόχο την κερδοσκοπία, εκμεταλευόμενοι τις δυνατότητες που δίνει η παγκοσμιοποιημένη αγορά και η έλλειψη κανόνων. Οτι τα συστήματα αξιολόγησης των οικονομιών των κρατών, δεν εκφράζουν την πραγματική οικονομική κατάσταση των κρατών, αλλά κατασκευάζονται απο τα παραπάνω διεθνή τραπεζικά λαμόγια με σκοπό την κερδοσκοπία. Επιπλέον, οι αντι-ΔΝΤάκηδες πιστεύουν οτι οι κυβερνήσεις, αντί να κυνηγήσουν αυτούς, σκληραίνουν την στάση τους απέναντι στους λαούς τους, επιβάλοντας μέτρα κατάργησης του κοινωνικού κράτους και των κεκτημένων των εργαζομένων με σκοπό την μεγιστοποίηση των κερδών των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, που τελικά υπηρετούν. Η Ελλάδα, επιλέχθηκε, συκοφαντήθηκε και διασύρθηκε, επειδή είναι ένα μικρό κράτος, που όμως ανήκει στον ανεπτυγμένο κόσμο, στοχεύοντας στην πιλοτική εφαρμογή σε αυτήν, των μέτρων που στην συνέχεια θα εφαρμοσθούν και στις υπόλοιπες χώρες. Πιστεύουν ότι οι φόβοιτων ΔΝΤάκηδων για αποπομπή απο το ευρώ και αδυναμίας πληρωμών του δημοσίου, ήταν υπερβολικοί, καθόσον τα πλούσια κράτη της ευρωζώνης θα μας βοηθούσαν και χωρίς "συμφωνία" διότι δεν θα τολμούσαν να διακινδυνέψουν την κατάρευση το ευρώ. Στην χειρότερη δε περίπτωση που θα το έκαναν, δεν θα ήταν και το τέλος του κόσμου γιατί η χώρα μπορεί κάλιστα να επιζήσει και εκτός ευρώ, ίσως και καλύτερα, μόνη και μακρυά απο τις δεσμεύσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η "συμφωνία" για τους αντι-ΔΝΤάκηδες, ήταν μιά κακή επιλογή στην οποία σύρθηκε η σημερινή κυβέρνηση, εξ' αιτίας της αδυναμίας της, να χειρισθεί την κατάσταση. Η αδυναμία αυτή οδήγησε την χώρα να βρίσκεται σήμερα υπό καθεστώς ιδιότυπης δικτατορίας απο την τρόικα, που μόνο σκοπό έχει, να κάμψει την αντίδραση των Ελλήνων στα νέα μέτρα, που έτσι και αλλοιώς είχαν αποφασισθεί να εφαρμοσθούν σε όλη την Ευρώπη. Η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί αλλά αντίθετα θα χειροτερεύει καθε μέρα. Τα λαμόγια που έκλεψαν τα λεφτά του Ελληνικού λαού δεν θα πληρώσουν, αντίθετα θα συνεχίσουν να πλουτίζουν εις βάρος του. Η μόνη σωτηρία είναι η αντίδραση στην "συμφωνία", με γενικευμένες απεργίες και διαδηλώσεις που θα οδηγήσουν στην κατάργηση της και την επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Η χώρα έχει προβλήματα, για τα οποία φταίνε αποκλειστικά, αυτοί που μας κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια και όχι ο λαός. Δεν πρέπει δε να ξεχνάμε, οτι οι Ελληνες είναι ένας ιδιότυπος λαός που δύσκολα μπαίνει δε καλούπια και ποτέ δεν θα γίνει σαν "αυτούς".

Λέτε να βρισκόμαστε μπροστά σ' έναν νέο εθνικό διχασμό ? Δεν νομίζω. Απλά, ο Ελληνας αρέσκεται να πολιτικολογεί και το κάνει με κάθε ευκαιρία.

Ποιός όμως απο τους παραπάνω δύο έχει δίκιο ? Η ιστορία θα δείξει.

......και η ζωή συνεχίζεται