Ο φόβος νίκησε τον θυμό

Οι τελευταίες εκλογές της 17ης Ιουνίου, διαμόρφωσαν ένα νέο πολιτικό δίπολο, με παληά πολιτικά υλικά. Η ΝΔ συσπείρωσε τους συντηρητικούς ψηφοφόρους καλλιεργώντας τον φόβο της πτώχευσης και της επιστροφής στην δραχμή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε τους απελπισμένους, που ο θυμός τους ώθησε να ψηφίσουν αντισυστημικά.

Τα δύο νέα, μεγάλα πλέον κόμματα, χρησιμοποίησαν τα δύο αυτά κυρίαρχα συναισθήματα, τον φόβο και τον θυμό, για να επενδύσουν στην δημιουργία ενός νέου κύκλου δικομματισμού της χώρας.
Η τραγικότητα του διλήμματος των πολιτών σε αυτές τις εκλογές, ήταν ότι τα μεν δυο κόμματα που έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) προβλήθηκαν ώς παράγοντες σταθερότητας και υπευθυνότητας, το δε άλλο κόμμα που διεκδικούσε την εξουσία (ΣΥΡΙΖΑ), ώς ριζοσπάστες μεταρυθμιστές με προτάσεις υψηλού ρίσκου και χαμηλής πιθανότητας επιτυχίας.

Σε όλη την προεκλογική περίοδο, τα δύο αυτά κόμματα (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), στόχευσαν επιτυχημένα το θυμικό του Ελληνα, επιβεβαιώνοντας για άλλη μιά φορά, την άριστη δυνατότητα των διεκδικητών της εξουσίας να διαχειρίζονται την πολιτική ανωριμότητα πολλών συμπολιτών μας. Ομως, αυτή την φορά έκαναν λάθος, διότι διαμόρφωσαν ένα πολιτικό σκηνικό που πολύ γρήγορα θα στραφεί εναντιον τους.

Η ΝΔ θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας, με το αποδυναμωμένο και σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ και την φοβική ΔΗΜΑΡ, με στόχο την επιστροφή στο fair play της ΕΕ και την διαχείριση του μνημονίου πρός φιλολαϊκότερη κατεύθυνση με άρωμα ανάπτυξης. Οσο όμως επιτυχημένοι και να είναι στην επίτευξη αυτών των στόχων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο, συνεχίζοντας την διέγερση του θυμού των απελπισμένων, οι οποίοι τους επόμενους μήνες θα πολλαπλασιάζονται. Κάθε λάθος, αστοχία ή αδυναμία της διαπραγμάτευσης θα γίνεται σημαία αντιπαράθεσης, με αποτέλεσμα την γρήγορη φθορά της νέας κυβέρνησης και των κομμάτων που την απαρτίζουν. Και όταν η φθορά μεγαλώσει, θα έρθει η ώρα που ο θυμός θα πάρει την εκδίκηση του απο τον φόβο και θα  κληθεί ο Αλέξης να μας δείξει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Και τότε, θα αρχίσουν τα δύσκολα. Οι εταίροι της ΕΕ θα έχουν ήδη διαπραγματευθεί με την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και θα έχουν ήδη ελαφρύνει το μνημόνιο με μιά 3η έκδοση, και θα δυσκολευθούν ιδιαίτερα να επανέλθουν σε νέα διαπραγμάτευση. Το κλίμα θα επιβαρυνθεί περισσότερο, αν οι εξελίξεις σε Ισπανία και Ιταλία είναι αρνητικές  και το αντι-νοτιοευρωπαϊκό μένος των Βορειοευρωπαίων έχει εκτιναχθεί στα ύψη.

Ο Αλέξης τότε θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο ένας δρόμος είναι αυτός της μετωπικής σύγκρουσης με τους κουρασμένους απο εμάς εταίρους, ο οποίος εκτιμώ ότι θα οδηγήσει σε ρήξη με άγνωστες επιπτώσεις, ενώ ο άλλος δρόμος είναι ο γνωστός δρόμος της κωλοτούμπας, πού θα οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία σε πλήρη απογοήτευση, με επίσης άγνωστες επιπτώσεις.

Το μόνο απίδι που θα έχει τότε ο σάκος του Αλέξη, είναι η αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη και η εμπέδωση της συστημικότητας της κρίσης, απο τους ισχυρούς της Ευρώπης με υιοθέτηση άλλων στρατηγικών. Μόνο που το απίδι αυτό θα είναι μόνο ένα και αυτοί που θα το διεκδικούν, πολλοί.

Για να αποφύγουμε την παραπάνω εξέλιξη, τα Ελληνικά κόμματα θα πρέπει επιτέλους να κινηθούν με μεγάλη προσοχή, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και ρεαλισμό. Η μέν κυβέρνηση που θα προκύψει, θα πρέπει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου με τέτοιο τρόπο που να ικανοποιήσει τον Ελληνικό λαό αλλά και τους εταίρους μας στην ΕΕ . Η δε  αντιπολίτευση θα πρέπει να λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο που να δίνει διαπραγματευτικό επιχείρημα στην κυβέρνηση, χωρίς όμως να την απαξιώνει στο εσωτερικό της χώρας.

Βασική προυπόθεση για την επιτυχία της νέας κυβέρνησης είναι να δώσει πολύ γρήγορα στο εσωτερικό της χώρας, το στίγμα της ανασυγκρότησης και της δικαιότερης λειτουργίας των θεσμών. Θα πρέπει να επιλέξει τα ισοδύναμα μέτρα, που θα ελαφρύνουν τους σωστούς φορολογούμενους Ελληνες, μεταφέροντας τα βάρη στους φοροφυγάδες και τους κρατικοδίαιτους. Επιπλέον, θα πρέπει να προχωρήσει τάχιστα στην λήψη μέτρων για την καταπολέμηση της διαφθοράς και της ανομίας, έτσι ώστε να επανέλθει το αίσθημα δικαίου και ασφάλειας στην Ελληνική κοινωνία. Τέλος, θα πρέπει επειγόντως να αρχίσει την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης με γνώμονα την αποτελεσματικότητα και να πάρει αναπτυξιακά μέτρα για την τόνωση της οικονομίας και μείωση της ανεργίας.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αλλάξει γρήγορα το κλίμα της κατήφειας και της μιζέριας που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελληνική κοινωνία. Είναι όμως επίσης σημαντικό να αρχίσουν οι Ελληνες να συνειδητοποιούν, ότι ο παρασιτισμός στο κράτος και η προσμονή του απομηχανής θεού δεν οδηγούν πιά πουθενά.

η ζαριά του Τσίπρα

Πρέπει να ομολογήσω ότι τό αποτελέσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, με άφησε ικανοποιημένο. Οι Ελληνες επιτέλους αντέδρασαν, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα καταψηφίστηκαν και ο πολιτικός χάρτης της χώρας ανατράπηκε πλήρως.

Πρέπει επίσης να ομολογήσω, ότι δεν περίμενα, ούτε τόσο χαμηλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,ούτε τόσο υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Όμως το μήνυμα εδόθη, και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο, και προς το εξωτερικό και προς το εσωτερικό.

προς το εξωτερικό, εστάλη το μήνυμα ότι οι Ελληνες δεν αντέχουν άλλες θυσίες χωρίς προοπτική εξόδου από την κρίση και αμφισβητούν ότι η συνταγή της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας μπορεί  να έχει θετική εξέλιξη. Το αποτέλεσμα των εκλογών ξεκίνησε στην ουσία την αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου, δίνοντας ταυτόχρονα το έναυσμα στους υπόλοιπους λαούς της Ευρωπαϊκής περιφέρειας για μετατροπή της κρίσης χρέους σε κρίση ανυπακοής στην αδιέξοδη συνταγή που ακολουθείται.

προς το εσωτερικό,  όπου κανένα από τα κόμματα, νέα ή παλαιά, δεν έπεισε τους  Ελληνες ότι μπορεί να κυβερνήσει μόνο του, οι πολιτικοί αρχηγοί εισέπραξαν την αντίθεση των Ελλήνων προς το μνημόνιο αναγκάζοντας ήδη το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ να κατεβάσουν τους τόνους της μνημονιακής πολιτικής τους.

Ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που επέλεξε το σωστό  μείγμα  ευρωπαϊσμού και αντιμνημονίου που εξέφρασε τον Ελληνικό λαό : "Υπέρ του ευρώ αλλά μέχρι ενός ορίου θυσιών και εναντίον του μνημονίου το οποίο, αν δεν δεχθείτε να αναδιαρθρώσετε, μπορούμε ακόμα και να το καταγγείλουμε". Η διαφαινόμενη νίκη του Ολάντ στην Γαλλία, βοήθησε σαφώς τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά "αντιμνημονιακά" κόμματα καθώς ο νέος πλέον, πρόεδρος της Γαλλίας, αμφισβητεί την στείρα λιτότητα και προτείνει αναπτυξιακά μέτρα και βελτίωση του συμφώνου σταθερότητας. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ επίσης ευνοήθηκε από την ασάφεια της πρωτόγνωρης αυτής κρίσης (ενιαίο νόμισμα χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική, έλλειμμα θεσμών ΟΝΕ κλπ) και την αδυναμία των απανταχού ειδικών να προβλέψουν τις επιπτώσεις της όποιας επόμενης κίνησης. Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει με βεβαιότητα τι θα σημάνει η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ, αλλά ούτε και να προβλέψει ποιές δράσεις θα απομακρύνουν με βεβαιότητα την κρίση. Αντίθετα, οι περισσότεροι αξιωματούχοι του ΔΝΤ, ΕΕ κλπ φορέων εξουσίας, διαπιστώνουν ότι η συνταγή αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της Ελλάδας και των λοιπών κρατών της περιφέρειας της Ευρώπης δεν έχει αποτέλεσμα.

Είναι σαφές ότι ο κ.Τσίπρας αρνήθηκε να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, όχι για να μην προδώσει τους ψηφοφόρους του, αλλά κυρίως επειδή οι δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές είναι θετικές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ.Τσίπρας ελπίζει σε περαιτέρω αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ,  συρίκνωση της ΔΗΜΑΡ κλπ μικρών αριστερών κομμάτων, καθώς και μετακίνηση "αντιμνημονιακών" ψηφοφόρων απο το αχαρτογράφητο κόμμα του κ.Καμμένου, στοχεύοντας ότι στις επόμενες εκλογές τα ποσοστά του κόμματος του θα είναι βελτιωμένα. Πόσο όμως; Θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση ή θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση, με τον ο ΣΥΡΙΖΑ να ειναι 1ο κόμμα και την ΝΔ να ακολουθεί;

ο κ.Τσίπρας, με την άρνηση του να συμμετέχει σε κυβένηση συνεργασίας, έριξε μιά ζαριά.

έριξε μιά ζαριά για το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, πιστεύοντας σε αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάποια απο τα στελέχη του ελπίζουν ακόμα και σε αυτοδυναμία. Η ζαριά αυτή έχει τον κίνδυνο, το αποτέλεσμα να είναι ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που ελπίζει, καθώς η στάση του μπορεί να τρομάξει πολλούς απο τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, επαναφέροντας τους στον φυσικό τους χώρο. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της 6ης Μαίου, περιλαμβάνει κατά 50% πρώην ψηφοφόρους ΠΑΣΟΚ και κατά 20% πρώην ψηφοφόρους της ΝΔ.

έριξε μιά ζαριά για την δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου ελπίζοντας ότι η αντιμνημονιακή δυναμική της κάλπης σε συνδυασμό με την εκλογή Ολάντ και τα κακά αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών στην Γερμανία, θα φοβίσουν τους υπέρμαχους της λιτότητας και θα οδηγήσουν σε αναδιάταξη του μνημονίου. Η ζαριά αυτή δείχνει ότι μπορεί να ευοδωθεί, αρκεί να μήν ξεπερασθούν τα όρια της στείρας πολεμικής (μονομερής κατάργηση κλπ αντι-ευρωπαική ρητορία) που θα οδηγήσουν σε ρήξη με τους εταίρους.

έριξε μια ζαριά για την πορεία της χώρας, ελπίζοντας ότι η εκλογή αριστερής κυβέρνησης  και η επιτυχής αναδιάταξη του μνημονίου, θα πυροδοτήσουν θεσμικές αλλαγές στην κοινωνία, το κράτος και την οικονομία, τις οποίες θα αγκαλιάσουν οι Ελληνες οδηγώντας την χώρα έξω απο την κρίση. Ομως, ο κ.Τσίπρας δεν γνωρίζει με ακρίβεια, τι προσδοκούν οι Ελληνες απο αυτόν. Συμμετοχή στην αλλαγή της χώρας, με προσπάθεια, θυσίες και αλλαγή νοοτροπίας ή απλά επαναφορά της χώρας στην προγενέστερη κατάσταση.   

τέλος, έριξε μια ζαριά για τον ίδιον και το πολιτικό του μέλλον, καθώς αν αποτύχει θα οδηγήσει το κόμμα του στην μάχη του 3% και τον ίδιο στην αφάνεια του πρώην αρχηγού που έχασε μιά ιστορική ευκαιρία.

Ο δρόμος ώς τις 17 Ιουνίου θα είναι δύσκολος, γεμάτος απο κινδυνολογία των ΜΜΕ, απειλές των ξένων και δημιουργία κλίματος ανασφάλειας στον λαό. Η σοβαρότητα, ο ρεαλισμός και το αίσθημα ασφάλειας για την επόμενη ημέρα, θα καθορίσουν την επιτυχία ή όχι της ζαριάς. Η άποψη, ότι τα δύο μεγάλα κόμματα επιδίωκαν να εγκλωβίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση συνεργασίας, με στόχο να τον αποδομήσουν δεν με βρίσκει σύμφωνο, διότι η πορεία αυτής της κυβέρνησης εξαρτόταν απο τις προγραμματικές θέσεις και τις κόκκινες γραμμές που με ρεαλισμό θα μπορούσε να επιβάλλει ο κ.Τσίπρας. Σε κάθε περίπτωση, η πιθανότερη κατάληξη των εκλογών της 17ης Ιουνίου, θα είναι και πάλι η ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, με την διαφορά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι 1ο κόμμα.

Η κυβέρνηση της αριστεράς δεν με αφήνει αδιάφορο, αντίθετα την υποστηρίζω με πάθος. Ομως η κυβέρνηση της αριστεράς που εγώ επιθυμώ, προυποθέτει ξεκάθαρες απόψεις που χωρίς σοφιστίες και ιδεολογήματα θα περιγράφουν στον κόσμο από τώρα, τους στόχους και τις απαιτήσεις της επόμενης ημέρας. Θα δώσει όραμα αλλά όχι ψευδαισθήσεις και θα οριοθετήσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του κάθε ενός.

Ο κ.Τσίπρας, θα πρέπει να αποδείξει ότι τα ζάρια που έριξε σύριζα στον γκρεμό, θα κάτσουν σε στέρεο έδαφος και δεν θα πέσουν στον γκρεμό. Γιατί, αν τα ζάρια πέσουν στον γκρεμό, η αριστερά, όχι μόνο θα έχει χάσει μιά ιστορική ευκαιρία να σηματοδοτήσει την πορεία αυτής της χώρας αλλά θα χρεωθεί και τα δεινά της.

τι θα γίνει στις 7 Μαίου;

Εκλογές της 6ης Μαίου 2012. Οι πιο δύσκολες και καθοριστικές για την πορεία της χώρας εδώ και πολλές δεκαετίες.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ρευστότητα. Τα δύο «μεγάλα» κόμματα (ΠαΣοΚ και ΝΔ) εμφανίζονται με χαμηλά ποσοστά και οι αρχηγοί τους αγωνίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους. Τα «μικρά» κόμματα ανεβαίνουν, ενώ τα νέα κόμματα που έχουν εμφανισθεί, παρουσιάζουν επίσης υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά.

Πώς θα ψηφίσουν οι Έλληνες και τι θα γίνει στις 7 Μαίου; Τι συνεργασίες θα προκύψουν την επομένη των εκλογών και ποια κόμματα θα εμφανιστούν από το παράθυρο στην νέα κυβέρνηση, παρ’ όλο που καταψηφίσθηκαν από τον λαό; Κυρίως όμως, τι πολιτική εξόδου απο τη κρίση, θα εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση;

Τα παραπάνω ερωτήματα βασανίζουν τους 'Ελληνες, καθώς προσπαθούν να βρούν τι θα ρίξουν στην κάλπη.

Οσον αφορά, την επόμενη κυβέρνηση, νομίζω ότι τα πιθανότερα σενάρια είναι τα εξής :

Σενάριο 1ο
Η ΝΔ παίρνει κοντά στο 35% και πλησιάζει την αυτοδυναμία.
Σε αυτή την περίπτωση, πιστεύω ότι ο Σαμαράς θα απορρίψει κάθε συνεργασία και θα προκαλέσει νέες εκλογές με στόχο την επίτευξη αυτοδυναμίας. Στο σενάριο αυτό δίνω πιθανότητα < 5%.

Σενάριο 2ο
Η ΝΔ παίρνει 30-35% και το ΠαΣοΚ πάνω από 20% και τα δύο κόμματα μαζί, έχουν άνετη πλειοψηφία. Αν τα δύο «μεγάλα» κόμματα πάρουν αυτά τα ποσοστά, τότε κάποια απο τα "οριακά" κόμματα (ΔΗΣΥ, Δράση, ΛΑΟΣ) δεν θα μπούν στην Βουλή. Το ΠαΣοΚ θα αισθανθεί δικαιωμένο και  η ΝΔ θα συρθεί, σε σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας μαζί του και μάλιστα με πρωθυπουργό άτομο κοινής αποδοχής και όχι τον Σαμαρά. Αρκετά πιθανό σενάριο.

Σενάριο 3ο
Η ΝΔ παίρνει κοντά στο 30% και το ΠαΣοΚ λιγότερο από 20% αλλά τα δύο κόμματα μαζί, έχουν πλειοψηφία. Στην περίπτωση αυτή, θα μπουν στην Βουλή περισσότερα μικρά κόμματα και η ΝΔ θα προσπαθήσει να αποφύγει συνεργασία με το ΠαΣοΚ, επιχειρώντας κυβέρνηση συνεργασίας με τα λοιπά δεξιά κόμματα που θα μπούν στην Βουλή (Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ και Δράση). Η προσπάθεια αυτή πιστεύω ότι έχει μικρές πιθανότητες να ευοδωθεί και η ΝΔ θα οδηγηθεί στον σχηματισμό κυβέρνησης με το ΠαΣοΚ, με τον Σαμαρά πρωθυπουργό. Το πιθανότερο σενάριο.

Σενάριο 4ο
Η ΝΔ παίρνει λιγότερο από 30% και το ΠαΣοΚ περισσότερο από 20% με μικρή διαφορά από την ΝΔ αλλά με άθροισμα των δύο κομμάτων που να δίνει πλειοψηφία. Η ΝΔ θα επιχειρήσει συνεργασία με το ΠαΣοΚ, το οποίο θα νοιώθει νικητής και θα αρνηθεί με σκοπό να πάρει με την σειρά του την εντολή και να σχηματίσει κυβέρνηση με τα αριστερά κόμματα. Σχετικά απίθανο σενάριο.

Σενάριο 5ο
Η ΝΔ παίρνει λιγότερο από 30% και το ΠαΣοΚ λιγότερο από 20% και δεν μπορούν να σχηματίσουν μαζί κυβέρνηση. Μετά από διερευνητικές εντολές σε ΝΔ και ΠαΣοΚ, η εντολή φτάνει στο 3ο κόμμα (πιθανότατα ΣΥΡΙΖΑ) το οποίο θα προσπαθήσει να σχηματίσει κυβέρνηση «αντιμνημονιακών» αριστερών κομμάτων με την στήριξη ή ανοχή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Στο σενάριο αυτό καθοριστικό ρόλο θα παίξει η στάση του ΚΚΕ, χωρίς το οποίο τα «κουκιά» δεν φτάνουν. Το επιθυμητό σενάριο για πολλούς 'Ελληνες, αλλά με λίγες πιθανότητες να συμβεί, διότι το ΚΚΕ φαίνεται ότι δεν θα κάνει τελικά την υπέρβαση αλλά θα λειτουργήσει για άλλη μιά φορά συντηρητικά.

Οι πολιτικές των κομμάτων σε σχέση με το μνημόνιο και την ΕΕ μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τρείς κατευθύνσεις :

1. Διατήρηση και πλήρης σεβασμός του υπάρχοντος μνημονίου, με μικρές παραχωρήσεις της τρόϊκας όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο : ΝΔ, ΠαΣοΚ, ΔΗΣΥ, Δράση.

2. Απόρριψη του μνημονίου αλλά με παραμονή της χώρας στο ευρώ και κύριο στόχο την αναδιαπραγμάτευση του σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βάθος : ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Οικολόγοι και άλλα μικρότερα κόμματα, με διαφοροποιήσεις στις πρακτικές και μέθοδους διαπραγμάτευσης.

3. Απόρριψη του μνημονίου και έξοδο από ευρώ-ΕΕ : ΚΚΕ
Τα υπάκουα «μνημονιακά» κόμματα που ευαγγελίζονται την ομαλή ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και ωρύονται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εξόδου απο την κρίση, έχουν έναν μεγάλο κίνδυνο : την αλλαγή της πολιτικής που υποστηρίζουν, με πρωτοβουλία της ΕΕ, λόγω αλλαγής συσχετισμών μετά τις Γαλλικές εκλογές και πιθανή πίεση από κινητοποιήσεις σε Ιταλία, Ισπανία κλπ. Θεωρώ, ότι η Γερμανία είναι πλέον απομονωμένη όσο ποτέ και ακόμα και οι ίδιοι έχουν πλέον πεισθεί ότι η συνταγή της λιτότητας τροφοδοτεί την ύφεση, χωρίς προοπτική ανάκαμψης σε καμμία χώρα της ευρωζώνης.

Σε μία τέτοια περίπτωση, τα κόμματα αυτά θα απαξιωθούν πλήρως, ενώ οι αρχηγοί τους θα στιγματισθούν απο την ενδοτικότητά τους απέναντι στους ισχυρούς «φίλους» και την αδυναμία τους να υπερασπισθούν με σθένος τα συμφέροντα της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική που προτείνουν τα κόμματα αυτά, δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω απο μία απλή διαχείριση των αδυναμιών του συστήματος εις βάρος των Ελλήνων (νέοι φόροι και επιπλέον μειώσεις μισθών όσο η ύφεση βαθαίνει) συνδυασμένη με επικοινωνιακή τρομοκρατία (έξοδος από ευρώ, στάση πληρωμών κλπ) που θα ανατροφοδοτούν την ύφεση.

Αντίστοιχα, τα ανυπάκουα «αντιμνημονιακά» κόμματα, απο τα οποια κανένα δεν έχει ολοκληρωμένη, τεκμηριωμένη και εφαρμόσιμη πρόταση εξόδου από την κρίση, κινδυνεύουν από κάτι άλλο : την έπαρση της ανυπακοής, η οποία ασκεί γοητεία στα πλήθη αλλά μπορεί να σε παρασύρει στην δίνη της ανέφικτης φαντασίωσης. Τα περισσότερα από αυτά τα κόμματα, δεν έχουν ούτε παρελθόν κυβερνητικών σχεδιασμών, ούτε επιβεβαιωμένη ικανότητα διαπραγμάτευσης, αλλά ούτε και έμπειρα στελέχη σε τέτοιες δραστηριότητες. Κατά συνέπεια, οι πολιτικές τους και οι ενέργειές τους έχουν υψηλό ρίσκο αποτυχίας και αντίστροφου αποτελέσματος.

Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι η μόνη ελπίδα διαμόρφωσης μιας νέας στρατηγικής, υπέρβασης της κρίσης θα προέλθει απο κάποιο ή κάποια απο αυτά τα κόμματα. Επίσης, η μόνη ελπίδα ανάδειξης νέων ηγετών θα προέλθει απο τα κόμματα αυτά. Μέσα απο τα δύσκολα, γιατί έτσι γεννιούνται οι ηγέτες. Απο τα δύσκολα.

Οσον αφορά το ΚΚΕ, η θέση του ήταν και παραμένει ξεκάθαρη αλλά μάλλον μη αποδεκτή απο την πλειοψηφία των Ελλήνων, που βλέπουν το μέλλον της χώρας τους συνδεδεμένο με την Ευρώπη και το ευρώ. Στην φάση αυτή, η ιστορία καλεί απεγνωσμένα το ΚΚΕ να δεί κατάφατσα το μέλλον και να αποφασίσει, αν θα αποδεχθεί την νέα πρόκληση της ιστορίας ή θα παραμείνει προσκολλημένο στις δάφνες της πάλαι ποτέ "ένδοξης" κοσμοθεωρίας του.

Οι Ελληνες, σε αυτές τις εκλογές, βρίσκονται όσο ποτέ άλλοτε, εγκλωβισμένοι μεταξύ της  σταθερότητας του ανεπαρκούς και του ρίσκου της αλλαγής του.

Ο χρόνος θα δείξει και η ιστορία θα κρίνει !

το τέλος του δικομματισμού ή ένας νέος κύκλος του;

Οι πολυπόθητες εκλογές πλησιάζουν!

Σε έναν περίπου μήνα απο σήμερα, οι Ελληνες θα κληθούν να αποφασίσουν για τους κυβερνήτες τους, στις πιό κρίσιμες εκλογές απο την μεταπολίτευση. Στίς εκλογές, που ίσως ολοκληρώσουν τον κύκλο της μεταπολίτευσης και σηματοδοτήσουν έναν νέο κύκλο της πολιτικής ζωής της χώρας.

Οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Ελληνες έχουν αποφασίσει να γυρίσουν αυτή την σελίδα στην ιστορία και να αφήσουν πίσω τον δικομματισμό που μόνο κακά έφερε στην χώρα. Να ψηφίσουν νέα κόμματα ή κόμματα που δεν κυβέρνησαν και να εκλέξουν ανθρώπους που δεν συσχετίσθηκαν με το κακό παρελθόν.

Θα το κάνουν όμως ;

Μιά και μόνο ματιά στην ιστορία αυτού του τόπου, θα αφήσει πολλά ερωτηματικά. Διότι ο δικομματισμός στην σύγχρονη Ελλάδα είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που επαναλλαμβάνεται σε κύκλους των 30-40 ετών και πάντα με καταστροφικά αποτελέσματα.

Η αντιπαράθεση των "κυβερνητικών" (Μαυροκορδάτος, Μιαούλης κλπ) και "αντικυβερνητικών" (Κολοκοτρώνης) λίγο μετά την απελευθέρωση, οδήγησε στους εμφυλίους πολέμους του 1823-25 και την 1η πτώχευση, που παραλίγο να κοστίσουν την ύπαρξη αυτού του κράτους. Παράλληλα, έδωσε την δυνατότητα στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής να επιβάλλουν ξενόφερτη βασιλεία (Οθωνας) ώς λύση για την διατήρηση του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους.

Ο δικομματισμός μεταξύ των κομμάτων του Τρικούπη και του Δελληγιάννη οδήγησε στην πτώχευση του 1893 και την επιτήρηση για περισσότερα απο 15 χρόνια απο το ΔΝΤ της εποχής που ισχυροποίησε την Βρετανική επικυριαρχία στην Ελλάδα.

Λίγα χρόνια μετά, ο δικομματισμός μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών οδήγησε στον εθνικό διχασμό και την μικρασιατική καταστροφή του 1922 και στην συνέχεια, στην πτώχευση του 1932. Οι Εγγλέζοι παρέμεναν εδώ και επέβαλλαν τις επιλογές τους (1ος παγκόσμιος πόλεμος, εκστρατεία της Καλίπολης κλπ).

Ο εμφύλιος 1945-49 ξεπέρασε τα στοιχεία του πολιτικού δικομματισμού (εκλογές, ρουσφέτια κλπ) και οδήγησε τους δύο αντίπαλους πόλους σε ένοπλη σύγκρουση με καταστροφικά αποτελέσματα. Ομως, η πιό αρνητική συμβολή του ήταν ότι έβαλε τις βάσεις για τους δικομματισμούς που ακολούθησαν (Λαϊκό κόμμα-κόμμα Φιλελευθέρων και στην συνέχεα Ενωση Κέντρου-ΕΡΕ) που οδήγησαν στην βία και νοθεία του 1961 και στην δικτατορία του 1967 αλλά κυρίως απομόνωσαν την χώρα, την εποχή που η υπόλοιπη Ευρώπη αναπτυσσόταν και διαμόρφωνε το κοινωνικό κράτος των επόμενων δεκαετιών.

Ο δικομματισμός του ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ, που όλοι ζήσαμε, οδήγησε στην τελευταία πτώχευση της χώρας και ξανά σε επιτήρηση απο ξένους, ενώ στέρησε απο την Ελλάδα την δυνατότητα δημιουργίας σύγχρονου κράτους πρόνοιας και ανταγωνιστικής οικονομίας, χάνοντας ακόμα μία ευκαιρία οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Δυστυχώς, η πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος είναι γεμάτη απο πολιτικούς κύκλους αντιπαράθεσης προσωποπαγών κομμάτων, οι οποίοι έκλειναν πάντα με μιά καταστροφή που οδηγούσε τους πολίτες στην δυστυχία και τίς εκάστοτε Μεγάλες Δυνάμεις σε επιβολή επιτήρησης και επικυριαρχίας στη χώρα. Και τα κόμματα-πρόσωπα είχαν πάντα ονοματεπώνυμο.

Και εδώ ξεκινά το πρόβλημα, διότι για να λειτουργήσει ό δικομματισμός υπάρχει μία βασική προϋπόθεση. Η στήριξη του απο τους πολίτες. Η οποία στην Ελλάδα ήταν πάντα απλόχερη, απόλυτη και με πάθος. Και ενώ πάντα, ο δικομματισμός ξεκινούσε με μιά "υγιή" ιδεολογική αντίθεση, συνήθως κατέληξε σε πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια και διαφθορά. Τα οποία ευνοούσαν κάποιους (μερικούς, πάρα πολύ), όμως δεν άφηναν την χώρα να προχωρήσει και να αναπτυχθεί και διαιώνιζαν τον κύκλο της δυσπιστίας των πολιτών στους κυβερνήτες του.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι οι Ελληνες σχεδόν πάντα έδειχναν αδυναμία να δώσουν τέλος, με πολιτικούς όρους (μέσω εκλογών), στους κύκλους αυτούς του δικομματισμού, παρ' όλα τα δεινά που τους είχαν επιφέρει και σχεδόν πάντα οι κύκλοι αυτοί τελείωναν απο εξωγενείς παραγοντες είτε μέσω της επιβολής δικτατορίας είτε εξ' αιτίας κάποιου σημαντικού ιστορικού γεγονότος (παγκόσμιοι πόλεμοι).

Γιατί τέτοια αδυναμία οι Ελληνες; Οι τόσο ευέλικτοι και προσαρμοστικοί Ελληνες, αδυνατούν να αλλάξουν κάτι που τους καταστρέφει; Μέχρι στιγμής, μάλλον ναί. Και όποιος νομίζει ότι εξαπατώνται από τους πολιτικούς κάνει λάθος, διότι οι Ελληνες είμαστε ένας έξυπνος λαός που κουβαλά σοφία αιώνων. Απλά, βολευόμαστε στο προσωπικό μας συμφέρον και δείχνουμε απροθυμία να ονειρευτούμε μαζί. Ο κάθε ένας ονειρεύεται μόνος του.

Για να δούμε, πώς θα λειτουργήσουμε αυτή την φορά; Θα υπερβούμε το κακό παρελθόν μας και θα εμπιστευτούμε το κοινό μας μέλλον ή ο κάθε ένας θα ξανασκεφθεί το μικροσυμφέρον του και θα κάνει την κολωτούμπα;

γιατί φοβάμαι τις κωλοτούμπες, ειδικά όταν προέρχονται από έναν ολόκληρο λαό.