στραβά πάει ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε

Τον τελευταίο καιρό, νοιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο μας. 

Όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε μία κατάσταση παρατεταμένης και πολύπλευρης κρίσης, η οποία νομίζω ότι αρχίζει να επηρεάζει την δομή και τα συστήματα αξιών των κοινωνιών, απειλώντας την συνοχή και την ομαλή λειτουργία τους.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μία αδικαιολόγητη αναταραχή στην οικονομία και μία εκτεταμένη κρίση πολιτικής ηγεσίας, κυρίως στον δυτικό κόσμο που έχουν οδηγήσει στην επικυριαρχία της οικονομίας στην πολιτική και στην εκτίναξη της κερδοσκοπίας. Η παγκοσμιοποίηση και οι νεοφιλελεύθερες αρχές της οικονομίας έχουν επικρατήσει ως δόγμα σε ολόκληρο τον πλανήτη, επηρεάζοντας αρνητικά το κοινωνικό κράτος ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες. Παράλληλα, η κλιματική κρίση επιδεινώνεται, πιθανότατα λόγω της ολιγωρίας των κυβερνήσεων των ισχυρών κρατών ενώ ταυτόχρονα αμφισβητούνται οι θεσμοί που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. 

Η ανασφάλεια και ο φόβος αυξάνονται, ιδιαίτερα στους νέους που δεν βλέπουν προοπτική βελτίωσης της ποιότητας ζωής τους ενώ αντίθετα παρατηρούμε μία έκρηξη της βίας σε όλα τα επίπεδα, συρράξεις και ανούσιους πόλεμους, αύξηση της μετανάστευσης (νόμιμης και παράνομης) και διεύρυνση των ανισοτήτων και της φτωχοποίησης.  

Το πιο ανησυχητικό όμως είναι μια τρομακτική αλλαγή στις αντιλήψεις, την νοοτροπία και την συνείδηση των ανθρώπων που κυριαρχεί όλο και περισσότερο σε κάθε άκρη του πλανήτη. Σε αυτό φυσικά έχει συντελέσει και η τρομακτική  ανάπτυξη της τεχνολογίας, η οποία πολλές φορές  αλλοιώνει ανεξέλεγκτα τον κώδικα επικοινωνίας και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Η εικόνα και το σύνθημα έχουν υποκαταστήσει την γνώση και την ικανότητα σκέψης, απαραίτητα στοιχεία για την διαμόρφωση τεκμηριωμένης άποψης, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε υποχείρια της προπαγάνδας, του λαϊκισμού και της παραπληροφόρησης. Ταυτόχρονα, η παράλληλη επικράτηση της κερδοσκοπίας, ως πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης κατευθύνει πολλούς, ιδιαίτερα τους νεότερους, στην αντίληψη του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού με την ελάχιστη προσπάθεια, ευνοώντας τον καιροσκοπισμό έναντι της εργατικότητας και της αυτοβελτίωσης.

Η επίπτωση όλων αυτών στην πολιτική έκφραση είναι προφανής. Οι αριστερές και κεντρώες (κεντροαριστερές-κεντροδεξιές) αντιλήψεις δεν θεωρούνται πιά ελκυστικές καθώς είναι έξω από το κλίμα της εποχής (ατομισμός, απλοποιημένη σκέψη) ενώ τα κόμματα που τις εκφράζουν χαρακτηρίζονται ως συστημικά και αδύναμα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της εποχής (μεταναστευτικό, ασφάλεια) που οι αντίπαλοι τους έχουν αναγορεύσει ως τα σημαντικότερα της εποχής. Το αποτέλεσμα είναι η άνοδος αντισυστημικών κομμάτων, συνήθως ακροδεξιών αντιλήψεων με έντονο λαϊκίστικό και απλοϊκό λόγο που υπόσχονται ευημερία μέσω ανορθόδοξων οικονομικών συνταγών και αυστηρών κοινωνικών κανόνων με άγνωστες και ασαφείς επιπτώσεις στους περισσότερους από εμάς.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία κρίση αξιών και πολιτισμού ή σε έναν μετασχηματισμό της κοινωνίας που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι? 

Ανατρέχοντας στο παρελθόν, διαπιστώνω ότι τα ίδια φαινόμενα επαναλήφθηκαν αρκετές φορές στην ιστορία με αρνητικές έως τραγικές συνέπειες τις περισσότερες φορές. Ο φόβος και η ανασφάλεια κάνουν τους ανθρώπους πιο συντηρητικούς και επιθετικούς ενώ το αίσθημα της αδικίας ενισχύει τον ατομισμό και τον καιροσκοπισμό. Αυτά τα χαρακτηριστικά πάντα υπονόμευαν την εξέλιξη και το κοινωνικό οικοδόμημα των ανθρώπων. Η ιστορία του πολιτισμού δεν δικαίωσε ποτέ τις περιόδους που επικράτησαν ο αυταρχισμός και η μισαλλοδοξία που οδηγούσαν στην αδικία και την περιχαράκωση των κοινωνιών. Ούτε τις περιόδους που μυθοποιήθηκαν ο καιροσκοπισμός, η ανισότητα και ο υπέρμετρος πλούτος. Αντίθετα δικαίωσε τις περιόδους που κυριαρχούσε ο ανθρωπισμός και η δικαιοσύνη που δημιουργούσαν αίσθημα ασφάλειας και ανάπτυξη της σκέψης, βασικά στοιχεία της δημιουργικότητας και της ευημερίας του συνόλου. 

Ειδικά στην Ευρώπη, πρωτοπόρο της ιστορίας που έχει όμως την λαμπερή αλλά και την σκοτεινή της πλευρά, θα πρέπει να αναλογισθούμε διπλά. Η Ευρώπη γέννησε τον διαφωτισμό και τον ανθρωπισμό, την δημοκρατία και το κράτος δικαίου και πρόνοιας, την ισονομία και την ισοπολιτεία. Όμως παράλληλα γέννησε τον ρατσισμό και την αποικιοκρατία καθώς και τον φασισμό και ναζισμό. 

Η Ευρώπη είναι ικανή για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο, ανάλογα με τις πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτήν, που ευτυχώς για εμάς, εκλέγονται πιά δημοκρατικά από την ψήφο μας. Όμως, η δημοκρατία για να λειτουργήσει σωστά απαιτεί σκεπτόμενους πολίτες που αντιλαμβάνονται τον κοινωνικό τους ρόλο και όχι ανδρείκελα της δημαγωγίας που ενδιαφέρονται μόνο για το ατομικό τους μικροσυμφέρον. 

Ζούμε σε μία περίοδο όπου η κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού έχουν ευνοήσει την ανεξέλεγκτη μετακίνηση προϊόντων, ανθρώπων και κεφαλαίων και την επικράτηση του ατομισμού και του καιροσκοπισμού έναντι της συλλογικότητας και του κράτους πρόνοιας δημιουργώντας ανασφάλεια και αντίδραση των ανθρώπων, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο. 

Πού θα οδηγήσει αυτό, δεν γνωρίζω, Ούτε πώς θα αντιμετωπισθεί. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οι νεότεροι νιώθουν σήμερα πιο πιεσμένοι και πιο ανασφαλείς σε σχέση με το παρελθόν και το είδος της αντίδρασης τους θα καθορίσει την συνέχεια της ιστορίας.

Εμείς οι παλαιότεροι, ας αναλογισθούμε λοιπόν την συμμετοχή μας και τις ευθύνες μας σε αυτό και ας προσπαθήσουμε με την στάση μας και το παράδειγμά μας να συνεισφέρουμε όσο μπορούμε στην ισχυροποίηση των αξιών που διαμόρφωσαν το πολιτισμό και την ευημερία μας. 

τα καλύτερα έρχονται

ένα ακόμα δύσκολο έτος φτάνει στο τέλος του.

Οι περισσότεροι από εμάς πιεσμένοι από διάφορα οικονομικά, επαγγελματικά, κοινωνικά ή προσωπικά θέματα ή ακόμα και προβλήματα υγείας, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που μας συμβαίνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παράλληλα όμως, όλοι βιώνουμε και επιτυχίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες καθώς και χαρές και όμορφες στιγμές.

Οι προκλήσεις πολλές, όπως και οι ικανοποιήσεις. Η ζωή είναι στιγμές και το στοίχημά της είναι ο τρόπος διαχείρισης τους. Για αυτό λοιπόν είναι κυρίαρχο το πώς αντιμετωπίζουμε την ζωή. 

Αισιοδοξία και πίστη στις δυνάμεις μας. 

και τα καλύτερα θα έρθουν

οργή και απαξία

Για ακόμα μια φορά, οι Έλληνες πολίτες νοιώθουν οργή και ανασφάλεια καθώς οι υποδομές και η λειτουργία του νεοελληνικού κράτους δεν διασφαλίζουν τους στοιχειώδεις κανόνες αποτελεσματικότητας και ασφάλειας.

Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών ανέδειξε για άλλη μια φορά τις αδυναμίες της κρατικής μηχανής, η οποία δεν φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη της και ούτε να έχει διάθεση ή ικανότητα να τις διορθώσει. Ζούμε στο ίδιο έργο θεατές με τα ίδια φαινόμενα να επαναλαμβάνονται κουραστικά, γεννώντας απογοήτευση και θυμό καθώς ο κρατικός μηχανισμός της χώρας μας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε καν φυσικές καταστροφές (πυρκαγιές, πλημμύρες κλπ) και φυσικά φαινόμενα (χιόνια, καύσωνες). Η κατάσταση γίνεται τραγική όταν αξιολογήσουμε τις ανθρωπογενείς λειτουργίες είτε πρόκειται για παραλείψεις και ανθρώπινα λάθη είτε για οργανωτικές αδυναμίες, αδιαφορία και ατασθαλίες. 

Το σύγχρονο Ελληνικό κράτος δομήθηκε στις αρχές της ευνοιοκρατίας και του κομματαρχισμού ενώ ταυτόχρονα  η οικονομία αναπτύχθηκε στην βάση του μεταπρατισμού και της κερδοσκοπίας και όχι της παραγωγής ανταγωνιστικών αγαθών. Η ελληνική κοινωνία διαμορφώθηκε με αντιλήψεις προσωπικού βολέματος, παρέκκλισης των κανόνων και κοινωνικής αδιαφορίας. 

Διακόσια χρόνια μετά την παλιγγενεσία διαπιστώνουμε ότι αναγεννήθηκε ένα τέρας που δυστυχώς περιλαμβάνει όλους μας. Γιατί όλοι φταίμε για αυτό το χάλι, όχι ισότιμα αλλά όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Από το ποιους ψηφίζουμε έως το πώς αντιδρούμε στα κακώς κείμενα αλλά και στο πώς αντιμετωπίζουμε τις καθημερνές προκλήσεις της ζωής μας

Όλοι ευχαριστημένοι !

Τέτοιες εκλογές δεν ξαναθυμάμαι στην ζωή μου, της οποίας η διάρκεια αρχίζει και γίνεται αξιοσέβαστη. Ηρεμία, χωρίς μεγάλες συγκεντρώσεις, χωρίς σημαιάκια, ούτε επινίκιους πανηγυρισμούς. Ολα κύλησαν ήσυχα, ήρεμα και πολιτισμένα και στο τέλος ήταν όλοι ευχαριστημένοι. 

Στην ΝΔ είναι ευχαριστημένοι γιατί βγήκαν κυβέρνηση και μάλιστα αυτοδύναμη και ο Κυριάκος ακόμα περισσότερο γιατί επιβεβαιώθηκε , μέσα και έξω από το κόμμα. Τελικά, ο πατέρας του - έστω και από ψηλά - τον είδε πρωθυπουργό. Το 40% είναι ένα πολύ καλό ποσοστό και οι 158 βουλευτές του δίνουν σχετικά ισχυρή πλειοψηφία.

Στον ΣυΡιζΑ είναι ευχαριστημένοι γιατί έχασαν με ένα αξιοπρεπές ποσοστό που δηλώνει ότι παραμένουν ο ισχυρός πόλος της κεντροαριστεράς ενώ ο Τσίπρας είναι ευχαριστημένος γιατί το αποτέλεσμα δεν εγείρει θέμα αμφισβήτησης του ηγετικού του ρόλου. Στο κάτω-κάτω, νέος είναι, θα κάνει υπομονή. Το 31,5% είναι άριστο ποσοστό καθώς είναι 8,5% παραπάνω από τις ευρωεκλογές και μόλις 3,5% κάτω από τις εκλογές του 2015 παρόλα αυτά που πέρασε η χώρα από τότε.

Στο ΚινΑλ (ΠαΣοΚ) και στο ΚΚΕ είναι ευχαριστημένοι καθώς ανέβασαν λίγο τα ποσοστά τους αλλά δεν συνθλίφθηκαν από την άνοδο του ΣυΡιζΑ. Ελπίζουν ότι στο μέλλον θα καταφέρουν να επαναπατρίσουν τους χαμένους ψηφοφόρους τους.

Στο ΜεΡα25 και στην Ελληνική Λύση είναι χαρούμενοι γιατί μπήκαν στην Βουλή παρά την πίεση του νέου δικομματισμού.

Οι μόνοι που είναι δυσαρεστημένοι είναι στην Χρυσή Αυγή που δεν κατάφεραν να περάσουν το 3% και να μπουν στην Βουλή αλλά αυτό έδωσε χαρά στους περισσότερους Ελληνες, οπότε το προσπερνάω. 

Τέλος, οι ψηφοφόροι είναι ευχαριστημένοι γιατί είχαν βαρεθεί με τον ΣυΡιζΑ και την διαχείριση της αριστεροσύνης και τώρα ελπίζουν μήπως η νέα κυβέρνηση φέρει επιτέλους τις πολυπόθητες "αλλαγές" που έχει ανάγκη ο τόπος. Ο χρόνος θα δείξει. 

Μετά την τόση αρχική ευτυχία, τα κόμματα θα πρέπει να σοβαρευθούν. Η ΝΔ θα πρέπει γρήγορα να δώσει δείγματα γραφής μεταρρυθμίσεων και όχι ρεβανσισμού και παλαιοκομματισμού ενώ ο ΣυΡιζΑ θα πρέπει να κάνει βαθειά ομφαλοσκόπηση, ειλικρινή αυτοκριτική και κάποια ξεκαθαρίσματα προσώπων ώστε να διατηρήσει την ηγεμονία σε μιά σύγχρονη κεντροαριστερά, χωρίς ιδεοληψίες και  προσκολλήσεις στο παρελθόν. Η μεταπολίτευση τελείωσε και για τους δύο σας.

ΝΔ και ΣυΡιζΑ, θα πρέπει να δουν μπροστά στοχεύοντας στην διαμόρφωση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας και δικαίου και όχι πίσω στην διαχείριση της μιζέριας και της κακομοιριάς. Και τα δύο κόμματα, θα πρέπει να ξεπεράσουν τις ιδεοληψίες τους, νεοφιλελεύθερες το ένα και αριστερές το άλλο και να ακολουθήσουν την κοινή λογική επιδιώκοντας την ευημερία των πολλών - όπως και οι δύο ευαγγελίζονταν στην προεκλογική τους εκστρατεία. 

Ελπίζω να μην ξαναδούμε έναν ακόμα ανούσιο κύκλο πολιτικαντισμού, ατολμίας και αναποτελεσματικότητας, όπως ζήσαμε σε όλο το παρελθόν.

Αντε, να δούμε!

είμαστε καλοκαιρινή χώρα

Είμαστε μια χώρα, η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ακραία καιρικά φαινόμενα. Και όταν λέμε ακραία καιρικά φαινόμενα δεν εννοούμε πραγματικά ακραία αλλά καιρικές συνθήκες που αποκλίνουν από την κανονικότητα. Είμαστε μια χώρα που παραλύει όταν χιονίζει, που παγώνει όταν κάνει κρύο, που πλημυρίζει όταν βρέχει και κλείνει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια όταν φυσάει. Είμαστε μια χώρα που για να λειτουργήσει κανονικά πρέπει η θερμοκρασία να είναι  20^ο  ±  5^ο C και στην οποία δεν πρέπει να χιονίζει, ούτε να βρέχει ούτε να φυσάει. Είμαστε μια χώρα καλοκαιρινή και μάλιστα του ήπιου καλοκαιριού, γιατί δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ούτε τους καύσωνες.

Είμαστε μια χώρα  που όταν κάτι διαταραχθεί, αρχίζουν τα προβλήματα. Ο κρατικός μηχανισμός παραλύει, οι πολίτες δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν, τα ΜΜΕ σπέρνουν τον πανικό και όλοι περιμένουν τα πάντα από το «κράτος». Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι έκτακτο σε αυτή την χώρα (χιόνι, σεισμός, έντονη βροχή κλπ) αναδεικνύεται αμέσως η γύμνια της κρατικής μηχανής και η αδυναμία συλλογικής λειτουργίας των πολιτών. Η κρατική μηχανή αποδεικνύει πολύ γρήγορα την έλλειψη σχεδιασμού, οργάνωσης και συντονισμού που έχει – και είχε διαχρονικά- αυτό το κράτος. Κανείς δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, πώς να το κάνει και φυσικά κανείς δεν ακολουθεί εντολές. 

Από τη άλλη πλευρά, οι πολίτες όχι μόνο δεν συμμετέχουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος αλλά συνήθως συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά. Επιμένουν να αγνοούν το πρόβλημα και συνεχίζουν να λειτουργούν όπως τις φυσιολογικές ημέρες. Όταν χιονίζει, παίρνουν το αυτοκίνητο και οδηγούν χωρίς αλυσίδες. Αν ζορισθούν, βρίζουν το κράτος και παρατούν το αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου. Ντύνονται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γόβες στιλέτο στον πάγο και αν γλιστρήσουν, πάλι φταίει το κράτος, που δεν καθάρισε έως την τελευταία γωνία. Για συμμετοχή κανένας λόγος. Όχι μόνο δεν θα καθαρίσουν το χιόνι στην αυλή τους αλλά θα βρίζουν και πάλι το κράτος που δεν το καθάρισε. Φυσικά ούτε οι πολίτες θα ακολουθήσουν τις οδηγίες της κρατικής μηχανής. Ο κάθε ένας θα λειτουργήσει όπως τον βολεύει, ρίχνοντας τις ευθύνες στο κράτος και αδιαφορώντας για τους άλλους. Τα κράτη, ακόμα και τα πιό οργανωμένα έχουν τα όρια τους και τότε χρειάζεται η συνδρομή των πολιτών.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το ελληνικό κράτος δεν είναι υπόδειγμα οργάνωσης και αποτελεσματικότητας και χρειάζεται βελτίωση σε πολλά επίπεδα. Όμως την στιγμή της κρίσης, προσπαθείς –αν δεν μπορείς να βοηθήσεις - τουλάχιστον να μην επιβαρύνεις. Οι χιονοπτώσεις και οι θερμοκρασίες  των τελευταίων ημερών ήταν ακραίες  για τα ελληνικά δεδομένα και είχαν να συμβούν πάρα πολλά χρόνια. Όπως κάθε άλλη φορά που συμβαίνει κάτι έκτακτο (πυρκαγιές 2008, χιονοπτώσεις 2012, πλημμύρες 2015 κλπ) ζήσαμε την ίδια εμπειρία. Τα κανάλια να πανικοβάλουν τον κόσμο και οι πολίτες να αυτενεργούν βρίζοντας την κυβέρνηση. Το κράτος ανεπαρκές, όπως κάθε άλλη φορά. Ίσως, γιατί το νεοελληνικό κράτος δεν δομήθηκε ως κράτος πρόνοιας προς τους πολίτες αλλά ως διαχειριστής του βολέματος των ημετέρων και του πλουτισμού των φίλων. 

Για άλλη μια φορά στην ζωή μου διαπίστωσα ότι είμαστε μια  καλοκαιρινή χώρα όπου αν συμβεί κάτι έκτακτο, ο μόνος που θα μας σώσει είναι ο «από μηχανής θεός».

Ευφρόσυνος

Κατά την διάρκεια ανασκαφών στην επαρχία Χατάϊ (στα σύνορα της Τουρκίας με την Συρία) Τούρκοι αρχαιολόγοι έφεραν στο φώς κατοικία που βρισκόταν στα περίχωρα της Αντιόχειας και χρονολογήθηκε στον 3ο π.Χ. αιώνα. Στην τραπεζαρία της κατοικίας βρέθηκε το μωσαϊκό της φωτογραφίας, το οποίο απεικονίζει το όνειρο του Έλληνα, (διαχρονικά από ότι φαίνεται), δηλαδή να είναι αραχτός σε στάση "ντανάσκελα" κρατώντας στο ένα χέρι αμφορέα με κρασί και στο άλλο φαί.

Το μωσαϊκό φέρει το τίτλο ευφρόσυνος που σημαίνει «αυτός που χαίρεται την ζωή». Τι εντυπωσιακή λέξη και πώς εκφράζει πλήρως τους Έλληνες, που ήταν πάντα λάτρεις της ζωής και της καλοπέρασης. Αυτοί ήμασταν και αυτοί είμαστε ακόμα. Λάτρεις της ζωής ότι και αν συμβαίνει γύρω μας και αυτό επιδιώκουμε με την δουλειά μας και τις επιλογές μας. Να μπορούμε να είμαστε λάτρεις της ζωής ακόμα και στον θάνατο, όπως δείχνει το μωσαϊκό. 

Το μόνο που με απασχολεί είναι πώς τότε τα κατάφερναν, ενώ σήμερα δεν μπορούμε ?

απραξία!

Από τις τελευταίες εκλογές έως σήμερα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επιδεικνύει μία απραξία που δεν δικαιολογείται ούτε από την κατάσταση της χώρας, ούτε όμως και από τις επιδιώξεις της ίδιας της κυβέρνησης.

Η παραλυσία της αναμονής των δόσεων και των επαφών με τους δανειστές συνεχίζεται, όπως και οι αστοχίες στο νομοθετικό έργο. Νομοσχέδια με ατέλειες, ασάφειες και εξωπραγματικές διατάξεις συνεχίζουν να έρχονται στην Βουλή, θυμίζοντας τον παλιό καλό καιρό της ΝΔ και του ΠαΣοΚ, όπου τα σχέδια νόμων φτιαχνόταν στο πόδι και στην πορεία έχαναν το νόημά τους απο τις πολλές τροπολογίες.

Επίσης, συνεχίζεται η πολυφωνία των υπουργών και στελεχών του ΣυΡιζΑ οι οποίοι, παρ' όλη την παραίνεση του Τσίπρα να σιωπήσουν, συνεχίζουν ακάθεκτοι τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παλινωδίες, προβάλλοντας προσωπικές απόψεις που μπερδεύουν και εκνευρίζουν τους πολίτες. Η περίπτωση Φίλη είναι χαρακτηριστική, προδίδοντας την αδυναμία του να συνειδητοποιήσει την διαφορά μεταξύ υπουργού και ανεξάρτητου διανοούμενου. Η περίπτωση Πανούση, πολύ σοβαρότερη και με σημαντικότερες συνέπειες, δεν με πείθει για την ουσία της απλά με παραπέμπει στην πολιτική των αμφιθεάτρων, όπου αντίπαλοι συνδικαλιστές προσπαθούν με "πυροτεχνήματα" να εντυπωσιάσουν το κοινό τους. 

Η υπόλοιπη πολιτική καθημερινότητα παραμένει ίδια με τα προηγούμενα πέντε "μνημονιακά" χρόνια. Οι δανειστές προτρέπουν σε συμμόρφωση, κάποια στελέχη τους πανικοβάλλουν τον κόσμο με εξωπραγματικές απαιτήσεις, τα κανάλια αναπαράγουν και μεγεθύνουν και τα κυβερνητικά στελέχη διαψεύδουν. Το κυνήγι των ισοδυνάμων εξάπτει την φαντασία, οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν αλλά ποτέ δεν ολοκληρώνονται και οι μεταρρυθμίσεις δίνουν και παίρνουν στα καφενεία. Οι δημόσιοι υπάλληλοι τρομοκρατούνται με νέες μειώσεις μισθών και οι συνταξιούχοι με την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων. 

Το μόνο που εξελίσσεται είναι οι φόροι, οι περικοπές των μισθών και η ανεργία. Τα περιθώρια της κοινωνίας, υγιούς και διεφθαρμένης, εξαντλούνται. Πρέπει επιτέλους να γίνει κάτι που να δώσει μία  αχτίδα ελπίδας σε αυτόν τον λαό και μία χαραμάδα προοπτικής σε αυτήν την πατρίδα. 

Οι πολίτες έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα, παρ' όλη την αποτυχία της πρώτης διακυβέρνησης του. Το έκαναν, διότι πίστεψαν στο νέο ύφος και στο νέο ήθος που διατυμπάνιζε. Το έκαναν, διότι ήλπισαν ότι ίσως να διορθωθούν κάποια απο τα κακώς κείμενα. Το έκαναν, διότι δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην ΝΔ και στο ΠαΣοΚ (παρ΄όλη την βελτίωση του τελευταίου εξάμηνου της διακυβέρνησης τους), καθώς βαρύνονται με τίς αμαρτίες που μας έφεραν ώς εδώ. 

Οι Ελληνες επιθυμούν κάτι νέο και οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες για αυτό. Η πολιτεία, άν θέλει να ανταποκριθεί, οφείλει να εντοπίσει και να αποδυναμώσει τους λίγους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Οποιοι και να είναι αυτοί!  

Για όλα αυτά, χρειάζονται δράσεις. Η απραξία πρέπει να τελειώσει και η κυβέρνηση να αρχίσει να λειτουργεί. Αλλοιώς κινδυνεύει να μπεί αρκετά γρήγορα στο ίδιο τσουβάλι με τους προηγούμενους, που δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. Αν πάλι θέλει, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει λόγω ανικανότητας των στελεχών της, πρέπει να βρεί την δύναμη να ζητήσει βοήθεια από όλους αυτούς που μπορούν και να επιλέξει τους ικανούς, ανεξάρτητα απο την πολιτική τους προέλευση. Η κατάσταση δεν σηκώνει εγωισμούς και περιχαρακώσεις και θα έιναι κρίμα να επιβεβαιωθούν όλοι εκείνοι που ευαγγελίζονται ότι η αριστερά κάνει μόνο για την αντιπολίτευση.

καμία ανοχή στους επίορκους

Η σκέψη και μόνο, ότι 900 επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι προσπάθησαν να επανέλθουν στις δουλειές τους με κάνει έξαλλο. Γιατροί που πήραν φακελάκι, εφοριακοί που λαδώθηκαν, καταχραστές αλλά και άλλοι με κακουργηματικές πράξεις (παιδεραστές κλπ) δεν έχουν θέση στην Ελληνική δημόσια διοίκηση και το μήνυμα πρέπει να είναι σαφές και χωρίς διακρίσεις.

Αμέλεια ή τυπολατρία έχει μικρή σημασία, αλλά πρέπει να διορθωθεί αμέσως. Η δημόσια διοίκηση πρέπει να θωρακισθεί από τέτοια φαινόμενα και οι κυρώσεις στους επίορκους να είναι άμεσες και αμετάκλητες. Δεν αναφέρομαι φυσικά, στις μικρές, καθημερινές αντεκδικήσεις με πολίτες (κακές συμπεριφορές, αδικαιολόγητες καθυστερήσεις, ανούσια τυπολατρία κλπ) που περιέχουν υποκειμενικότητα και πολλές φορές ευθύνη του πολίτη (οι οποίες πρέπει επίσης να αξιολογούνται και να τιμωρούνται, όταν ισχύουν) αλλά περιπτώσεις διαφθοράς ή ποινικών πράξεων που περιλαμβάνουν χρηματισμό, κατάχρηση ή άλλη αξιόποινη πράξη.

Δεν γνωρίζω επακριβώς, πως λειτουργούν οι αντίστοιχες επιτροπές, όμως γνωρίζω ότι το μήνυμα που δίνεται στην κοινωνία είναι άθλιο. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα θέλει να διεκδικήσει το «ηθικό πλεονέκτημα» του νέου κι άφθαρτου πολιτικού φορέα, πρέπει να δράσει άμεσα και να αποτρέψει τέτοια φαινόμενα. Η απειρία δεν θα είναι για πολύ ακόμα δικαιολογία.

κυρίαρχος με αναστολή

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι χωρίς αμφιβολία, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, καθώς κατάφερε να επανεκλεγεί με πάνω από 7% διαφορά από τον αντίπαλο του, παρά την διάσπαση του κόμματος του και την απογοήτευση που προκάλεσαν η ανακολουθία των εξαγγελιών του, οι αστοχίες της διαπραγμάτευσης και το 3ο μνημόνιο που υπέγραψε. Η νίκη αυτή είναι μια προσωπική νίκη του Α.Τσίπρα καθώς δεν είχε σημαντική βοήθεια από τα στελέχη του, τα οποία φαίνεται ότι δεν ικανοποιούν την κοινωνία, ούτε από τον κομματικό μηχανισμό του ΣυΡιζΑ, ο οποίος διαλύθηκε με την διάσπαση. Η ψήφος στον Αλέξη φαίνεται να περιέχει ένα μίγμα προσδοκίας  και έλλειψης εναλλακτικής λύσης των ψηφοφόρων, αλλά με ημερομηνία λήξης.

Ο Β.Μεϊμαράκης δεν κατάφερε την πολυπόθητη ανατροπή, καθώς δεν έπεισε τους ψηφοφόρους ότι η ΝΔ έχει πιο αξιόπιστη πρόταση στην διαχείριση της κρίσης απο τον ΣυΡιζΑ. Παρ' όλα αυτά πρέπει να του αναγνωρίσουμε, την τεράστια προσπάθεια και την σημαντική συσπείρωση των οπαδών της ΝΔ, που προήλθαν κυρίως από τον ίδιον. Ο Μεϊμαράκης αγωνίσθηκε μόνος του, έχοντας να αντιπαλέψει το παρελθόν της παράταξης του, το οποίο ενίσχυαν οι στείρες και άκαμπτες θέσεις κάποιων στελεχών του, που δεν έχουν ακόμα κατανοήσει ότι όταν ευημερούν οι αριθμοί δεν είναι απαραίτητο να ευημερούν και οι άνθρωποι.

Νικητής των εκλογών ήταν η αποχή με 43% των ψηφοφόρων να δηλώνουν με τον τρόπο αυτό την πεποίθηση τους ότι τίποτα δεν θα αλλάξει σε αυτή την χώρα. Το μέγεθος της αποχής (+8% από εκλογές Ιανουαρίου 2015) σηματοδοτεί την απογοήτευση , κυρίως των νεότερων, και την υιοθέτηση προσωπικών λύσεων, σε μια περίοδο που θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Παράπλευρο φαινόμενο θέλω να πιστεύω ότι είναι και η ψήφος σε κόμματα τύπου Χρυσής Αυγής ή Λεβέντη εκφράζοντας κραυγή διαμαρτυρίας και όχι πολιτική θέση.

Ο Ελληνικός λαός έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα για να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει δικαιότερα και αποτελεσματικότερα. Για να αντιμετωπίσει την διαπλοκή, την διαφθορά και το πελατειακό κράτος. Για να φέρει ισονομία και ισοπολιτεία. Για να κυριαρχήσει επιτέλους η κοινή λογική στην δημόσια διοίκηση της χώρας. Για να αναπτυχθεί η υγιής οικονομία και όχι πάλι οι κρατικοδίαιτοι.

Ο Αλέξης γνωρίζει καλά τι θέλει η πλειοψηφία των Ελλήνων από αυτόν και δεν πρέπει να μεταφράσει την αδυναμία στην οποία βρίσκεται η χώρα και ο λαός μας σε λευκή επιταγή. Ούτε να προσπαθήσει να ευνοήσει ξανά προνομιούχες ομάδες που του υπόσχονται διαρκή παραμονή στην εξουσία. 

Οι Ελληνες ψηφοφόροι, πολλαπλά απογοητευμένοι και εξαπατημένοι, έδωσαν στον Αλέξη Τσίπρα μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά αυτή την φορά με περισσότερη καχυποψία και λιγότερη υπομονή. Τα πρώτα δείγματα θα πρέπει να δοθούν γρήγορα και να είναι θετικά. Τον Ιανουάριο, η ελπίδα νίκησε τον φόβο αλλά γρήγορα μετατράπηκε σε απογοήτευση. Τώρα, ο Αλέξης έχει την ευθύνη να μετατρέψει την απογοήτευση σε προσμονή και όχι σε θυμό. 

Βουλή χωρίς Παπανδρέου ?

Αυτή και αν είναι είδηση!

Ο Γιώργος Παπανδρέου, γιός του Ανδρέα και εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι δεν θα κατέβει στις εκλογές, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Έτσι, μετά από 93 χρόνια, η Βουλή των Ελλήνων δεν θα έχει Παπανδρέου.

Μια οικογένεια που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας και σημάδεψε πολλές απο τις κρίσιμες καμπές της.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε το 1888 στο Καλέντζι Αχαϊας και ήταν γιός του πάτερ Ανδρέα Σταυρόπουλου (εξ' ου και το Παπα-Ανδρέου). Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1923 με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου και από τότε ήταν πάντα παρών στο Κοινοβούλιο έως το 1967. Διετέλεσε 3 φορές πρωθυπουργός (1944-1945, 1963, 1964-1965) και απέκτησε το προσωνύμιο "Γέρος της Δημοκρατίας". Ίδρυσε δύο κόμματα, το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1935 και την Ένωση Κέντρου το 1961. Έμεινε γνωστός για την αμφιλεγόμενη στάση του στα Δεκεμβριανά (1944) αλλά και την δωρεάν παιδεία, την ρύθμιση των χρεών των αγροτών και τον αέρα εκδημοκρατισμού που έφερε το 1964. Πέθανε το 1968.

Ο γιός του, Ανδρέας, γεννήθηκε το 1919 και εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1964 με την Ένωση Κέντρου και με εξαίρεση τα χρόνια της δικτατορίας,  ήταν παρών στο Ελληνικό κοινοβούλιο έως τον θάνατο του το 1996. Ίδρυσε το ΠαΣοΚ και διετέλεσε 3 φορές πρωθυπουργός (1981-1989, 1993-1996). Έμεινε γνωστός για το σύνθημα "Αλλαγή" με το οποίο κέρδισε τις εκλογές του 1981 και ως κυβερνήτης για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, την ίδρυση του ΕΣΥ και ΑΣΕΠ, τις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο αλλά και το σκάνδαλο Κοσκωτά και την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο. 

Ο Γιώργος (ΓΑΠ) γεννήθηκε το 1952 και εκλέχθηκε βουλευτής με το ΠαΣοΚ διαρκώς από το 1981 έως το 2012. Διετέλεσε πρόεδρος του ΠαΣοΚ και μια φορά πρωθυπουργός (2009-2011). Έμεινε γνωστός για το σύνθημα "λεφτά υπάρχουνε" και την αποδοχή της "χρεωκοπίας" της χώρας και πρόσκλησης του ΔΝΤ απο το Καστελόριζο. Η μητέρα του, Μαργαρίτα είναι από τις λίγες γυναίκες στον κόσμο που ήταν νύφη, σύζυγος και μητέρα πρωθυπουργού ενός κράτους.

Τέλος εποχής ή δοκιμασία του Ελληνικού λαού ? Να δούμε αν θα αντέξουμε χωρίς Παπανδρέου!

Το ζαβό

Είναι γιός πρωθυπουργού και εγγονός πρωθυπουργού. Ήταν και ο ίδιος πρωθυπουργός. Κατά γενική ομολογία, αποτυχημένος πρωθυπουργός. Άτολμος, με κακή κρίση στους ανθρώπους και κακές κινήσεις τακτικής, με ελλιπείς γνώσεις για την ιστορία και λανθασμένη αντίληψη για την χώρα που κυβερνούσε.

Μεγάλωσε στο εξωτερικό απο μιά μάνα που ήθελε να τον δεί να κυβερνάει την Ελλάδα (και άς μην είναι Ελληνίδα). "Το παιδί δεν κάνει" έλεγε ο πατέρας του σε συνεργάτες του. "Το παιδί κάνει" έλεγε η μάνα του. Και τα κατάφερε. Τον είδε πρωθυπουργό ! Παρ' όλο που και αυτή ήξερε ότι δεν έκανε.

Αλλά μάλλον ήξερε και κάτι παραπάνω για τους Ελληνες (και άς μην είναι Ελληνίδα).

Και έτσι, τον είδαμε και εμείς πρωθυπουργό. Είδαμε συνπολίτες μας να στήνονται στην ουρά για να τον ψηφίσουν, στην αρχή για πρόεδρο του κόμματος και μετά για πρωθυπουργό. Και έτσι ευτυχήσαμε να μας κυβερνήσει. Και άς μην πίστευε σε εμάς, που μας θεωρούσε όλους διεφθαρμένους - κατά πώς έλεγε στους ξένους, με τους οποίους ένοιωθε πιό πολλά κοινά από ότι με εμάς. 'Ισως γιατί μεγάλωσε μαζί τους και υιοθέτησε τις δικές τους απόψεις για την ζωή, την δικαιοσύνη και τις αξίες της κοινωνίας. 

Στην συνέχεια τον είδαμε στο Καστελόριζο, να βγάζει διάγγελμα για το πώς θα μάς σώσει. Από ποιόν άραγε? Μάλλον απο τον κακό μας εαυτό. Και όμως, μας έσωσε και είναι υπερήφανος για αυτό. Τόσο πολύ υπερήφανος, που αποφάσισε να το διαλαλήσει σε όλον τον πλανήτη, τον οποίον γύρισε τα τελευταία χρόνια, δίνοντας διαλέξεις για την σωτηρία μας!

Εμείς όμως φερθήκαμε αχάριστα. Πρώτα απο όλα, οι δικοί του άνθρωποι-οι συνεργάτες του, που δεν αντελήφθησαν το μεγαλείο του και τον έδιωξαν απο κυβερνήτη. Και μετά εμείς, που τον λοιδορήσαμε και τον χλευάσαμε. 

Ομως αυτός δεν κράτησε κακία!

Επέστρεψε για να μας ξανασώσει. Και ας μην του το ζητήσαμε. Αυτός, ώς ηγέτης γνωρίζει καλύτερα, πότε ένας λαός πρέπει να σωθεί.

Μας ζητά μιά δεύτερη ευκαιρία. Την οποίαν θέλει να του δώσουμε, μήπως επιτέλους καταλάβουμε. Αυτός πάντως ήταν μεγαλόψυχος μαζί μας. Εκανε και αυτοκριτική. Αναγνώρισε ότι έκανε λάθη. 'Ισως επειδή ήταν μικρός. Τώρα όμως μεγάλωσε και έμαθε. Και για αυτό θα μας σώσει σωστά αυτή την φορά.

Γιατί αν δεν τα καταφέρει να μας σώσει αυτός, τότε δεν μπορεί κανένας. Το επιτάσσει η ιστορία και το όνομα του.

Τι και αν δεν έχει συναισθηματική νοημοσύνη. Τι και αν δεν έχει συνείδηση του περιβάλλοντος. Τι και αν δεν κάνει. Αυτός έχει όνομα!

Το μόνο που με προβληματίζει είναι μήπως η μάνα του έχει δίκιο. Οχι για αυτόν, αλλά για τους 'Ελληνες (και ας μην είναι Έλληνίδα). Γιατί αυτός έχει όνομα!

Παρ' όλα αυτά, πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι σε ένα πράγμα είχε δίκιο. Λεφτά υπάρχουνε !

μήπως τον παρεξηγήσαμε;

Μήπως τελικά το παρεξηγήσαμε το παληκάρι;

Μήπως είχε σχέδιο και μάλιστα σατανικό για να βγάλει την χώρα απο την κρίση; Μήπως, οι ενέργειες των προηγούμενων δύο χρόνων, για τις οποίες τον βρίζαμε και τον θεωρούσαμε ανίκανο ήταν στην πραγματικότητα ένα προσεκτικά οργανωμένο σχέδιο για την διάλυση του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τελικά ευθύνεται για την κρίση;

Λέτε τελικά ο αρχηγός να είναι πραγματικά σοσιαλιστής και μάλιστα από τους πιο γνήσιους, που ακολουθούν πιστά τις αρχές του Λενινισμού, όπως αυτή που περιγράφει ότι το σύστημα διαβρώνεται απο τα μέσα; Μήπως όλοι οι Ελληνες σε λίγα χρόνια θα νοιώθουμε υπερήφανοι που συμμετείχαμε στο γκρέμισμα του μισητού χρηματοπιστωτικού συστήματος που ποδηγετούσε τον πλανήτη; Λέτε να έχει έτοιμο και το οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικό σύστημα που θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό ;

Αρχίζω να υποψιάζομαι πώς ναί! Πώς αλλοιώς εξηγείται η δυσφορία όλων των ηγετών, ο τρόμος των τραπεζιτών και των αγορών και ο αιφνιδιασμός όλου του πλανήτη.

Μήπως τελικά ο Γιώργιος Παπανδρέου ο Β', ο μέχρι χθές Γιωργάκης, είναι τελικά ο ηγέτης που περίμενε αυτή η χώρα εκατοντάδες χρόνια για να την οδηγήσει στην θέση που της αξίζει στην ιστορία;

Μήπως όλοι εμείς τον αδικήσαμε γιατί δεν είχαμε το βάθος της σκέψης του και την διορατικότητά του;

Λέω, μήπως!

οι τελευταίοι σπασμοί

Με έκπληξη, παρακαλούθησα χθές το βράδυ, τον απίστευτο πρωθυπουργό μας, να αναγγέλει την διενέργεια δημοψηφίσματος για την επικύρωση της "δανειακής σύμβασης" και μάλιστα, αφού ολοκληρωθεί η σύνταξή της, δηλαδή το νωρίτερο σε 2,5 μήνες.

Η ανακοίνωση αυτή αιφνιδίασε, όχι μόνο τους Ελληνες, αλλά και τους ξένους ηγέτες και τραπεζίτες, οι οποίοι μίλησαν γιά "ελληνική απάτη" που υπονομεύει την συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Η είδηση κυκλοφόρησε αμέσως σε όλο τον πλανήτη και οι επιπτώσεις της (πτώση ευρώ κατά 5%, πτώση όλων των χρηματιστηρίων, δηλώσεις περί ανασφάλειας και νευρικότητας από τις Βρυξέλλες) με έκαναν να σκεφτώ ότι είχα παρεξηγήσει αυτό το παλληκάρι. Μπορεί να καταστρέψει, όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη!

Η απόφαση του, θεωρώ ότι είναι:

άκαιρη, καθώς αν ενδιαφερόταν για την γνώμη μας έπρεπε να την ζητήσει δύο χρόνια πρίν (πρίν την υπογραφή του μνημονίου),

ανήθικη, καθώς μόλις πρίν από τρείς ημέρες, συμφώνησε με τους εταίρους της ΟΝΕ,

βλακώδης, καθώς πιστεύει ότι θα εγκλωβίσει τους αγανακτισμένους Ελληνες να στηρίξουν έμεσα την κυβέρνηση του,

επικίνδυνη, καθώς το διάστημα μέχρι το δημοψήφισμα είναι πολύ μεγάλο και οι "αγορές" δεν αντιδρούν με χρόνο ΠαΣοΚ,

εκβιαστική, καθώς προσπαθεί να συνδέσει την παραμονή του στην εξουσία με το μέλλον της χώρας,

αναποτελεσματική, καθώς είναι πολύ αργά για να πιέσει ή εκβιάσει τους ξένους ηγέτες για ηπιότερους όρους προσαρμογής

αλλά κυρίως είναι

τυχοδιωκτική, καθώς το πιθανότερο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι ΟΧΙ και οι επιπτώσεις για την χώρα απρόβλεπτες.

Είναι προφανές ότι το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα είναι εκβιαστικό, συνδέοντας την αποδοχή της "δανειακής σύμβασης" με την παραμονή στο ευρώ. Ομως, το καμάρι μας ξεχνάει ότι οι περισσότεροι πολίτες, παρόλο που είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ και αρκετοί υπέρ της "δανειακής συμβασης", δεν εμπιστεύονται την εφαρμογή της απο την κυβέρνηση του. Τι θα ψηφίσουν λοιπόν αυτοί ; Μάλλον θα ψηφίσουν ΟΧΙ, διότι όταν κατά την διάρκεια μιάς κρίσης θέτεις στον λαό ένα ερώτημα, δεν απαντάει στο ερώτημα, αλλά σε αυτόν που το θέτει.

Είναι επίσης προφανές, ότι η κυβέρνηση έχει χάσει, εδώ και καιρό, την λαϊκή νομιμοποίηση και οι τελευταίες της κινήσεις υπαγορεύονται απο πανικό και υπεροψία. Ο Γεωργάκης πρέπει να αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση του αργοπεθαίνει και αυτός απλά προκαλεί του τελευταίους της σπασμούς.

Ο Ελληνικός λαός δεν χρειάζεται απο μηχανής σωτήρες και είναι πιά αρκετά ώριμος για να ξέρει τι θα τον σώσει και ποιός θα τον σώσει!

η χαμένη ευκαιρία της Ελλάδος

πρίν απο λίγες ημέρες έφυγε απο την ζωή ο Λεωνίδας Κύρκος, ένας απο τους ιστορικούς ηγέτες της αριστεράς στην Ελλάδα. Λιτός, ανοικτόμυαλος, υπερβατικός στη σκέψη και στην ρητορία επηρέασε σημαντικά την πορεία της αριστεράς στην χώρα μας και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλο τα φάσμα της πολιτικής ζωής.

Μερικές ημέρες μετά τον θάνατο του, είδα στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στην ζωή του, όπου σε μια συνέντευξη, που δόθηκε 3-4 χρόνια πρίν, ο δημοσιογράφος τον ρωτάει, ποιά είναι η γνώμη του για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Επειδή η απάντηση του, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, την παραθέτω σε ελεύθερη μεταφορά.

"ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν η χαμένη ευκαιρία της Ελλάδος. Τον τελευταίο αιώνα, δεν υπήρξε άλλος άνθρωπος, που να συγκέντρωσε τόση πολύ εξουσία σε συνδυασμό με τόσο πολύ χρήμα. Εξουσία, που την πρώτη οκταετία, άντλησε απο την αγάπη των οπαδών του και την ανοχή των αντιπάλων του, στο όνομα της αλλαγής που τόσο ανάγκη είχε η κοινωνία. Χρήμα που άντλησε απο τα ταμεία της ΕΟΚ, για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, η οποία μόλις είχε μπεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Αν ο Ανδρέας ήθελε, θα μπορούσε να τα έχει αλλάξει όλα"

Τελικά, η ιστορία γράφεται απο κάποιους ανθρώπους, θετικά ή αρνητικά!

Ομως οι ευκαιρίες της, δέν παρουσιάζονται κάθε μέρα.

κατάργηση της πολεοδομίας ;

Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, διάβασα χθές στον ηλεκτρονικό τύπο για την "κατάργηση των πολεοδομιών". Ο νέος υπουργός Περιβάλλοντος (πρώην τσάρος της οικονομίας) παρουσίασε χθές στην βουλή το νέο νομοσχέδιο για τις άδειες δόμησης, το οποίο προβλέπεται να κατατεθεί πρός ψήφιση το φθινόπωρο.

Στο νέο νομοσχέδιο προβλέπεται η ηλεκτρονική υποβολή των δικαιολογητικών για την έκδοση οικοδομικής άδειας και η μετατροπή του ρόλου των πολεοδομιών από ελεγκτικό σε εποπτικό. Η ευθύνη της εφαρμογής μεταφέρεται στους επιβλέποντες μηχανικούς και σε ειδικό σώμα ελεγκτών. Σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο, θα χρειάζονται πέντε ημέρες για την έκδοση της «έγκρισης δόμησης» και δύο ημέρες για την έκδοση της «άδειας δόμησης».

Το Ειδικό Σώμα Ελεγκτών θα αποτελείται από ιδιώτες μηχανικούς που θα απασχολούνται αποκλειστικά και με θητεία τεσσάρων ετών. Αυτοί θα είναι αρμόδιοι για τους ελέγχους που θα πρέπει να γίνουν τουλάχιστον σε τρία στάδια της οικοδομής (θεμελίωση, ολοκλήρωση φέροντα οργανισμού και ολοκλήρωση οικοδομής). Οι έλεγχοι θα γίνονται από διαφορετικό κάθε φορά ελεγκτή που θα επιλέγεται με κλήρωση. Με την ολοκλήρωση του ελέγχου θα εκδίδεται Πιστοποιητικό Ελέγχου Κατασκευής που θα είναι απαραίτητο για τη σύνδεση της κατασκευής με τα δίκτυα κοινωνικής ωφέλειας (ρεύμα, νερό κ.λπ.). Το νομοσχέδιο προβλέπει επίσης αυστηρές ποινές για τις παραβάσεις, τόσο για τους μηχανικούς που θα έχουν την ευθύνη όσο και για τους ιδιοκτήτες.

Στόχος των αλλαγών, επισήμανε ο πρώην τσάρος, είναι η πάταξη της διαφθοράς, των καθυστερήσεων και της αδιαφάνειας.

Μάλιστα!

Ολα αυτά μου ακούγονται πολύ ωραία, λογικά και φυσικά λειτουργικά. Αναφέρονται σε ένα σύγχρονο κράτος που σέβεται τους πολίτες, τους θεωρεί υπεύθυνους και τους τιμωρεί άν παρανομήσουν. Ο ρόλος του κράτους περιορίζεται σε αυτόν που πρέπει να είναι, δηλαδή τον ορισμό των θεσμών και την εποπτεία τους. Φαντάζομαι, ότι κάπως έτσι λειτουργούν οι πολεοδομίες των υπόλοιπων σύγχρονων κρατών.

Μπράβο και μακάρι να εφαρμοσθεί σωστά καθώς θα εκλείψει η υπ' αριθμόν 1 εστία διαφθοράς στην ΕΕ και θα αποδεσμευτούν πολλά εκατομύρια ευρώ "μαύρου" χρήματος. Μακάρι να δούμε και σε άλλους τομείς, νομοσχέδια με το ίδιο πνεύμα.

Εχω μόνο μία ερώτηση πρός τον νέο υπουργό. Γιατί όλα αυτά δεν τα είχαν σκεφθεί 20 χρόνια πρίν; Δεν υπήρχαν υπολογιστές ή μηχανικοί; δεν ήταν έτοιμη η κοινωνία, ή οποία επέμενε να "λαδώνει" και να περιμένει τρία χρόνια για να κτίσει ένα σπίτι; Επρεπε η κοινωνία μας να φτάσει στο "σόκ και δέος" του μνημονίου για να κινητοποιηθεί η κοινή λογική;

Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί συνέχεια ανακαλύπτουμε τον τροχό με 500 χρόνια καθυστέρηση ; Μήπως γιατί η ζωή, χωρίς τον τροχό, ήταν καλύτερη για κάποιους;

διώκτες ή διωκόμενοι ;

Προχθές το βράδυ, δύο νεαροί αστυνομικοί σκοτώθηκαν από πυρά κακοποιών τους οποίους καταδίωκαν μετά από ληστεία. Το γεγονός φέρνει θλίψη αν αναλογισθούμε τις ζωές, δύο νέων παιδιών που χάθηκαν στο ξεκίνημα της ζωής τους, δύο ανθρώπων που πέθαναν στη εκτέλεση της εργασίας τους.

Αυτό όμως, που κάνει το γεγονός τραγικό, είναι η ευκολία με την οποία οι κακοποιοί εκτέλεσαν εν ψυχρώ τους αστυνομικούς και διέφυγαν της σύλληψης. Μετέτρεψαν τους διώκτες τους σε διωκόμενους που έγιναν βορά στην αποφασιστικότητά αδίστακτων ανθρώπων.

Μέσα από την τραγικότητα του, το γεγονός αναδεικνύει για άλλη μία φορά την έλλειψη εκπαίδευσης, εξοπλισμού και οργάνωσης της Ελληνικής Αστυνομίας. Κυρίως όμως, αναδεικνύει την έλλειψη συντονισμού και επιχειρησιακής ετοιμότητας της ΕΛ.ΑΣ., με αποτέλεσμα νέοι άνθρωποι να θέτουν καθημερινά, την ζωή τους σε κίνδυνο, με μόνα όπλα την αίσθηση καθήκοντος και την ορμή της νιότης τους, τα οποία όμως δεν είναι αρκετά.

Η ηγεσία της αστυνομίας, φυσική και πολιτική, πρέπει να αντιληφθεί ότι τέτοια τραγικά γεγονότα, θίγουν την αξιοπιστία της ΕΛ.ΑΣ. και απειλούν, εκτός από την ζωή των αστυνομικών, το αίσθημα ασφάλειας του Έλληνα πολίτη, ο οποίος νοιώθει ευάλωτος απέναντι στην αυξημένη εγκληματικότητα των τελευταίων χρόνων. Εγκληματικότητα, που αυξάνεται δραματικά, ποσοτικά αλλά και ποιοτικά, την οποία η Ελληνική Αστυνομία φαίνεται αδύναμη να αντιμετωπίσει. Η νέα γενιά των κακοποιών, εγχώριων και εισαγόμενων, δεν έχει καμία σχέση με τον μικροαπατεώνα παλικαρά της δεκαετίας του ’60, που έκλεβε για να επιβιώσει αλλά έτρεμε, τον τότε άοπλο αστυνομικό. Τά βασικότερα χαρακτηριστικό της νέας γενιάς κακοποιών είναι ή αποφασιστικότητα, η σκληρότητα και η έλλειψη σεβασμού για την ανθρώπινη ζωή. Αυτούς όμως καλείται να αντιμετωπίσει η σύγχρονη Ελληνική Αστυνομία και πρέπει να τους αντιμετωπίσει με τα δικά τους μέσα, εξελισσόμενη και η ίδια.

Η Ελληνική Αστυνομία πρέπει επιτέλους να αποκτήσει τον θεσμικό ρόλο που απαιτείται να έχει, έξω από μικροπολιτικές και κομματισμούς με κύριο στόχο την αποτελεσματικότητα της στην εφαρμογή των νόμων. Βασικός ρόλος της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας της αστυνομίας είναι η διασφάλιση των όρων και των πόρων που απαιτούνται για την επίτευξη του σκοπού αυτού, χωρίς «εκπτώσεις» και παρεμβάσεις που μπορεί να διαταράξουν την επιχειρησιακή του υλοποίηση. Πρέπει επιτέλους, οι πολιτικές ηγεσίες, να προχωρήσουν στον εκσυγχρονισμό της αστυνομίας, υλικοτεχνικά και οργανωτικά και να την αφήσουν να επικεντρωθεί στο έργο της μακριά από τις στρεβλές αντιλήψεις και πρακτικές του ελληνικού δημοσίου.

Γνωρίζω ότι η Αστυνομία στην χώρα μας έχει «βαρύ» ιστορικό, αλλά πιστεύω ότι έφτασε ή ώρα να γυρίσει και αυτή η σελίδα. Οι αστυνομικοί εδώ και πολλά χρόνια επιλέγονται μέσω πανελληνίων εξετάσεων και όχι με κομματικά κριτήρια, έχουν καλό μορφωτικό επίπεδο, συνδικαλίζονται και εκτός λίγων εξαιρέσεων είναι ευγενικοί, κοινωνικά ευαίσθητοι και έχουν αίσθημα καθήκοντος.

Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε, ότι το βασικό καθήκον της αστυνομίας σε κάθε ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα, είναι άκρως κοινωνικό και απαραίτητο, καθ’ όσον καλείται να παρέχει ασφάλεια στους πολίτες εφαρμόζοντας τους κανόνες που έχει θεσπίσει η ίδια η κοινωνία. Όλες οι κοινωνίες, από την αρχή της δημιουργίας τους, θέσπιζαν κανόνες λειτουργίας τους και όριζαν σε κάποια ομάδα ανθρώπων, το καθήκον της εφαρμογής τους.

Το καθήκον αυτό γίνεται όλο και πιο σημαντικό στις σύγχρονες «ανοικτές» κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από ατομισμό, ανασφάλεια και ευμετάβλητους κανόνες ηθικής, που ευνοούν την παραβατικότητα και καθιστούν τρομερά δύσκολη την διατήρηση του κοινωνικού ιστού. Ταυτόχρονα όμως, τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά καθιστούν τον καθένα από εμάς πιο ευάλωτο στην παραβατικότητα, καθ’ όσον έχουν εκλείψει η προστασία της ομάδος (γειτονιά, ευρύτερη οικογένεια κλπ), η σχέση με τα άτομα που μας περιβάλλουν και οι ηθικοί κανόνες της ομάδος μας, που διασφάλιζαν τα όρια των αντιδράσεων μας.

Η κατάσταση επιβαρύνεται από την μετανάστευση (σύγχρονη μετακίνηση των λαών) κυρίως φτωχών και άρα απελπισμένων ανθρώπων που η κοινωνία αδυνατεί να ενσωματώσει αλλά και να κατανοήσει. Η μετανάστευση, εκτός από απελπισία φέρνει και εισαγωγή νέων πολιτισμικών στοιχείων που αλλοιώνουν ακόμα περισσότερο τον ήδη αλλοιωμένο κοινωνικό ιστό.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, βασική προϋπόθεση για την ευημερία, εξέλιξη και δημιουργία των κοινωνιών ήταν να ικανοποιούνται το αίσθημα ασφάλειας και το αίσθημα δικαίου των πολιτών.

Είδα με αρκετή ικανοποίηση ότι ο θάνατος των δύο νεαρών αστυνομικών, άγγιξε πολύ περισσότερο και πολλούς περισσότερους ανθρώπους από άλλες φορές. Ενός λεπτού σιγή στην Βουλή, δηλώσεις τους προέδρου της δημοκρατίας, συζητήσεις στα κανάλια, πολύ κόσμος να αφήνει ένα λουλούδι στο σημείο του συμβάντος.

Ας ελπίσουμε, ότι ο θάνατός τους, μέσα από την τραγικότητά του, θα δώσει το έναυσμα για κάποιες βελτιώσεις και διαφοροποιήσεις, στον τρόπο που αντιμετωπίζει η Ελληνική πολιτεία αλλά και η κοινωνία τον ρόλο και τον σκοπό της αστυνομίας.

είμαστε χώρα αναπήρων ;

Το πρόβλημα των "μαϊμού" αναπηρικών συντάξεων στην χώρα μας, το είχα ξανακούσει. Αυτό που δεν είχα αντιληφθεί ήταν ή έκταση του φαινομένου και το οικονομικό του μέγεθος .
Λοιπόν, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα στα ΝΕΑ, 350.000 συνπολίτες μας ή το 14,5% του εργατικού δυναμικού της χώρας παίρνουν αναπηρική σύνταξη, ενώ ο μέσος όρος των αναπηρικών συντάξεων στα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ δεν ξεπερνά το 8%.

Αν λάβουμε το 8% σαν βάση, μπορούμε εύκολα να εκτιμήσουμε ότι οι "μαϊμού" αναπηρικές συντάξεις στην Ελλάδα πρέπει να είναι περίπου 150.000, που ισοδυναμούν με το 6,5% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Αν υπολογίσουμε την μέση αναπηρική σύνταξη στα 517 ευρώ/ μήνα, το ετήσιο κόστος τους ανέρχεται στο ποσό των 1,1 δις ευρώ. δηλαδή περίπου τα μισά απο αυτά που εξοικονόμησε το κράτος κόβοντας τις συντάξεις των "κανονικών" συνταξιούχων. Αν δε, υπολογίσουμε ότι η μέση ηλικία συνταξιοδότησης στις αναπηρικές συντάξεις είναι κατά 10 χρόνια μικρότερη από αυτή των συντάξεων γήρατος, τότε το σύνολο των υπεξαιρέσεων από τα ασφαλιστικά ταμεία αγγίζει τα 11 δις ευρώ, δηλαδή όσα θα λείπουν απο τα ταμεία του κράτους το 2011 και για τα οποία θα φορολογηθούμε ανηλεώς.

Φυσικά, εκτός απο τους 150.000 "μαϊμού" αναπήρους στην κομπίνα εμπλέκονται γιατροί, δικηγόροι και υπάλληλοι των ασφαλιστικών ταμείων, οι οποίοι, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ενθυλακώνουν απο 1.500 έως 7.000 ευρώ για να βγάλουν μιά τέτοια σύνταξη, δηλαδή έχουν μοιρασθεί περίπου 0,5 δις ευρώ από αυτή την κομπίνα.

Συμπερασματικά, 150.000 συνπολίτες μας, δηλαδή ένας στους 15 εργαζόμενους ή το 1,5% του πληθυσμού της χώρας ζεί λάθρα , ενώ 2-3.000 υπάλληλοι και παρατρεχάμενοι αυξάνουν τα εισοδήματά τους εις βάρος του δύσμοιρου αυτού κράτους, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η διαφθορά στην χώρα μας διαπερνά μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Επειδή τα μεγέθη είναι μεγάλα και τα λεφτά πολλά, αρχίζω να προβληματίζομαι μήπως ο Πάγκαλος είχε δίκιο.

piigs

"είμαι περήφανος που είμαι γουρουνάκι" είπε χθές ο Γεωργάκης στην σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Πρέπει να ομολογήσω, ότι με ικανοποίησε η στάση του και εύχομαι να επαναληφθεί και από άλλους ηγέτες των piigs. Πρέπει επίσης να ομολογήσω, ότι αυτή η ονοματολογία (piigs) με εκνευρίζει ιδιαίτερα, διότι εκτός απο υπεροψία και μισαλλοδοξία κρύβει ρατσισμό και επιθετικότητα.

Οι πειθαρχημένοι, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί Βορειοευρωπαίοι ίπτανται ώς αετοί στους ουρανούς της Ευρώπης, χωρίς να φοβούνται κανέναν, ενώ οι απείθαρχοι, τεμπέληδες και πολυλογάδες Νότιοι, τρέχουν να κρυφτούν σαν πανικοβλημένα γουρουνάκια. Ομως, ότι και αν κάνουν τα γουρουνάκια, στο τέλος θα καταλήξουν στο φούρνο με το μήλο στο στόμα, γιατί αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής τους. Είμαστε καταδικασμένοι να φαγωθούμε, εκτός και αν μετατραπούμε και εμείς σε αετούς.

Οι Βόρειοι, που είναι δυνατοί και πλούσιοι επειδή είναι παραγωγικοί, μπορούν να μας μετατρέψουν σε αετούς, αρκεί να τους αφήσουμε να μας συνετίσουν και να μας οργανώσουν. Οπως ακριβώς έκαναν, στο παρελθόν με τους Αφρικανούς και τους Ασιάτες, οι οποίοι όμως αποδείχθηκαν ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Οσον αφορά εμάς τους Νότιους, οι φίλοι μας απο τον Βορρά, θα προσπαθήσουν, παρ' όλο που διατηρούν κάποιες αμφιβολίες, να μας βοηθήσουν διότι έχουμε πιά, κοινά συμφέροντα : το ευρώ. Αν όμως, η προσπάθεια δεν αποδώσει και η προσαρμογή των οικονομιών των piigs αποτύχει, οι προνοητικοί Βόρειοι δεν θα αφήσουν το κοινό μας νόμισμα να μολυνθεί. Θα μας διώξουν απο το ευρώ ή ακόμα καλύτερα θα φτιάξουν το νέο "καθαρό" μάρκο και θα μας αφήσουν το ευρώ αμανάτι με τα προβλήματα του.

Η πλήρης κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, που με πρόσχημα την οικονομία, θέλει να επιβάλλει αλλαγές στον τρόπο ζωής, στην νοοτροπία, στίς αρχές και τις αξίες των λαών . Ανταγωνιστικότητα ή θάνατος, μέχρι να μετατραπεί και ο τελευταίος πολίτης του πλανήτη σε εκφραστή των αρχών του αγγλοσαξονικού προτεσταντισμού. Η εργασία απελευθερώνει. Και χωρίς γκρίνιες παρακαλώ. Κανένας σεβασμός στην διαφορετικότητα και κανένας οίκτος στην αδυναμία.

Το σύστημα που έχει κυριαρχήσει, ο παγκόσμιος νοεφιλελευθερισμός, απαιτεί συνεχή ανάπτυξη για να λειτουργήσει. Η ανάπτυξη απαιτεί αύξηση της κατανάλωσης ή οποία με την σειρά της απαιτεί αύξηση του παραγώμενου πλούτου, όχι απαραίτητα ισοκατανεμημένα. Η αύξηση του πλούτου προϋποθέτει αύξηση της απόδοσης της εργασίας και εδώ ερχόμαστε εμείς.

Τώρα κολυμπάμε και εγώ ο μυώδης ξανθός ναυαγοσώστης θα σε σώσω απο τον πνιγμό, θές δεν θές. Ασχετα, αν εγώ σε πέταξα σε αυτή την λίμνη που είναι βαθιά. Αδιαφορώ δε, αν εσύ απλά ήθελες να κολυμπήσεις στην δίπλα λίμνη, που είναι μικρότερη, πιό βρώμικη αλλά πιο ρηχή. Εδώ θα κολυμπήσεις. Ακούς ;

Ομως οι άνθρωποι, ιδιαίτερα τα piigs είναι απείθαρχα και καμμιά φορά ανεξέλεκτα, μετατρέποντας πολλές φορές την ιστορία σε απρόβλεπτη, για αυτούς που πιστεύουν ότι την έχουν σχεδιάσει. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη ισχυρούς υπερόπτες που υποτίμησαν τον αντίπαλο και κατέληξαν στα τάρταρα. Η εφευρετικότητα, ίδιον των αδυνάτων, αποδείχθηκε αρκετές φορές στην ιστορία αποτελεσματικότερη της ισχύος.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο παραμύθι, τα γουρουνάκια στο τέλος επιζούν και ο κακός λύκος γίνεται ταπετσαρία στον τοίχο.