Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

προχωράνε ΣΥΡΙΖΑ στην διάλυση

ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμφισβήτητα ο χαμένος των τελευταίων εκλογών. Απο το 5,04% των εθνικών εκλογών του 2007, πτώση στο 4,7% παρά την δημοσκοπική εκτίναξη του 18% του φθινόπωρου του 2008.
Τί έφταιξε άραγε ? Η δυαρχία Τσίπρα-Αλαβάνου ? Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα του Δεκέμβρη ? οι ασαφείς θέσεις του στα βασικά θέματα αντιπαράθεσης των κομμάτων ? η πολυφωνία μεταξύ Συνασπισμού και συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ? η έπαρση απο τά δημοσκοπικά ποσοστά ? Ισως όλα μαζί αλλά και κάποια άλλα που κρύβονται πίσω απο αυτά.
Νομίζω ότι είναι για όλους σαφές ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά του φθινοπώρου του 2008, προερχόταν κυρίως απο δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι κατά την διάρκεια της κρίσης του κόμματός τους, αλληθώρισαν πρός τα αριστερά, σε ένα κόμμα που τους φάνηκε φιλικότερο απο άλλα.
Και ενώ τότε διαφάνηκε, για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, η διάθεση κάποιου κόσμου να υποστηρίξει έναν τρίτο πόλο, πιό ριζοσπαστικό, ανθρωποκεντρικό και φιλοπεριβαλλοντικό, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε παροιμιώδη ανικανότητα να συγκροτήσει αυτόν τον πόλο και να συγκρατήσει στίς τάξεις του, αυτόν τόν κόσμο.
Ανθρώπινη ανικανότητα ? οργανωτική αδυναμία ? Νομίζω κάτι βαθύτερο, το οποίο αυτά τα δύο έκαναν ακόμα χειρότερο :
αδυναμία άρθρωσης σαφούς και συγκροτημένου πολιτικού λόγου, που να προσδιορίζει στόχους, θέσεις και κυρίως όραμα.
Τι ακριβώς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι και τι πρεσβεύει σήμερα?
Σε μία περίοδο, που το μόνο σαφές πολιτικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός, που παρ' όλες τις αδυναμίες του (οικονομική κρίση κλπ) , προσφέρει ένα συγκεκριμένο μοντέλλο διακυβέρνησης, η άρθρωση άλλου πολιτικού λόγου απαιτεί τουλάχιστον σαφήνεια, πληρότητα, αλλά και προοπτική εφαρμογής.
Φυσικά, για να μην είμαι άδικος και ο παραδοσιακός κουμουνισμός περιγράφει ένα σαφές πολιτικό σύστημα το οποίο όμως αποστρέφεται το μεγαλύτερο μέρος των λαών, ειδικότερα αυτών στους οποίους εφαρμόσθηκε.
Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι Ελληνικό. Είναι τουλάχιστον πανευρωπαικό για να μην πώ παγκόσμιο. Γι' αυτό είδαμε άνοδο της Δεξιάς στίς τελευταίες ευρωεκλογές , παρ' όλη την οικονομική κρίση που το μοντέλλο της προκάλεσε.
Στην Ελλάδα, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ με τις επιλογές του, έκανε το πρόβλημα εντονότερο. Ας μην ξεχνάμε ότι η οργάνωση, η συνεργασία και η σαφήνεια δέν συγκαταλέγονται στα Ελληνικά χαρίσματα.
Στην κατάταξη αυτή των μοντέλλων έχουμε φυσικά και την σοσιαλδημοκρατία. Η οποία όμως τα τελευταία χρόνια παρέκλινε ιδιαίτερα πρός τον καπιταλισμό σε σημείο που οι διαφορές της με αυτόν (κράτος δικαίου, ανθρωποκεντρικές πολιτικές κλπ) να αμβλυνθούν τόσο πού να μην είναι σαφείς. Ασε, που σε πολλές χώρες απο αυτές που εφαρμόσθηκε, στο τέλος άφησε πικρή γεύση.
Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω, οι λαοί διψούν γιά κάτι καινούργιο, και το δείχνουν κάθε φορά πού κάτι διαφορετικό εμφανίζεται. Διαφορετικό όμως, όχι ξαναζεσταμένο και σερβιρισμένο σε νέο πιάτο. Πλήρες και όχι αποσπασματικό. Δημιουργικό και όχι απλά καταγγελτικό.
Τι χρειάζεται λοιπόν ?
Ηρθε η ώρα να γεννήσουμε αυτό το "νέο μοντέλλο".
Που να προσδιορίζεται σαφώς απο τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα (καπιταλισμός, κουμουνισμός κλπ) και να περιγράφει ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλλο, όχι απλά να καταγγέλει το παληό. Χωρίς αγκυλώσεις απο το παρελθόν και φοβίες ταμπελοποίησης. Ενα μοντέλλο που να ορίζει τις επιδράσεις του στούς συντελεστές ευημερίας του ανθρώπου (υγεία, παιδεία, απασχόληση κλπ) και να αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα όπως η μετανάστευση, η προστασία του περιβάλλοντος, οι εξαρτήσεις κλπ με ρεαλισμό και όχι με ευχολόγια.
Το σημαντικότερο σε αυτό το "νέο μοντέλλο" είναι να περιέχει νέες ιδέες,να είναι πλήρες, σαφές και να μπορεί να εφαρμοσθεί.
Γιατί κακά τα ψέματα, σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ορθώνεις πολιτικό λόγο πρέπει να υπάρχει προοπτική εφαρμογής του.
Οταν φτιάχνεις ένα πολιτικό κόμμα πρέπει να έχεις πρόγραμμα εξουσίας απο την πρώτη ημέρα. Αλλοιώς είσαι κοινωνικό κίνημα, κίνηση πολιτών ή σύλλογος πολιτικής αναζήτησης.
Και επειδή οι εποχές άλλαξαν και ο κόσμος θέλει αποτελεσματικότητα σε εγκαταλείπει και ακολουθεί αυτούς που μπορεί να μήν είναι τόσο συμπαθείς όσο εσύ αλλά εγγυούνται διακυβέρνηση.
Και ας θυμόμαστε πάντα, έναν βασικό κανόνα της βιολογίας : η επιβίωση δεν είναι υποχρεωτική.