Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

κυρίαρχος με αναστολή

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι χωρίς αμφιβολία, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, καθώς κατάφερε να επανεκλεγεί με πάνω από 7% διαφορά από τον αντίπαλο του, παρά την διάσπαση του κόμματος του και την απογοήτευση που προκάλεσαν η ανακολουθία των εξαγγελιών του, οι αστοχίες της διαπραγμάτευσης και το 3ο μνημόνιο που υπέγραψε. Η νίκη αυτή είναι μια προσωπική νίκη του Α.Τσίπρα καθώς δεν είχε σημαντική βοήθεια από τα στελέχη του, τα οποία φαίνεται ότι δεν ικανοποιούν την κοινωνία, ούτε από τον κομματικό μηχανισμό του ΣυΡιζΑ, ο οποίος διαλύθηκε με την διάσπαση. Η ψήφος στον Αλέξη φαίνεται να περιέχει ένα μίγμα προσδοκίας  και έλλειψης εναλλακτικής λύσης των ψηφοφόρων, αλλά με ημερομηνία λήξης.

Ο Β.Μεϊμαράκης δεν κατάφερε την πολυπόθητη ανατροπή, καθώς δεν έπεισε τους ψηφοφόρους ότι η ΝΔ έχει πιο αξιόπιστη πρόταση στην διαχείριση της κρίσης απο τον ΣυΡιζΑ. Παρ' όλα αυτά πρέπει να του αναγνωρίσουμε, την τεράστια προσπάθεια και την σημαντική συσπείρωση των οπαδών της ΝΔ, που προήλθαν κυρίως από τον ίδιον. Ο Μεϊμαράκης αγωνίσθηκε μόνος του, έχοντας να αντιπαλέψει το παρελθόν της παράταξης του, το οποίο ενίσχυαν οι στείρες και άκαμπτες θέσεις κάποιων στελεχών του, που δεν έχουν ακόμα κατανοήσει ότι όταν ευημερούν οι αριθμοί δεν είναι απαραίτητο να ευημερούν και οι άνθρωποι.

Νικητής των εκλογών ήταν η αποχή με 43% των ψηφοφόρων να δηλώνουν με τον τρόπο αυτό την πεποίθηση τους ότι τίποτα δεν θα αλλάξει σε αυτή την χώρα. Το μέγεθος της αποχής (+8% από εκλογές Ιανουαρίου 2015) σηματοδοτεί την απογοήτευση , κυρίως των νεότερων, και την υιοθέτηση προσωπικών λύσεων, σε μια περίοδο που θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Παράπλευρο φαινόμενο θέλω να πιστεύω ότι είναι και η ψήφος σε κόμματα τύπου Χρυσής Αυγής ή Λεβέντη εκφράζοντας κραυγή διαμαρτυρίας και όχι πολιτική θέση.

Ο Ελληνικός λαός έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα για να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει δικαιότερα και αποτελεσματικότερα. Για να αντιμετωπίσει την διαπλοκή, την διαφθορά και το πελατειακό κράτος. Για να φέρει ισονομία και ισοπολιτεία. Για να κυριαρχήσει επιτέλους η κοινή λογική στην δημόσια διοίκηση της χώρας. Για να αναπτυχθεί η υγιής οικονομία και όχι πάλι οι κρατικοδίαιτοι.

Ο Αλέξης γνωρίζει καλά τι θέλει η πλειοψηφία των Ελλήνων από αυτόν και δεν πρέπει να μεταφράσει την αδυναμία στην οποία βρίσκεται η χώρα και ο λαός μας σε λευκή επιταγή. Ούτε να προσπαθήσει να ευνοήσει ξανά προνομιούχες ομάδες που του υπόσχονται διαρκή παραμονή στην εξουσία. 

Οι Ελληνες ψηφοφόροι, πολλαπλά απογοητευμένοι και εξαπατημένοι, έδωσαν στον Αλέξη Τσίπρα μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά αυτή την φορά με περισσότερη καχυποψία και λιγότερη υπομονή. Τα πρώτα δείγματα θα πρέπει να δοθούν γρήγορα και να είναι θετικά. Τον Ιανουάριο, η ελπίδα νίκησε τον φόβο αλλά γρήγορα μετατράπηκε σε απογοήτευση. Τώρα, ο Αλέξης έχει την ευθύνη να μετατρέψει την απογοήτευση σε προσμονή και όχι σε θυμό. 

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

στην τελική ευθεία για την κάλπη

Η χθεσινή τηλεμαχία των δυο πολιτικών αρχηγών ήταν σημαντικά καλύτερη από την προηγούμενη (όλων των πολιτικών αρχηγών) έχοντας ζωντάνια, άμεση αντιπαράθεση των δύο μονομάχων, ατάκες, χιούμορ αλλά και στιγμές έντασης. 

Ο Αλέξης Τσίπρας, σαφώς πιο άνετος και πιο σίγουρος για τον εαυτό του από την προηγούμενη φορά, ζήτησε από τον Ελληνικό λαό μια δεύτερη ευκαιρία για να διαπραγματευθεί τα ανοικτά σημεία της συμφωνίας (χρέος, ΔΕΗ-ΑΔΜΗΕ, συντάξεις-ασφαλιστικό, ταμείο αποκρατικοποιήσεων και κόκκινα δάνεια) και να επιχειρήσει τομές στην Ελληνική διοίκηση. Είχε καλή σκηνική παρουσία (στάση σώματος, κινήσεις, εκφράσεις προσώπου κλπ) και προσπάθησε να φανεί ειλικρινής, άμεσος και σαφής. Παραδέχθηκε λάθη στην διακυβέρνηση του, αναφερόμενος μάλιστα στην ρήση του Κων/νου Καραμανλή ότι τα λάθη δημιουργούν την εμπειρία και επέμεινε στην καλή του πρόθεση, όταν διαπραγματεύθηκε σκληρά για το συμφέρον της χώρας. Επανέλαβε αρκετές φορές αυτά που θεωρεί τα δυνατά του σημεία, που είναι η καταπολέμηση της διαπλοκής-διαφθοράς και η προστασία των αδυνάτων από την εφαρμογή του μνημονίου. Τόνισε την φιλοευρωπαϊκή του ταυτότητα, την ανάγκη παραμονής στο ευρώ και υπερασπίσθηκε την διαπραγματευτική του τακτική, υποστηρίζοντας ότι τον Μαρ/Απρ θα επιτύχαινε χειρότερη συμφωνία με τους εταίρους. Αναφέρθηκε στην ρήξη που προκάλεσε στο διευθυντήριο της Ευρώπης και υποστήριξε ότι η νίκη του ΣυΡιζΑ στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου θα βοηθήσει στην επικράτηση προοδευτικών κομμάτων στις επικείμενες εκλογές σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία και θα οδηγήσει στην διαμόρφωση νέας Ευρωπαϊκής πολιτικής. Απέκλεισε την πιθανότητα συγκυβέρνησης με την ΝΔ ως «παρά φύση», επιμένοντας στην διαφορά προσανατολισμού των δύο πιθανών κυβερνήσεων (προοδευτική-συντηρητική) και σε αποδυνάμωση της φιλολαϊκής κατεύθυνσης που αυτός επιθυμεί, σε περίπτωση μεγάλου συνασπισμού.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, πιο «κουμπωμένος»  και σοβαρός δεν άφησε ελεύθερο τον εκρηκτικό του χαρακτήρα, φοβούμενος λάθη. Επανέλαβε αρκετές φορές ότι δεν υπόσχεται τίποτα αλλά δεσμεύθηκε και αυτός, ότι θα προσπαθήσει να βελτιώσει τα ανοικτά σημεία του μνημονίου. Τόνισε την θετική στάση του κόμματος του προς τις ιδιωτικοποιήσεις και τις  επενδύσεις και προσπάθησε να αναδείξει την ιδεοληπτική στάση του ΣυΡιζΑ πρός την επιχειρηματικότητα. Προσπάθησε να πλήξει την αξιοπιστία του αντιπάλου του επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές την μνημονιακή στροφή του Α.Τσίπρα, αλλά και τις ψεύτικες υποσχέσεις των προηγούμενων εκλογών (πρόγραμμα Θεσ/κης). Υποστήριξε ότι η ΝΔ θα είναι καλύτερος διαχειριστής της οικονομίας απο τον ΣυΡιζΑ, στηλιτεύοντας την έλλειψη ρεαλισμού και τις φαντασιώσεις του αντιπάλου του. Επέμεινε στην ανάγκη συνεννόησης όλων των κομμάτων και ευρείας διακυβέρνησης με στόχο την έξοδο από την κρίση καθώς και στην ανάγκη δημιουργίας διακομματικής ομάδας διαπραγμάτευσης για επιτυχέστερη ολοκλήρωση του μνημονίου. Επίσης, ανέφερε αρκετές φορές την διακοπή της επιτυχούς εξόδου απο το 2ο μνημόνιο λόγω εκλογών και την επιβάρυνση της οικονομίας απο την χρονοβόρα και αναποτελεσματική διαπραγμάτευση του ΣυΡιζΑ με τους εταίρους.

Κανείς από τους δύο, δεν απάντησε συγκεκριμένα για τις δράσεις που προτίθεται να λάβει στο μεταναστευτικό και στην ανασυγκρότηση της οικονομίας. Ο κ.Μεϊμαράκης επαναλάμβανε ότι θα επανεκκινήσουν τα μεγάλα έργα και ο κ.Τσίπρας ότι θα αξιοποιήσουν το ΕΣΠΑ. Και οι δύο είχαν σημείο αναφοράς το κράτος. Καμία αναφορά στην δημιουργία νέων Ελληνικών παραγωγικών επιχειρήσεων που θα τονώσουν την οικονομία. Σε κάποιο σημείο, ο κ.Τσίπρας έκανε λόγο για τις προϋποθέσεις ανάπτυξης της οικονομίας (σταθερότητα, υποδομές κλπ) αλλά κανείς από του δύο δεν έδωσε συνέχεια. Ασαφείς απαντήσεις έδωσαν επίσης και οι δύο, για τον τρόπο βελτίωσης του μνημονίου (ισοδύναμα μέτρα, φιλολαϊκές πολιτικές κλπ) αφήνοντας μια αίσθηση προεκλογικής εξαγγελίας και απο τα δύο κόμματα. Δεν απάντησαν, καθώς δεν ερωτήθηκαν ούτε για την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης ούτε για την βελτίωση της υγείας και της παιδείας.

Πιστεύω ότι και οι δύο γνωρίζουν καλά, ότι η χώρα χρειάζεται τομές και σκληρές αποφάσεις, χωρίς υπολογισμό του πολιτικού κόστους. Αυτά που πρέπει να γίνουν είναι απλά και καθοδηγούνται απο την κοινή λογική. Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους διαφορές και την κατεύθυνση που θέλουν να προσδώσουν στην νέα κυβέρνηση (φιλολαϊκή ή φιλοεπενδυτική) η πατρίδα μας χρειάζεται επιτέλους σχεδιασμό, οργάνωση, εξορθολογισμό και αποτελεσματικότητα της διοίκησης. Χρειάζεται να μπει ένα τέλος στην διαπλοκή και στην διαφθορά που για δεκαετίες κυριαρχούν στην χώρα και να θεμελιωθούν επιτέλους οι βάσεις για το κράτος δικαίου και πρόνοιας που τόσο αποζητούν οι πολίτες. Σε αυτές τις εκλογές δεν κρίνεται απλά το μέλλον της χώρας, αλλά η υπόσταση της. Οι δύο μονομάχοι πρέπει να ξεπεράσουν το παρελθόν και τους εσωτερικούς δαίμονες των κομμάτων τους και να δούν μπροστά.

Πιστεύω βαθύτατα, ότι η κρίση της χώρας μας δεν είναι οικονομική αλλά κοινωνική.  Από την αρχή της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους, οι πολίτες του αρνούνται να αποφασίσουν ποιοί είναι και τι θέλουν. Αρνούνται να δούνε τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να συμφωνήσουν τι κοινωνία αποζητούν και τι διακυβέρνηση θέλουν. Η αδυναμία αυτή είναι η βασική αιτία της ροπής στο βόλεμα, στον ατομισμό και στην πολιτική του μεταπρατισμού που αφήνουμε να ακολουθούν οι πολιτικοί μας. Η πολιτική προσαρμόσθηκε στην ξενόδουλη μεταπρατική οικονομία των πρώτων χρόνων μετά την απελευθέρωση. Ο μεταπρατισμός κυριάρχησε σαν στάση ζωής και ισοπέδωσε την δημιουργικότητα. Μικρά, ατομικά, σημερινά οφέλη αντί της προοπτικής. Επιβιώσαμε έτσι κοντά στους δύο αιώνες. Όμως δεν μπορούμε πλέον.

Η χώρα θέλει όραμα και στόχους, όχι διαχείριση της μιζέριας. Θέλει αξιολόγηση των δυνατοτήτων της και προσανατολισμό. Θέλει μακροχρόνιες επιλογές και αξιοπιστία. Θέλει κοινές επιδιώξεις βασισμένες στον ορθολογισμό. Θέλει σεβασμό όλων των πολιτών και αξιοκρατία. 

Η Αναγέννηση που δεν μας άγγιξε και η Τουρκοκρατία δεν μπορούν πλέον να αποτελούν άλλοθι καθώς τα χρόνια που περάσαν απο τότε είναι πιά πάρα πολλά. Ούτε «η κακοδαιμονία της φυλής μας» μπορεί πλέον να πείσει τις νέες γενιές, οι οποίες μεγάλωσαν διασυσνδεδεμένες με την παγκόσμια κοινωνία, χωρίς τα ταμπού και τις προκαταλήψεις των προηγούμενων. 

Πιστεύω, ότι οι Ελληνες είναι αρκετά κοντά στην υπέρβαση της  «ψωροκώσταινας» μας και στην αποδοχή μιας νέας πραγματικότητας με προοπτική και όραμα. Χρειάζονται απλά ένα σπρώξιμο!  

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού

...και ξαφνικά, αρχίσαμε να ακούμε για τον μεγάλο μετεκλογικό συνασπισμό ΣυΡιζΑ- ΝΔ. 

Η Μέρκελ τον θέλει, ο Γιουγκέρ τον θέλει, ο Ντάϊσεμπλουμ τον θέλει, η επιχειρηματική ελίτ και οι τραπεζίτες τον θέλουν, τα κανάλια τον θέλουν και τις τελευταίες ημέρες άρχισε να τον θέλει και ο Μεϊμαράκης. Όλοι θέλουν και όλοι μιλούν για την συγκυβέρνηση των δυο πρώτων κομμάτων υποστηρίζοντας ότι είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα. Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν προτίμηση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού (Γιούγκερ σε Τσίπρα) ενώ άλλοι συμβιβάζονται και με όποιον άλλον προκύψει. Μερικοί προτιμούν 1ο κόμμα την ΝΔ (κανάλια), κάποιοι άλλοι τον ΣυΡιζΑ ενώ δεν λείπουν και αυτοί που βολεύονται όπως και να είναι.

Οι λόγοι αυτής της κωλοπιλάλας είναι προφανείς, ιδίως για τους εταίρους-δανειστές. Μία τέτοια κυβέρνηση θα στερούταν αντιπολίτευσης, ικανής να δυναμιτίσει την συμφωνία. Διότι η αντιπολίτευση του ενός είναι ο άλλος. Έτσι και αλλιώς και οι δύο υπέγραψαν την συμφωνία. Μαζί θα την εφαρμόσουν καλύτερα καθώς κανείς από τους δύο δεν θα προκαλεί τον άλλο. Όλα για την συμφωνία.

Επίσης προφανείς οι λόγοι και για την επιχειρηματική ελίτ. Σταθερότητα και εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου που όμως ελπίζουν (και θα επιδιώξουν) να μην τους αγγίξουν. Τα ισοδύναμα να είναι καλά. Οι τραπεζίτες χαρούμενοι και αυτοί. Άλλη μια ανακεφαλαιοποίηση που θα χρεωθεί στο δημόσιο χρέος. Φυσικά χωρίς να θιχτούν οι διοικήσεις και το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, Η διατήρηση του υφιστάμενου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι μονόδρομος, διότι όπως υποστηρίζουν, χωρίς τράπεζες, τελειώσαμε. Οι καναλάρχες επίσης ευχαριστημένοι. Με τέτοια κυβέρνηση ποιός θα τολμήσει να τους βάλει να πληρώσουν και να εφαρμόσουν "δεοντολογίες" και πράσινα άλογα. Ή να ελέγξει βασικούς μετόχους και άλλα τέτοια χαζά. 

Η ΝΔ και αυτή ευχαριστημένη, ιδίως αν έρθει 1ο κόμμα ο ΣυΡιζΑ και είναι ο Τσίπρας πρωθυπουργός του εγχειρήματος. Θα κυβερνούν χωρίς να έχουν την ευθύνη. Έτσι και αλλιώς, ο Τσίπρας έφερε το 3ο μνημόνιο. Αυτοί απλά το επικύρωσαν, για να μην καταστραφεί η χώρα. Δεν είναι ηλίθιο να υποστούν αυτοί τις συνέπειες?

Και ο ΣυΡιζΑ? τι θέλει ο ΣυΡιζΑ? Ποιός ξέρει. Ούτε καν οι ίδιοι. Μέχρι να αποφασίσουν τι θέλουν τελικά, θα έχουν έρθει οι επόμενες εκλογές. Στο μεταξύ, θα συγκυβερνούν. 

«Μεγάλος συνασπισμός». Ο τέλειος συνδυασμός. Από την μια πλευρά οι καθαροί και από την άλλη οι ικανοί. Οι καπάτσοι και οι οραματιστές. Οι δικτυωμένοι και οι ιδεολόγοι. Το παλιό και το νέο. Πλήρης αλληλοκάλυψη. Τα έχει όλα. Ρεαλισμό, ευελιξία, αφήγημα, όραμα, δυναμική. Θα έχει άραγε και αποτελεσματικότητα? 

Και το show ξεκίνησε. Οι "σοφοί" εταίροι-δανειστές το πρότειναν (δίνοντας για κίνητρο, την αναδιάρθρωση του χρέους), τα κανάλια το πιπιλίζουν, οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους και οι πολίτες παρακολουθούν. Τα κανάλια ανέλαβαν την προώθηση, όπως άλλωστε γνωρίζουν να κάνουν καλά. Οι εταιρείες ερευνών ανέλαβαν το marketing. Γκάλοπ που δείχνουν ισοπαλία, έρευνες που δείχνουν ότι ΣυΡιζΑ και ΝΔ υπερτερούν σε διαφορετικούς τομείς (άρα αλληλοσυμπληρώνονται) και μπόλικη κινδυνολογία για τις επιπτώσεις που θα προκύψουν, αν δεν πραγματοποιηθεί η μεγάλη συγκυβέρνηση. Οι υποψήφιοι βουλευτές ανέλαβαν την υποστήριξη στα πάνελς διατυμπανίζοντας ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση. Που θα πάει, με όλα αυτά θα τους φέρουμε να ψηφίσουν όπως πρέπει! 

... και ο λαός? θα κερδίσει άραγε κάτι και ο λαός από τον μεγάλο συνασπισμό?

Αν ο μεγάλος συνασπισμός γίνει απλά για να εφαρμοσθεί η συμφωνία, ο λαός δεν θα κερδίσει τίποτα. Θα εφαρμοσθούν τα μέτρα που δεν θίγουν ουσιαστικά συμφέροντα, θα παίρνουμε τις δόσεις και σε κάποιους μήνες οι εταίροι-δανειστές θα αρχίσουν την «χαλάρωση» ως δείγμα επιβράβευσης και αλληλεγγύης. Φυσικά, η «χαλάρωση» θα αφορά στα μέτρα που δύσκολα εφαρμόζονται (φοροδιαφυγή, ανασχεδιασμός οικονομίας, αναδιοργάνωση κράτους κλπ) αλλά θίγουν συμφέροντα και απλά μπαίνουν στα μνημόνια για να δημιουργούν το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Για να κερδίσει ο λαός, θα πρέπει να γίνουν τομές σε αυτό το κράτος. Τομές που θα θίξουν προνομιούχες ομάδες και θα αναθεωρήσουν τα πάντα. Την δομή της οικονομίας, τον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, τον τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης, τον τρόπο λήψης αποφάσεων και λειτουργίας της δημοκρατίας και άλλα πολλά. Θα πρέπει επιτέλους να επιστρέψουν στην κοινωνία, η κοινή λογική και η συλλογική αντίληψη, που παρόλο που επινοήθηκαν εδώ, φαίνεται ότι χάθηκαν στο διάβα της ιστορίας.
 
Η παραπάνω μεθόδευση επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την έλλειψη εκτίμησης που έχει η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ για τον Ελληνικό λαό. Ο λαός για αυτούς υπάρχει απλά, για να επικυρώνει τις αποφάσεις. Για να δημιουργεί το πολιτικό άλλοθι. Για να επιβεβαιώνει την λειτουργία της δημοκρατίας. Έτσι και αλλιώς οι αποφάσεις παίρνονται για το δικό του καλό. Που αν δεν το αντιλαμβάνεται, πρέπει να του το δείξουν. Αυτοί που ξέρουν. Και αν αυτοί που ξέρουν αποφασίσουν ότι το καλύτερο είναι ο μεγάλος συνασπισμός, θα τον έχουν. Αλλιώς καταστραφήκαμε.
 
Το δίλημμα «ή εγώ ή τα τανκς» επανέρχεται συνεχώς με άλλους πρωταγωνιστές και άλλο διακύβευμα. Και ο Ελληνικός λαός δυστυχώς απαντά πάντα το ίδιο : Εσύ!

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Βουλή χωρίς Παπανδρέου ?

Αυτή και αν είναι είδηση!

Ο Γιώργος Παπανδρέου, γιός του Ανδρέα και εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι δεν θα κατέβει στις εκλογές, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Έτσι, μετά από 93 χρόνια, η Βουλή των Ελλήνων δεν θα έχει Παπανδρέου.

Μια οικογένεια που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας και σημάδεψε πολλές απο τις κρίσιμες καμπές της.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε το 1888 στο Καλέντζι Αχαϊας και ήταν γιός του πάτερ Ανδρέα Σταυρόπουλου (εξ' ου και το Παπα-Ανδρέου). Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1923 με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου και από τότε ήταν πάντα παρών στο Κοινοβούλιο έως το 1967. Διετέλεσε 3 φορές πρωθυπουργός (1944-1945, 1963, 1964-1965) και απέκτησε το προσωνύμιο "Γέρος της Δημοκρατίας". Ίδρυσε δύο κόμματα, το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1935 και την Ένωση Κέντρου το 1961. Έμεινε γνωστός για την αμφιλεγόμενη στάση του στα Δεκεμβριανά (1944) αλλά και την δωρεάν παιδεία, την ρύθμιση των χρεών των αγροτών και τον αέρα εκδημοκρατισμού που έφερε το 1964. Πέθανε το 1968.

Ο γιός του, Ανδρέας, γεννήθηκε το 1919 και εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1964 με την Ένωση Κέντρου και με εξαίρεση τα χρόνια της δικτατορίας,  ήταν παρών στο Ελληνικό κοινοβούλιο έως τον θάνατο του το 1996. Ίδρυσε το ΠαΣοΚ και διετέλεσε 3 φορές πρωθυπουργός (1981-1989, 1993-1996). Έμεινε γνωστός για το σύνθημα "Αλλαγή" με το οποίο κέρδισε τις εκλογές του 1981 και ως κυβερνήτης για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, την ίδρυση του ΕΣΥ και ΑΣΕΠ, τις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο αλλά και το σκάνδαλο Κοσκωτά και την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο. 

Ο Γιώργος (ΓΑΠ) γεννήθηκε το 1952 και εκλέχθηκε βουλευτής με το ΠαΣοΚ διαρκώς από το 1981 έως το 2012. Διετέλεσε πρόεδρος του ΠαΣοΚ και μια φορά πρωθυπουργός (2009-2011). Έμεινε γνωστός για το σύνθημα "λεφτά υπάρχουνε" και την αποδοχή της "χρεωκοπίας" της χώρας και πρόσκλησης του ΔΝΤ απο το Καστελόριζο. Η μητέρα του, Μαργαρίτα είναι από τις λίγες γυναίκες στον κόσμο που ήταν νύφη, σύζυγος και μητέρα πρωθυπουργού ενός κράτους.

Τέλος εποχής ή δοκιμασία του Ελληνικού λαού ? Να δούμε αν θα αντέξουμε χωρίς Παπανδρέου!

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

τι επιδιώκει ο Τσίπρας ?


Μόλις 7 μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές και αμέσως μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας με μια κίνηση τακτικής, προκήρυξε νέες εκλογές για τις 20 Σεπτεμβρίου. Στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό, ο πρώην πρωθυπουργός αιτιολόγησε την απόφαση του, στην ανάγκη τοποθέτησης του εκλογικού σώματος επί της συμφωνίας που επέτυχε και του μνημονίου που υπέγραψε. Θεωρεί δηλαδή, ότι η νομιμοποίηση που είχε από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, δεν κάλυπτε την συμφωνία που έφερε (και το μνημόνιο που την συνόδευσε) και ζητά από τους ψηφοφόρους να επιβραβεύσουν ή να απορρίψουν με την ψήφο τους το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης του και κατά συνέπεια να επιλέξουν την κυβέρνηση που θα το εφαρμόσει.

Την ίδια στιγμή, ένα μέρος του κόμματος του απορρίπτει το 3ο μνημόνιο, αίροντας στην ουσία την δεδηλωμένη της κυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα η συμφωνία και το 3ο μνημόνιο υπερψηφίζονται από την αντιπολίτευση. Η πλήρης αποσάθρωση του πολιτικού χάρτη της χώρας που οδήγησε τον Α.Τσίπρα σε μια απόφαση η οποία περιέχει ένα άλμα λογικής, έναν κρυφό στόχο και μία φιλοδοξία.

Το άλμα λογικής αφορά στον χρόνο των εκλογών, καθώς όταν κρίνεις ότι πρέπει να ζητήσεις  την έγκριση του λαού για μια σημαντική συμφωνία, το κάνεις συνήθως πριν την υπογραφή της. Φροντίζεις δε, να συμπεριλάβεις τον χρόνο που απαιτείται για τις εκλογές, στις χρονικές απαιτήσεις της διαπραγμάτευσης. Με άλλα λόγια, εκλογές για αυτόν τον λόγο έπρεπε να γίνουν τον Απρίλιο/ Μάιο πριν την υπογραφή της συμφωνίας. 

Η πεποίθηση του Τσίπρα, ότι η διαπραγμάτευση θα ήταν θετική άρχισε να θολώνει από τις αρχές Μαρτίου (μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης από τον Βαρουφάκη στις 20/2) και την καθυστέρηση υπογραφής της συμφωνίας, όπου ο πρωθυπουργός, αντί να παραδεχθεί την αποτυχία και να προχωρήσει σε εκλογές, «εγκλωβίστηκε» από κακούς συμβούλους και προσωπική ατολμία σε μία εξέλιξη (έλλειψη ρευστότητας, δημοψήφισμα, αναδίπλωση, εκλογές) που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Η εξέλιξη αυτή αποδεικνύει ότι ο Α.Τσίπρας πελαγοδρομούσε όταν πίστευε ότι θα ξεσηκώσει τους λαούς του Νότου και θα αποδομήσει την κυρίαρχη ευρωπαϊκή αντίληψη περί λιτότητας, ενώ ταυτόχρονα το επιτελείο του φάνηκε ότι αγνοούσε τον τρόπο λειτουργίας του ευρωπαϊκού ιερατείου. Ευτυχώς για αυτόν και για την χώρα, αντιλήφθηκε το διακύβευμα, έστω και την τελευταία ώρα και πραγματοποίησε την «στροφή στον ρεαλισμό» την οποία καλείται τώρα να υποστηρίξει. 

Ο κρυφός στόχος του Τσίπρα, που αιτιολογεί το άλμα λογικής, αφορά στο ξεκαθάρισμα του κόμματος από την εσωτερική αντιπολίτευση, η οποία σε όλο το προηγούμενο διάστημα, ροκάνιζε την καρέκλα του, προσκολλημένη σε ιδεοληψίες που δεν ανταποκρίνονται στην σημερινή κατάσταση της χώρας. Η πολυσυλλεκτικότητα του ΣυΡιζΑ οδήγησε σε χάσμα αντιλήψεων μεταξύ της απαιτούμενης ευελιξίας που πρέπει να χαρακτηρίζει τους ηγέτες και της επικαλούμενης καθαρότητας αξιών που μάλλον χαρακτηρίζει τους γραφειοκράτες. Η εκκαθάριση του ΣυΡιζΑ ήταν ανάγκη που ίσως έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα. Η αποχώρηση της Λαϊκής Ενότητας τον απελευθερώνει αλλά δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα της μέτρησης της αριστεροφροσύνης. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και αξιολογείται πάντα από το αποτέλεσμα. Ο ρόλος της συνεπούς αντιπολίτευσης που κατακεραυνώνει τα κακώς κείμενα είναι βολικός αλλά όχι δημιουργικός. Η αριστερά έχει για πρώτη φορά στην Ελλάδα την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει δικαιότερα, ηθικότερα και αποτελεσματικότερα και μέχρι στιγμής δεν την έχει αξιοποιήσει.

Η φιλοδοξία του Τσίπρα είναι και η βελτίωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας και η αυτοδυναμία, την οποία εκτιμώ ότι δεν θα έχει. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο καθώς η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί και ο ίδιος να αποδείξει ότι μπορεί να αντιστρέψει τις ελληνικές παθογένειες στηριζόμενος σε μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμόσει προς όφελος του Ελληνικού λαού. Η φιλοδοξία του έχει έρισμα, καθώς η εναλλακτική των ψηφοφόρων θα επιβραβεύσει αυτούς που έφεραν την χώρα στην κρίση, αλλά η αξιοπιστία του έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό.

Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει ότι έχει στοιχεία ηγέτη αλλά στερείται σχεδίου και συνεργατών. Τις επόμενες ημέρες και έως τις εκλογές θα πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει ρεαλισμό, τόλμη και σύγχρονη αντίληψη διακυβέρνησης. Θα πρέπει επίσης να αποδείξει, ότι μπορεί να επιλέξει νέους συνεργάτες που διαθέτουν αξιοπιστία, ικανότητες και δυνατότητα σχεδιασμού και υλοποίησης όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία. Επισημαίνω ότι, πολλές από τις μεταρρυθμίσεις έχουν κατά την γνώμη μου "αριστερό" πρόσημο, καθώς βάζουν τέλος στην εύνοια του Ελληνικού κράτους απέναντι σε προνομιούχες κοινωνικές ομάδες και σε κρατικοδίαιτες επιχειρηματικές κάστες, οι οποίες στήριξαν το πελατειακό κράτος και την διαπλοκή.

Το βάρος πέφτει αποκλειστικά επάνω του και το ξέρει. Τι θα πετύχει, θα το γνωρίζουμε στις 20/9.