Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ο εύζωνας της Ακρόπολης

Πριν από λίγες ημέρες, ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, έπινα ρακές με φίλους και συζητούσαμε για τα γνωστά θέματα του μνημονίου, της ανασυγκρότησης της χώρας κλπ. Κάποια στιγμή ένας από τους φίλους αναφέρθηκε στην ιστορία του Έλληνα εύζωνα που έπεσε από την Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Ελληνική σημαία, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα.

Επειδή πιστεύω, ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουν το γεγονός, αποφάσισα να ψάξω πληροφορίες στο διαδίκτυο και να γράψω μια ανάρτηση. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία και πολλές απόψεις για το γεγονός αυτό , ακόμα και μετατροπή του σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Στις 27 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Αθήνα. Μετά την επίσημη παράδοση της πόλης από τον δήμαρχο Πλυτά, οι Γερμανοί έστειλαν αποσπάσματα στρατιωτών για να υψώσουν την Γερμανική σημεία (σβάστικα) στα βασικά κτίρια της πόλης. Έτσι, ένα από τα απόσπασμα, με επικεφαλής τον ίλαρχο Peter Jacobi, ανέβηκε και στη Ακρόπολη, όπου με έκπληξη διαπίστωσαν ότι υπήρχε σκοπός κάτω από την Ελληνική σημαία. Ο σκοπός ήταν ένας εύζωνας, ο οποίος προφανώς δεν είχε ενημερωθεί ούτε για την παράδοση της πόλης ούτε γνώριζε τι κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις.

Όταν ο Γερμανός λοχαγός του ζήτησε να υποστείλει την σημαία αυτός αρνήθηκε να το κάνει. Έτσι, οι Γερμανοί υπέστειλαν την ελληνική σημαία μόνοι τους και αφού την δίπλωσαν επιμελώς, όπως ορίζει το πρωτόκολλο, την παρέδωσαν στον εύζωνα. Αυτός αγκάλιασε την σημαία και πριν προλάβει να τον σταματήσει κανένας, έπεσε μαζί της στο κενό.

Η Γερμανική διοίκηση, όταν ενημερώθηκε από τον ίλαρχο Jacobi, έμεινε εμβρόντητη από το γεγονός, το οποίο θέλησε να υποβαθμίσει για να μην πάρει διαστάσεις ηρωικής πράξης. Για τον λόγο αυτό, υποχρέωσε την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, να εκδώσει ανακοίνωση στον τύπο, ότι ο έλληνας φρουρός της σημαίας έπαθε έμφραγμα από την συγκίνηση και πέθανε όταν οι Γερμανοί του ζήτησαν να υποστείλει την σημαία.

Παρ’ όλα αυτά το γεγονός διαδόθηκε, κυρίως από τους Γερμανούς στρατιώτες του αποσπάσματος και στις 9 Ιουνίου 1941, η βρετανική εφημερίδα Daily Mail το δημοσίευσε με τίτλο «a Greek carries his flag to the death».

Η πράξη του Έλληνα στρατιώτη, εντυπωσίασε τόσο πολύ τις γερμανικές αρχές κατοχής, που ο Γερμανός φρούραρχος στρατηγός von Stume διέταξε, σε παράβαση του πρωτοκόλλου, να υψώνεται στην Ακρόπολη και η Ελληνική σημαία δίπλα στην Γερμανική.

Την πτώση του εύζωνα είδαν αρκετοί κάτοικοι της περιοχής της Πλάκας, κάποιοι από τους οποίους περισυνέλεξαν το σώμα του στην οδό Θρασύλου της Πλάκας και το πήγαν στο Α’ νεκροταφείο, όπου το έθαψαν. Ο ανώνυμος αυτός εύζωνας, σύμφωνα με τα στοιχεία που βρήκαν επάνω του, ήταν ο 18-χρονος Κωνσταντίνος Κουκίδης από τον Πειραιά.

Το γεγονός διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και πήρε διαστάσεις θρύλου που διαδόθηκε έως τις ημέρες μας, ενώ αντίθετα υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν ότι πρόκειται για φανταστικό γεγονός.

Παρ’ όλο που μέχρι πρόσφατα, ζούσαν αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος, το ΓΕΣ και το Υπουργείο Πολιτισμού, θεωρούν τον Κων/νο Κουκίδη ως ανύπαρκτο πρόσωπο καθώς σε επανειλημμένες έρευνες που έχουν κάνει στα στρατιωτικά αρχεία της εποχής, δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν κανέναν στρατιώτη ή εύζωνα με αυτό το όνομα.

Μύθος ή πραγματικότητα, το γεγονός πέρασε στην Ελληνική ιστοριογραφία με υποστηρικτές και πολέμιους της αυθεντικότητάς του.
Την ιστορία επιβεβαιώνει ο τότε διευθυντής της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ) χωρίς όμως να μπορεί να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του νεκρού στρατιώτη ενώ αναφέρεται και στα απομνημονεύματά του τότε αρχιεπίσκοπου Χρύσανθου. Αναφορές στο γεγονός υπάρχουν σε αρκετές εφημερίδες της εποχής, στο λεύκωμα «έπεσαν για την ζωή» του ΚΚΕ και στο διήγημα του 1944 «τα άλογα του Κουπύλ» του Μενέλαου Λουντέμη. Στο βιβλίο του Γιάννη Γιαννόπουλου «μυστική Ακρόπολη» ο Κων/νος Κουκίδης αναφέρεται, όχι ως στρατιώτης αλλά ως μέλος της ΕΟΝ Θησείου, η οποία είχε στην δικαιοδοσία της, την φύλαξη της σημαίας της Ακρόπολης , γεγονός που ίσως εξηγεί γιατί δεν βρίσκονται στοιχεία του στα στρατιωτικά αρχεία της εποχής.

Αντίθετα, υπάρχουν αρκετές καταγραφές της ημέρας εκείνης, στις οποίες δεν αναφέρεται το γεγονός, όπως αυτή του Δ.Γατόπουλου στο βιβλίο του 1946 με τίτλο «ιστορία της κατοχής» όπου αναφέρεται ότι στις 27.4.1941, ή έπαρση της σημαίας έγινε στις 10.00, καθυστερημένα λόγω της εισβολής των Γερμανών και υψώθηκαν η Γερμανική και η Ελληνική σημαία.

Ανεξάρτητα με την ύπαρξη ή όχι του Κ. Κουκίδη, ο Δήμος Αθηναίων ανήγειρε με τελετή στις 27.4.2000, επί Δ. Αβραμόπουλου, συμβολική αναθηματική στήλη στο σημείο που εικάζεται ότι βρέθηκε το σώμα του, στην οποία αναγράφεται το όνομα του, ενώ αντίστοιχα η κεντρική πλατεία του στρατοπέδου της προεδρικής φρουράς πίσω από την Βουλή μετονομάσθηκε με το όνομα του.

Για το γεγονός αυτό, έκανε έρευνα ο αντιστασιακός Χαράλαμπος Ρούπας, τη οποία δημοσίευσε στις 12.5.2006 στο Βήμα της Αιγιαλείας, καταγράφοντας τις μαρτυρίες πολλών κατοίκων της περιοχής καθώς και του νεαρού τότε παγοπώλη που με το καρότσι του μετέφερε το σώμα του εύζωνα στο Α’ Νεκροταφείο και το έθαψε. Το γεγονός επιβεβαιώνει, ο επίσης αντιστασιακός Σπύρος Μήλας, ο οποίος σε συνέντευξη στο περιοδικό Ελλοπία τον Μάιο του 1998, αναφέρει ότι τον γνώριζε προσωπικά και τον περιγράφει σαν ακομμάτιστο, οικοδόμο στο επάγγελμα και κάτοικο Περάματος ή Κερατσινίου.

Επειδή θεωρώ το γεγονός αυτό συγκλονιστικό και την πράξη του Ελληνόπουλου ηρωική, θα ήθελα να την μοιρασθώ με όσους τύχει να την διαβάσουν.

Δεν έχει καμία σημασία αν το γεγονός αυτό είναι πραγματικό ή φανταστικό, ούτε αν ο νέος αυτός ήταν στρατιώτης ή ΕΟΝίτης. Σημασία έχει η σημειολογία της πράξης και αυτό που συμβολίζει. Και οι Έλληνες, λαός συναισθηματικός και με πάθος, αρέσκονται στις ηρωικές πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν, τις εφευρίσκουν. Η ψυχή του Έλληνα, περισσότερο από άλλους λαούς, θέλει ήρωες και θρύλους για να τους κάνει πρότυπο και να δημιουργήσει το όραμα που χρειάζεται.

Επειδή πιστεύω ότι οι ιστορία γράφεται από το πάθος και την έμπνευση και όχι από την μεθοδικότητα και την οργάνωση, ιστορίες σαν και αυτήν έχουν σήμερα μεγαλύτερη σημασία από ποτέ. Στην προσπάθεια της κοινωνίας μας να ξαναβρεί τον βηματισμό της, ο Έλληνας θα δημιουργήσει νέα οράματα και νέα πρότυπα τα οποία θα καθορίσουν και την πορεία αυτού του λαού. Μέσα σε αυτά θα πρέπει να βρει νέα πρότυπα για έννοιες όπως πατρίδα και θυσία και να καταφέρει να ξεκολλήσει από ερμηνείες του τύπου εθνικό = εθνικιστικό και άρα κακό για τους Αριστερούς και αντίστροφα καλό για τους ακροδεξιούς.

Η έννοια της «πατρίδας» είναι πολύ ευρύτερη από τα βουνά, την ιστορία και τον πολιτισμό ενός λαού και εμπεριέχει και ανθρωπιστικά στοιχεία, όπως «ανήκω σε ένα σύνολο και προασπίζομαι αυτά που αντιπροσωπεύει» ενώ αντίστοιχα η έννοια της «θυσίας» εμπεριέχει κυρίως το στοιχείο της «προσφοράς στο σύνολο». Για τον λόγο αυτό, προσωπικά πιστεύω ότι το γεγονός της θυσίας του Εύζωνα για το σύμβολο της πατρίδας, αξίζει να συμπεριληφθεί ξανά στις αξίες του νεοέλληνα, συμβολίζοντας ότι στην συνείδηση του κάθε πολίτη, το σύνολο πρέπει να υπερισχύει από το τομάρι του κάθε ενός από εμάς.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

τί έγινε ρε παιδιά ?

Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ο Γιωργάκης σήκωσε το ανάστημα του και αντιμίλησε στην Μέρκελ. Και μάλιστα έβγαλε και γλώσσα, λέγοντας της ότι βρίσκει απαράδεκτη την πρόταση της να χάνουν το δικαίωμα ψήφου στην ΕΕ τα κράτη με δημοσιονομικές αποκλίσεις.

Οσο πάει και με εντυπωσιάζει αυτό το παιδί, μέχρι που προβληματίζομαι μήπως τον έχω αδικήσει. Και όχι μόνο αντιμίλησε, αλλά οργάνωσε και τους άλλους "κατατρεγμένους" της ΕΕ να ψηφίσουν εναντίον της Μέρκελ. Αληθινή επανάσταση !

Και τώρα τι θα γίνει που δεν είναι πιά το υπάκουο παιδί ? Μήπως κινδυνεύουμε ? Και αν μας ζητήσει πίσω τα 35 δις που έβαλε η Γερμανία, απο τα 110 δις που πήραμε για την εφαρμογή του μνημονίου? Λέτε να σταματήσουν να μας πουλάνε υποβρύχια, οπτικές ίνες της Siemens ή φορτηγά της Man σε "προνομιακές" τιμές ? Η ακόμα χειρότερα, φοβάμαι μήπως μας κόψουνε τις BMW, τις Mercedes ή τις plasma τηλεοράσεις.

Τί θα απογίνουμε ?

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

πού είσαι Ανδρέα για να δείς

Το είδαμε και αυτό. Μητσοτάκης στηρίζει Παπανδρέου.
Αλλά τι να σου κάνει και αυτός ? Πατέρας είναι. Δεν θα στηρίξει το "σπλάχνο" του?
Το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιες δηλώσεις, μάλλον καταφέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Εκνευρίζει τους νεοδημοκράτες και τους διώχνει μακρυά απο την κόρη του.

Φαίνεται ότι η εμπάθεια του για τον Σαμαρά, κυριαρχεί τις κινήσεις του και οδηγεί την άλλοτε ψύχραιμη και ορθολογική σκέψη του σε λάθη.

Πιθανώς η ηλικία του (93) , που δεν φαίνεται να επηρέασε την διαύγεια ή την ευστροφία του, διεγείρει έναν ιδιότυπο συναισθηματισμό πού τόν οδηγεί σε λάθη που δεν έκανε παληά.

Παρ' όλα αυτά και επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, πρέπει να ομολογήσω ότι οι απόψεις του περί οικονομίας, λιτότητας, περικοπών ήταν πάντα οι ίδιες, απλά αλλάζουν οι θέσεις των κομμάτων ανάλογα με ποιός κυβερνά και ο Μητσοτάκης έχει πιά αδυναμία να ακολουθήσει αυτό το παιχνίδι, που κάποτε έπαιζε άριστα.

Εμένα, που δεν είχα ποτέ πολιτική σχέση μαζί του, δεν με ενοχλεί να τον βλέπω καμιά φορά στην τηλεόραση, καθώς μου υπενθυμίζει την διαχρονική μεταστροφή των πολιτικών πραγμάτων στην χώρα μας ανάλογα με τις φιλοδοξίες ή επιδιώξεις των εκάστοτε ηγετών μας.

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

τι επιδιώκει ο Γιωργάκης ?

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω την στάση του Γιωργάκη.

Εδώ και λίγες ημέρες έχει ξεκινήσει ανένδοτο αγώνα, συνδέοντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές με την στήριξη της κυβέρνησης του. Απειλεί με πρόωρες εκλογές και σήμερα το βράδυ οργανώνει διακαναλική συνέντευξη στην οποία θα παρομοιάσει τις εκλογές αυτές με δημοψήφισμα.

Σε μιά περίοδο που σιγοκαίει η δυσαρέσκεια για το "μνημόνιο" και η αντιπολίτευση περιμένει να αποκομίσει οφέλη, συνδέοντας τίς αυτοδιοικητικές εκλογές με το μνημόνιο, αυτός φαίνεται σαν να πέφτει στην παγίδα.
Απειλεί, ως νέος Κωνσταντίνος Καραμανλής (ή εγώ ή τα τάνκς) και βάζει στούς Ελληνες το δίλημμα " ή εγώ με το μνημόνιο ή το χάος". Μόνο που, ούτε μεταπολίτευση έχουμε, ούτε έχουν να χάσουν τίποτα, οι περισσότεροι Ελληνες απο το χάος.

Αναρωτιέμαι, ποιοί τον συμβουλεύουν για τις κινήσεις του ? Γιατί πιστεύω, ότι κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε. Αντί να λουφάξει και να προσπαθήσει να αποσυνδέσει τις αυτοδιοικητικές εκλογές απο το μνημόνιο, ώστε σε περίπτωση ήττας να αποδώσει τα κακά αποτελέσματα στίς κακές εμφανίσεις των υποψηφίων, στα προγράμματά τους ή στίς ιδιαιτερότητες των τοπικών κοινωνιών, συνδέει την ήττα με το όνομά του και την πολιτική του. Παίρνει την ευθύνη της προεκλογικής καμπάνιας και βγαίνει μπροστά με μια αυτοπεποίθηση που δεν κατανοώ.

Η μήπως ετοιμάζει και αυτός κάτι ? Ζήλεψε μήπως την τύχη του Κωστάκη ? Μήπως ετοιμάζει και αυτός την αποχώρησή του, γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν γλυτώνουμε την πτώχευση και δεν θέλει να επωμισθεί την ευθύνη της, ειδικά μετά απο τόσα μέτρα που πήρε?

Ποιός θα με βοηθήσει να καταλάβω ?

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

μετανάστες

Την Κυριακή που μας πέρασε, διαβάζοντας στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, τις απόψεις των υποψήφιων περιφερειαρχών της Αττικής, κοντοστάθηκα στις θέσεις ενός από αυτούς, ο οποίος υποστήριζε ότι τα σημαντικότερα προβλήματα της Αττικής προέρχονται από τους μετανάστες και θα λυθούν, αν δυσκολέψουμε την παραμονή τους στην χώρα μας και τους εξωθήσουμε στην φυγή.

Σε άλλο σημείο της ίδιας εφημερίδας, υπήρχε ένα πολύ καλό άρθρο για την συνεισφορά των μεταναστών στην κοινωνία μας, στο οποίο παρουσιαζόταν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία, μερικά από τα οποία μεταφέρω :

• 500.000 μετανάστες ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ και άλλοι 100.000 ασφαλισμένοι σε ΟΑΕΕ, συνεισφέρουν το 11% των ασφαλιστικών εισφορών στη χώρα μας.
• Οι είσοδος των μεταναστών στο ασφαλιστικό σύστημα μείωσε τη σχέση εργαζόμενων προς συνταξιούχων από 2,5 : 1 (1990) σε 1,8 : 1 δίνοντας ανάσα στα ταμεία, καθώς οι πρώτοι από αυτούς προβλέπεται να αρχίζουν να λαμβάνουν συντάξεις μετά το 2025.
• Το 80% των μεταναστών είναι σε παραγωγική ηλικία (15-64), από τους οποίους το 94% εργάζεται, ενώ στους Έλληνες τα ποσοστά αυτά είναι 64% και 60%, αντίστοιχα.
• 75% των συνολικά 100.000 οικιακών βοηθών, φύλαξης ηλικιωμένων και παιδιών είναι αλλοδαπές, από τις οποίες μόνο το 20% ασφαλίζεται, ενώ για το επάγγελμα αυτό δεν υπάρχει ζήτηση από Ελληνίδες.
• Οι μετανάστες καλύπτουν περισσότερες από 150.000 θέσεις εργασίας στην γεωργία, κτηνοτροφία και κατασκευές, στις οποίες δεν υπάρχει ζήτηση από Έλληνες.
• Οι μετανάστες, καταναλώνουν το 3,1% της συνολικής αξίας αγαθών και υπηρεσιών που καταναλίσκονται στην χώρα μας, ξοδεύοντας κατά μέσο όρο 1.444 ευρώ ανά νοικοκυριό τον μήνα, έναντι 2.317 ευρώ των Ελλήνων.
• 4.617 επιχειρήσεις ανήκουν σε αλλοδαπούς (5,8% της χώρας) προσφέροντας θέσεις εργασίας, όχι μόνο σε μετανάστες.
• Οι μετανάστες έχουν συνολικές καταθέσεις σε Ελληνικές τράπεζες ύψους 3-4 δις ευρώ.
• Το 95% των μεταναστών νοικιάζουν σπίτι από κάποιο συμπατριώτη μας, ενώ μόνο το 5% των μεταναστών έχει πάρει δάνειο για αγορά κατοικίας.
• Η συνδρομή των νόμιμων μεταναστών στο ΑΕΠ, υπολογίζεται στο 2% ενώ των παρανόμων στο 0,5-0,7%
• Οι γεννήσεις από αλλοδαπές τα τελευταία 5 χρόνια αντιπροσωπεύουν το 17% του συνόλου των γεννήσεων και οι αλλοδαποί μαθητές το 9,3% των μαθητών.
• Οι μικτοί γάμοι στην χώρα ξεπερνούν τους 20.000.

Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν, ότι οι μετανάστες είναι πια συστατικό κομμάτι της κοινωνίας, αλλά κυρίως της οικονομίας μας και αν λείψουν, τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν θα είναι περισσότερα από αυτά που θα λυθούν.

Όταν υπάρχουν θέσεις εργασίας, τις οποίες δεν διεκδικούν Έλληνες, προτιμώντας να μένουν άνεργοι, συμπεραίνω ότι θα μείνουν κενές αν φύγουν οι μετανάστες. Θα μείνουν επίσης κενά τα σπίτια που νοικιάζουν πλήττοντας και άλλο την αγορά των ακινήτων. Η κατανάλωση και το ΑΕΠ θα μειωθούν, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία θα αντιμετωπίσουν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα ρευστότητας. Οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά μας θα μείνουν χωρίς φύλαξη και τα σπίτια μας χωρίς καθαριότητα, πιέζοντας περισσότερο τον ελεύθερο χρόνο μας.

Αν στα παραπάνω, προσθέσουμε τον ανθρωπισμό και την ικανότητα αφομοίωσης που πρέπει να έχει μία σύγχρονη κοινωνία στο διαφορετικό, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε πια τους μετανάστες σαν ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας, όπως αντιμετώπισαν εμάς κάποιες άλλες χώρες στο παρελθόν, δίνοντάς τους τις ευκαιρίες που έδωσαν σε εμάς.

Τα περισσότερα από τα προβλήματα που δημιουργούνται σε κάποιες περιοχές από τους μετανάστες είναι κυρίως προβλήματα κακής λειτουργίας του Ελληνικού κράτους και αδυναμίας επιβολής του νόμου και δεν προέρχονται από αυτούς. Δεν μπορώ να φανταστώ, ούτε ότι οι λαοί από τούς οποίους προέρχονται είναι λαοί κλεφτών και εμπόρων ναρκωτικών, ούτε ότι μαζεύτηκαν εδώ όλα τα κατακάθια του πλανήτη.

Αντίθετα πιστεύω, ότι σε μία χώρα, που η μαγκιά έχει αναχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία, η λαμογιά σε στάση επαγγελματικής συναλλαγής και η ατιμωρησία σε συνήθη δικονομική πρακτική, οι αλλοδαποί εκπαιδεύονται όπως ακριβώς τα παιδιά μας. Μιμούνται και μετρούν τα όρια μας.

Όπως, η Ελληνική διοίκηση αδυνατεί να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή του Έλληνα στο μαγαζάκι του, αδυνατεί να κάνει το ίδιο και με τον αλλοδαπό με τα cd η τις τσάντες. Όταν κάποιοι υπολογίζουν την φοροδιαφυγή του παραεμπορίου στα 4-5 δις ευρώ τον χρόνο, θέλουν να μας πείσουν ότι, αν τα εμπορεύματα αυτά πουλιόταν από τα μαγαζιά τους, το κράτος θα εισέπραττε αυτούς τους φόρους; Όχι φυσικά, απλά θα αυξανόταν η δική τους φοροδιαφυγή ή οποία υπολογίζεται στα 20 δις ευρώ ετησίως.

Όπως η Ελληνική αστυνομία αδυνατεί να μειώσει την εγκληματικότητα των Ελλήνων, αδυνατεί να κάνει το ίδιο και με τους αλλοδαπούς. Και φυσικά, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ευκολότερο να κλέψεις όταν είσαι απελπισμένος και μάλιστα σε μια κοινωνία που βλέπεις ότι κανείς δεν τιμωρείται.

Τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας, μεταφέρονται και στους αλλοδαπούς. οι οποίοι μαθαίνουν να λειτουργούν όπως οι Ελληνες. Η εγκληματικότητα, το παραεμπόριο και η φοροδιαφυγή είναι προβλήματα αδυναμίας του Ελληνικού κράτους και όχι της παρουσίας των ματαναστών και ισχύουν το ίδιο και για τους Έλληνες. Οι μετανάστες τουλάχιστον, δεν έχουν ακόμα το όνειρο να διορισθούν στο Δημόσιο.

Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι και η δική μας χώρα επιβίωσε και αναπτύχθηκε, χάριν στους μετανάστες που για δεκάδες χρόνια έστελναν το μεταναστευτικό συνάλλαγμα πίσω στην πατρίδα, με το οποίο σπούδασαν παιδιά, κτίσθηκαν σπίτια και έγιναν επιχειρήσεις. Ακόμα και οι εθνικοί μας ευεργέτες, ήταν μετανάστες που μεγαλούργησαν στο εξωτερικό.

Ο πολιτισμός πάντα αναπτύχθηκε σε ανοικτές κοινωνίες, που δεχόταν και αφομοίωναν τους ξένους (αρχαία Αθήνα, Ρώμη, Βενετία) όπως επίσης και σε πολυφυλετικές (Γαλλία, Ιταλία, Κίνα κλπ) η πολυεθνικές κοινωνίες (Βυζάντιο κλπ) και όχι σε κλειστές κοινωνίες, λόγω θέσης (Σκανδιναβία) ή άποψης (αρχαία Σπάρτη). Όλοι μας γνωρίζουμε, ότι οι Έλληνες είχαν πάντα έφεση στον πολιτισμό και στις επιστήμες, αφού ακόμα και σήμερα η μίζερη Ελλάδα μας, βγάζει μουσικούς, σκηνοθέτες, συνθέτες, φιλοσόφους και διαπρεπείς επιστήμονες σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία από τον πληθυσμό και τους πόρους της.

Ας μην φοβόμαστε λοιπόν τους μετανάστες και ας κάνουμε και τώρα, αυτό που κάναμε σε όλη την πολύχρονη ιστορία μας. Ας κατακτήσουμε αυτούς τους ανθρώπους με τον πολιτισμό, την ανθρωπιά και το φιλότιμό μας και ας τους μετατρέψουμε στην επόμενη γενιά Ελλήνων που θα έχει για ακόμα μια φορά στην ιστορία, λίγο ξένο αίμα αλλά Ελληνική παιδεία.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

περί άμεσης δημοκρατίας

Η δημοκρατία θεωρείται από τους περισσότερους, ως το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης καθώς η εξουσία πηγάζει, ασκείται και εξυπηρετεί τα συμφέροντα του συνόλου των πολιτών.

Η δημοκρατία σαν σύστημα διακυβέρνησης, επινοήθηκε και αναπτύχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, στην αρχαία Αθήνα και είχε την μορφή της άμεσης δημοκρατίας, όπου ο κάθε πολίτης εκπροσωπούσε τον εαυτό του σε όλες τις διαδικασίες της πόλης-κράτους.

Η Αθηναϊκή δημοκρατία, εξελίχθηκε σαν σύστημα σε διάρκεια τουλάχιστον 100 ετών, ξεκινώντας το 590 π.Χ. με τους νόμους του Σόλωνα. Οι βασικότεροι κανόνες του συστήματος εγκαταστάθηκαν το 508 π.Χ. από τον Κλεισθένη, ο οποίος για πολλούς θεωρείται και ο "πατέρας" της δημοκρατίας. Το σύστημα ολοκληρώθηκε από τον Εφιάλτη το 462 π.Χ. με κάποιες ρυθμίσεις που έκανε στους κανόνες του Κλεισθένη.

Το πολίτευμα της δημοκρατίας, πήρε το όνομά του από την σύνθεση των λέξεων Δήμος (=πολίτες με δικαίωμα εκπροσώπησης) και κρατώ (= εξουσιάζω, κυριαρχώ) και μάλλον επινοήθηκε από τους ολιγαρχικούς για να δυσφημίσουν το νέο πολίτευμα, καθώς χρησιμοποίησαν σαν δεύτερο συνθετικό, την λέξη κρατώ που είναι πολιτικά σκληρότερη από το σύνηθες χρησιμοποιούμενο συνθετικό άρχω (=κυβερνώ, διοικώ) όπως μοναρχία, ολιγαρχία κλπ.

Εκτός από την Αθήνα, η δημοκρατία αναπτύχθηκε και σε και άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδος (Μίλητος, Σάμος, Νάξος, Έφεσος κλπ) αλλά σε καμία δεν εφαρμόσθηκε με την πληρότητα και την αμεσότητα της Αθήνας.

Η Αθηναϊκή δημοκρατία λειτουργούσε μέσω τριών πολιτικών σωμάτων, της εκκλησίας του Δήμου, της βουλής των 500 και των δικαστηρίων.

Η εκκλησία του Δήμου είχε αρμοδιότητες, την εκτελεστική λειτουργία της πόλης (υπογραφή συμφωνιών με άλλες πόλεις, κήρυξη πολέμου, απονομή ιδιότητας πολίτη κλπ), την εκλογή αξιωματούχων (με συγκεκριμένες αρμοδιότητες και διάρκεια), την ψήφιση νόμων και την εκδίκαση πολιτικών εγκλημάτων. Από τα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα, οι δύο τελευταίες λειτουργίες μεταφέρθηκαν σε μεγάλο βαθμό στα δικαστήρια. Η εκκλησία του Δήμου συνεδρίαζε κατ' αρχάς μία φορά τον μήνα, ενώ από τον 4ο π.Χ. αιώνα, συνεδρίαζε 4 φορές τον μήνα.

Δικαίωμα συμμετοχής στην εκκλησία του Δήμου, είχαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες, δηλαδή όλοι οι άρρενες που είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις και ήταν νόμιμα τέκνα Αθηναίων πολιτών και από τους δύο γονείς τους. Επιπλέον αυτών, δικαίωμα συμμετοχής είχαν και κάποιοι μέτοικοι, οι λεγόμενοι ισοτελείς, στους οποίους η εκκλησία του Δήμου παραχωρούσε πολιτικά δικαιώματα μετά από πολύχρονη και σημαντική παρουσία στην πόλη (πχ. Αριστοτέλης). Αντίθετα, η ιδιότητα του πολίτη, μπορούσε να αφαιρεθεί από την εκκλησία του Δήμου, σε όσους χρωστούσαν φόρους ή είχαν καταδικαστεί για κάποια αξιόποινη πράξη. Στην κάθε συνέλευση δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο όσοι παρευρίσκονται και για να είναι έγκυρη η κάθε απόφαση απαιτούσε ελάχιστο αριθμό συμμετεχόντων, που σε κάποιες αποφάσεις έφτανε τις 6.000 πολίτες.

Στην Αθηναϊκή δημοκρατία δεν υπήρχαν κόμματα αλλά ανεξάρτητοι ομιλητές που αγόρευαν υπέρ της άποψής τους. Πολλές φορές δημιουργούνταν ομάδες πολιτών που υποστήριζαν κάποιες απόψεις ή κάποιους χαρισματικούς ομιλητές αλλά ταυτόχρονα υπήρχε ο θεσμός τους εξοστρακισμού (εξορία) που μπορούσε να επιβάλλει η εκκλησία του Δήμου, σε άτομα που συγκέντρωναν μεγάλη εξουσία σαν ασφαλιστική δικλείδα στην επικράτηση των ισχυρών και χαρισματικών. Οι ψηφοφορίες γινόταν με ανάταση του χεριού, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ψήφιζαν με χρωματιστά σφαιρίδια τα οποία έριχναν σε πιθάρι ή με όστρακα (κομμάτια αγγείων) στα οποία έγραφαν συνήθως ονόματα.

Τα δικαστήρια είχαν αρχικά αρμοδιότητα την εκδίκαση αστικών υποθέσεων, δηλαδή διαφορών μεταξύ των πολιτών, ενώ αργότερα προστέθηκαν και υποθέσεις πολιτικών δικών. Στα δικαστήρια δικαίωμα συμμετοχής είχαν οι Αθηναίοι πολίτες που είχαν συμπληρώσει το 30ο έτος της ηλικίας τους και απαιτούσαν επίσης ελάχιστος αριθμός συμμετεχόντων, που ανάλογα με την υπόθεση κυμαινόταν από 200 έως 6.000 άτομα.

Η βουλή των 500 είχε αρμοδιότητες την προετοιμασία των συνελεύσεων της εκκλησίας του Δήμου με συγγραφή εισηγήσεων και την εκπροσώπηση της πόλης σε συγκεκριμένα θέματα. Οι βουλευτές επιλεγόταν με κλήρωση μεταξύ των πολιτών και είχαν δικαίωμα συμμετοχής έως δύο φορές στην ζωή τους. Είχαν θητεία ενός έτους και ήταν το μόνο σώμα που οι εκπρόσωποι του μπορούσαν να διωχθούν για λάθη, παραλήψεις ή ατασθαλίες σε σχέση με την διοίκηση της πόλης. Από τους 500 βουλευτές, κάθε ημέρα εκλεγόταν ένας σαν αρχηγός του κράτους με δικαίωμα μόνο μίας εκλογής στην ζωή του και αρμοδιότητες την προεδρία στην εκκλησία του Δήμου, την κατοχή του ταμείου του κράτους και την εκπροσώπηση σε ξένους επισκέπτες.

Η συμμετοχή στις διαδικασίες της πόλης ήταν προαιρετική, αλλά από αυτήν εξαρτιόταν το κύρος του κάθε πολίτη. Από το 403 π.Χ. θεσπίσθηκε η πληρωμή για την συμμετοχή στην εκκλησία του Δήμου, των πρώτων 6.000 πολιτών που θα εμφανιζόταν.

Η Αθηναϊκή δημοκρατία στηριζόταν στις αρχές της ισονομίας και της ισοπολιτείας, δηλαδή στην αρχή ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και έχουν ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στην Πόλη-κράτος. Για την διατήρηση αυτών των αρχών, είχαν θεσπίσει, ένα σύνολο κανόνων και πρακτικών που απέτρεπαν την προνομιακή μεταχείριση κάποιων πολιτών, την κερδοσκοπία εις βάρος του συνόλου και την κατάχρηση εξουσίας. Παράλληλα, οι πολίτες έπρεπε να διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής αντίληψης, γνώμης και δεξιότητας ώστε να μην παρασύρονται από χαρισματικούς ρήτορες ή σοφιστές. Για τον λόγο αυτό, η πόλη προωθούσε την συμμετοχή σε εκδηλώσεις που ανέπτυσσαν την πολιτική αντίληψη (π.χ. θέατρο) τις οποίες επιδοτούσε στα λαϊκά στρώματα. Η Δημοκρατία ήταν υποχρέωση των πολιτών και όχι μόνο δικαίωμά τους.

Η Αθηναϊκή δημοκρατία δεν είχε έμμισθους δημόσιους λειτουργούς (δημοσίους υπαλλήλους) και η λειτουργία της πόλης πραγματοποιούταν από τους ίδιους τους πολίτες, που αναλάμβαναν περιοδικά ή με κλήρωση τις θέσεις διακυβέρνησης (πχ ληξίαρχος), ενώ υπήρχαν και ελάχιστοι δούλοι που ανήκαν στην πόλη ή έμμισθοι ξένοι (πχ. Σκύθες ροπαλοφόροι) για την τήρηση της τάξης

Η Αθηναϊκή άμεση δημοκρατία, καταλύθηκε το 322 π.Χ. όταν οι Μακεδόνες κατέλαβαν την Αθήνα, ενώ η προσπάθεια αναβίωσής της κατά το 2ο π.Χ. αιώνα είναι αμφίβολο αν προσέγγισε τον θεσμό των προηγούμενων χρόνων.

Ο θεσμός της άμεσης δημοκρατίας, λειτούργησε στην αρχαία Αθήνα για 186 χρόνια, από το 508 π.Χ. έως το 322 π.Χ. και δεν εφαρμόσθηκε ποτέ ξανά και πουθενά αλλού με την ίδια πιστότητα και αποτελεσματικότητα,

Προσπάθειες εφαρμογής ανάλογου συστήματος (res publica) έγινε την ίδια περίοδο, στην αρχαία Ρώμη, μετά την εκθρόνιση του τελευταίου βασιλιά Λεύκιου Ταρκίνιου το 509 π.Χ. αλλά γρήγορα κατέληξε σε λαϊκή αριστοκρατία, με διαχωρισμό των πολιτών σε πατρικίους και πληβείους και ουσιαστική διακυβέρνηση της πόλης από τους πρώτους.

Πολλούς αιώνες μετά, σε κάποιες περιοχές της Ευρώπης, επιχειρήθηκε να εφαρμοσθούν συστήματα διακυβέρνησης που είχαν στοιχεία της αρχαιοελληνικής άμεσης δημοκρατίας αλλά χωρίς διάρκεια και ιδιαίτερη επιτυχία, γιατί μάλλον αποτελούσαν προσπάθειες αυτοδιαχείρησης έξω απο τα πλαίσια της μεσαιωνικής φεουδαρχίας και όχι συνειδητές προσπάθειες αναβίωσης του θεσμού.

Ετσι, στοιχεία άμεσης δημοκρατίας εμφάνισε η Γαληνότατη Δημοκρατία της Βενετίας, στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της, τον 8ο μ.Χ. αιώνα, με την αμεσότητα της γενικής συνέλευσης (arengo) των πολιτών να ενσωματώνεται σε ένα σύστημα επί της ουσίας ολιγαρχικό που λειτουργούσε ιεραρχικά υπό τον Δόγη και διάφορα συμβούλια ευγενών. Μέσα από πολλές "συνταγματικές" αλλαγές, λαϊκές εξεγέρσεις και δολοφονίες δόγηδων, η μεσαιωνική αυτή κοινότητα (κομμούνα) καταλύθηκε το 1297 μ.Χ. με περιορισμό των ελευθεριών των πολιτών και ενίσχυση της εξουσίας της αριστοκρατίας.

Την περίοδο αυτή συναντώνται στοιχεία άμεσης δημοκρατίας, στις κυνηγητικές κοινότητες των Σκανδιναβικών χωρών (Ισλανδία, Νορβηγία, Δανία), με την θέσπιση από τον 8ο μ.Χ. αιώνα, της συνάθροισης των ελεύθερων ανθρώπων (thing ή ting) σε καθορισμένο τόπο και χρόνο, με σκοπό να νομοθετήσουν και να αποδώσουν δικαιοσύνη.

Κάποιοι μελετητές διακρίνουν στοιχεία άμεσης δημοκρατίας στο κίνημα των Ζηλωτών που κατέλαβε την εξουσία της πόλης της Θεσσαλονίκης, από το 1342 έως το 1349, εν μέσω της διαπάλης του Ιωάννη Καντακουζηνού με τον δούκα Αλέξιο Απόκαυκο για την κατάληψη του Βυζαντινού θρόνου. Η κίνηση αυτή, ήταν αποτέλεσμα της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στην ελέω θεού διοίκηση των ευγενών της Βυζαντινής περιόδου και αποτελούσε μάλλον προσπάθεια διοίκησης της πόλης εκτός αυτοκρατορικών θεσμών, παρά εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας.

Στο κοντινό παρελθόν, στοιχεία άμεσης δημοκρατίας, επικεντρωμένα όμως στην διαχείριση της παραγωγής, εμφάνισε και η Παρισινή κομμούνα που είχε την εξουσία της πόλης του Παρισιού από τις 26/3 έως τις 18/5/1871. Στους λίγους μήνες που διήρκεσε, το Παρίσι διοικούταν από γενική συνέλευση των πολιτών η οποία εξέλεγε ανακλητούς εκπροσώπους, θέσπισε ενιαίο μισθό για όλα τα επαγγέλματα και αντικατέστησε τον στρατό με πολιτοφυλακή.
Σήμερα, αρκετά κράτη του πλανήτη έχουν δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά κανένα δε εφαρμόζει τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Ο τύπος της δημοκρατίας που εφαρμόζεται είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου οι πολίτες ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια αντιπροσώπους (βουλευτές, γερουσιαστές) οι οποίοι τους εκπροσωπούν εν λευκώ μέχρι τις επόμενες εκλογές. Ασφαλιστική δικλείδα του συστήματος είναι η ύπαρξη κομμάτων που αντιπολιτεύονται, η ανάπτυξη της δημοσιογραφίας σαν θεσμικός φορέας ελέγχου της εξουσίας και η δυνατότητα οργάνωσης των πολιτών σε συνδικάτα, σωματεία, συλλόγους κλπ που έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν την αντίθεση τους στους κυβερνώντες.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Ελληνες και Κινέζοι

Οι Ελληνες και οι Κινέζοι δημιούργησαν δύο απο τους αρχαιότερους, μακροβιότερους αλλά και σημαντικότερους πολιτισμούς του κόσμου. Οι δύο πολιτισμοί αναπτύχθηκαν παράλληλα σε δύο διαφορετικές περιοχές του πλανήτη, χωρίς να επηρεάσει ο ένας τον άλλον, έχοντας όμως παράλληλες περιόδους ακμής και παρακμής και αντίστοιχες πτυχές στην ιστορία τους.

Οι δυο λαοί ξεκινάνε παράλληλα την ιστορία τους, με την γεωργία και την διατήρηση ζώων να αναφέρονται και στις δύο περιοχές από την 5η χιλιετία π.Χ, ενώ η κεραμική και η ιατρική αρχίζουν να αναπτύσσονται παράλληλα από την 3η χιλιετία π.Χ. Οι δυο λαοί εφευρίσκουν σχεδόν παράλληλα την γραφή κατά την 2η χιλιετία π.Χ. Οι Κινέζοι μετρούν τον χρόνο από τις περιστροφές της σελήνης ήδη από την 3η χιλιετία π.Χ., ενώ οι Ελληνες δημιουργούν το πρώτο ηλιακό ημερολόγιο τον 6ο αιώνα π.Χ. με τον Αναξίμανδρο, και σχεδιάζουν τον πρώτο χάρτη της τότε γνωστής γής, στον οποίον δεν περιλαμβανόταν η Κίνα. Και οι δυο λαοί ανέπτυξαν την φιλοσοφία, το θέατρο και τις επιστήμες. Η επιστημονική ανάπτυξη της αστρονομίας ξεκινάει στην Ελλάδα από τον 6ο αιώνα π.Χ., ενώ το πρώτο αστεροσκοπείο στον κόσμο, κτίστηκε στο Πεκίνο το 1279 μ.Χ.

Και οι δυο λαοί έκαναν μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις που επηρέασαν την πορεία της ανθρωπότητας. Οι Ελληνες πρώτοι ανακάλυψαν το αλφάβητο (10ος αιώνας π.Χ.), τον ηλεκτρισμό, την κλεψύδρα και ήταν οι πρώτοι που έκοψαν νομίσματα τον 7ο π.Χ αιώνα, ενώ οι Κινέζοι ανακάλυψαν από τον 11ο μ.Χ. αιώνα, το μπαρούτι, την τυπογραφία και την πυξίδα.

Όταν τον 5ο αιώνα π.Χ. η Ελλάδα ζούσε το μεγαλείο του "χρυσού αιώνα" , στην Κίνα ο Κομφούκιος έθετε τις αρχές της Κινεζικής φιλοσοφίας. Η διδασκαλία του στηρίζεται περισσότερο στην ηθική, παρά στην θεολογία και είναι προσανατολισμένη στον "ορθό" τρόπο ζωής, την συμπεριφορά του ανθρώπου καθώς και τον τρόπο διακυβέρνησης του. Οι Ελληνες ανακαλύπτουν την δημοκρατία και οι Κινέζοι τον σωστό πολίτη.

Έως τον 2ο π.Χ. η Κίνα ήταν χωρισμένη σε βασίλεια που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, όπως οι πόλεις-κράτη στην Ελλάδα, ενώ το 221 π.Χ. ο Κίν Σι Χουάνγκι-Τί, ένωσε μετά από πολέμους τα βασίλεια αυτά σε μία αυτοκρατορία, όπως ακριβώς έκανε ο Φίλιππος Β' το 338 π.Χ. μετά την νικηφόρα μάχη της Χαιρώνειας. Για να αποφύγει δε, τις επιδρομές των Μογγόλων, ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας, ξεκίνησε την κατασκευή του Σινικού τείχους.

Η δυσκολία διατήρησης της αχανούς αυτής αυτοκρατορίας και η μόνιμη απειλή των Μογγόλων, οδήγησε κατά τον Μεσαίωνα, την Κίνα σε πολλές εναλλαγές δυναστειών στη εξουσία, φεουδαρχικούς πολέμους και διαπλοκή, ενώ οι Ελληνες την αντίστοιχη περίοδο, προσπαθούσαν με τον ίδιο τρόπο, να να διατηρήσουν την ακεραιότητα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους εξωτερικούς επιδρομείς.

Η μόνη φορά που η μοίρα του ενός λαού επηρεάσθηκε από την μοίρα του άλλου, ήταν τον 13ο αιώνα, με τους επεκτατικούς πολέμους των Μογγόλων. Το 1264 μ.Χ., ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος πάντρεψε, για διπλωματικούς λόγους, την κόρη του Μαρία, με τον Αμπακά, ανιψιό του βασιλιά των Μογγόλων Κιουμπλάι Χάν, στέλνοντας την να μείνει στην τότε πρωτεύουσα τους, Σανγκτού στα σύνορα με την Κίνα. Η συμμαχία αυτή άλλαξε τα σχέδια του Κιουμπλάι Χάν να επεκταθεί πρός την Δύση, στρέφοντάς τον πρός την Κίνα, την οποία κατέκτησε το 1279 μ.Χ. Μετά τον θάνατο του Κιουμπλάι Χάν το 1294 μ.Χ. οι εσωτερικές έριδες των Μογγόλων βοηθούν τους Κινέζους να ανακτήσουν την αυτοκρατορία τους το 1368 μ.Χ., ενώ στρέφουν για άλλη μια φορά τους Μογγόλους προς την Δύση. Οι επιδρομές προς την Δύση τους φέρνουν αντιμέτωπους με τους Οθωμανούς , τους οποίους νικούν κατά κράτος το 1402 μ.Χ. στην μάχη της Άγκυρας, αναβάλλοντας για μισό αιώνα την δική μας υποδούλωση στο τουρανο-μογγολικής προέλευσης φύλο των Οθωμανών.

Βασική διαφορά στην ιστορία των δύο πολιτισμών είναι η εσωστρέφεια των Κινέζων, που σε αντίθεση με τους Ελληνες, δεν επιδίωξαν ποτέ να επεκτείνουν τα σύνορά τους ούτε να κάνουν αποικίες ή εμπορικούς σταθμούς στο εξωτερικό. Επίσης, δεν ενδιαφέρθηκαν να αναπτύξουν το εξωτερικό εμπόριο και όλες οι εμπορικές πράξεις προς το εξωτερικό γινόταν πάντα απο ξένους εμπόρους που επισκέπτονταν την Κίνα.

Στην παράλληλη μακρόχρονη ιστορία τους, οι δυο λαοί ήρθαν ελάχιστες φορές σε επαφή , ενώ καμία δεν ήταν αρνητική ή πολεμική. Η πρώτη επαφή των δύο λαών εκτιμάται ότι έγινε στον 6-7ο π.Χ. αιώνα, μέσω προϊόντων τους, τα οποία ενδιάμεσοι λαοί (Μήδοι, Πέρσες, Φοίνικες κλπ) μετέφεραν από τον έναν λαό στον άλλον. Το γεγονός αυτό μαρτυρεί η παρουσία ελληνικών προϊόντων κεραμικής και χειροτεχνίας σε αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κίνα, ακόμα και ενδείξεις εξαγωγών ελαιολάδου και ελιάς στην μακρινή αυτή περιοχή. Αντίστοιχα, οι Ελληνες των Ιωνικών πόλεων γνώριζαν από τον 9ο αιώνα π.Χ. το μετάξι και τα μεταξωτά υφάσματα, αλλά πίστευαν ότι πρόκειται για φυτική ίνα. Επιπλέον, από τον 6ο αιώνα π.Χ μνημονεύονται στον Ελλαδικό χώρο, τα κινεζικής προέλευσης μπαχαρικά μοσχοκάρυδο και διαφόρων ειδών πιπέρια, ενώ από τον 2ο αιώνα π.Χ. , οι Ελληνες χρησιμοποιούσαν την κάσσια (κινέζικη κανέλα), την οποία ονόμαζαν αρτεμισία, προς τιμήν της θεάς Άρτεμις, όπως επίσης και το άγνωστο σήμερα μπαχαρικό ασαφετίδα.
Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν, ότι τον 6ο αιώνα π.Χ. έγινε η πρώτη φυσική επαφή των δύο λαών, όταν Ελληνες έμποροι προσέγγισαν δια θαλάσσης τις νότιες ακτές της Κίνας για απευθείας ανάπτυξη εμπορικών συναλλαγών, η οποία όμως δεν φαίνεται να συνεχίσθηκε. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η κινέζικη είναι απο τις ελάχιστες γλώσσες, που το όνομα της χώρας μας προέρχεται από το Ελλάς. Έτσι, στα κινέζικα η Ελλάδα, ονομάζεται Σελλά που πιθανώς να προέρχεται από το προ-ομηρικό Σελλάς (=χώρα του φωτός).

Η πρώτη καταγεγραμμένη επαφή των δύο πολιτισμών, χρονολογείται απο τον 4ο π.Χ αιώνα, όταν ο Μ.Αλεξάνδρος, κατέκτησε τις επαρχίες της Βακτριανής και της Σογδιανής, στα δυτικά σύνορα της Κίνας και ίδρυσε πόλεις στην περιοχή. Το 1993, Κινέζοι και Ιάπωνες αρχαιολόγοι, ανακάλυψαν τα ερείπια ελληνικής πόλης κοντά στα σύνορα με το Τατζικιστάν. Πρόκειται για την αρχαία πόλη Νίγια, την οποία πρώτος προσδιόρισε το 1903, ο Βρετανός εξερευνητής σερ Ορελ Στέιν, από αφηγήσεις Κινέζων χωρικών της περιοχής. Στα ερείπια, βρέθηκαν έπιπλα ελληνικής τεχνοτροπίας, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους και άλλα αρχαιοελληνικά σύμβολα καθώς και ελληνικοί αμφορείς, που χρονολογήθηκαν στον 4ο π.Χ. αιώνα. Η πόλη εικάζεται ότι ιδρύθηκε από στρατιώτες του Μ.Αλεξάνδρου ή από άμεσους απογόνους τους που έμειναν στην περιοχή. Την παρουσία Ελλήνων στην νοτιοδυτική Κίνα, μαρτυρά και η ονομασία των κατοίκων της περιοχής ως Ντάι Γουάν (=μεγάλοι Ιωνες). Οι Ελληνες στρατιώτες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ανέπτυξαν εμπορικές σχέσεις με τους Κινέζους, καθώς το Ελληνιστικό βασίλειο της Βακτριανής έκανε αποδεδειγμένα εμπόριο με την Κίνα, απο το 250 π.Χ. έως το 130 μ.Χ. που καταλύθηκε, μεταφέροντας από εκεί προς την Ελλάδα, μετάξι και μπαχαρικά.

Πρόσφατα, η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε στην περιοχή Shaanxi της βορειοδυτικής Κίνας, την σαρκοφάγο της αυτοκράτειρας Γού Χουιφέι που πέθανε το 737 μ.Χ. Η σαρκοφάγος είναι ελληνικής τεχνοτροπίας, μαρμάρινη, με ανάγλυφες παραστάσεις πολεμιστών που έχουν ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και ζώων (λιοντάρια, τράγοι, ελάφια) που δεν υπάρχουν στην περιοχή.

Το μοναδικό άνοιγμα της Κίνας στον υπόλοιπο κόσμο, συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, όταν ο θρυλικός ναύαρχος Ζαν Χέ περιέπλευσε απο το 1405 έως το 1433 μ.Χ, όλες τις ακτές τής Νοτίου Ασίας από την Κίνα έως την Αραβία και τις ακτές της Ανατολικής Αφρικής. Με στόλο 300 πλοίων, ο πρωτοπόρος αυτός Κινέζος, προσπάθησε να ανοίξει εμπορικούς δρόμους και να φέρει την Κίνα πιο κοντά στον υπόλοιπο κόσμο. Η προσπάθεια του όμως εγκαταλείφθηκε καθώς η Κίνα επέλεξε και πάλι τον δρόμο του απομονωτισμού και οι δυο λαοί δεν συναντήθηκαν και πάλι.
Οι δυο λαοί ήρθαν σε πρώτη ουσιαστική επαφή τα τελευταία 20 χρόνια, με την διάδοση των κινέζικων προϊόντων ανά τον πλανήτη και την μετανάστευση κάποιων Κινέζων στην χώρα μας. Έτσι, στην Ελλάδα σήμερα ζουν περίπου 30.000 Κινέζοι, ενώ στην Κίνα οι Έλληνες δεν ξεπερνούν τους 100.

Σήμερα, η Κίνα είναι η 2η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, η 1η σε πληθυσμό και 4η σε έκταση χώρα του κόσμου και το μόνο που μας συνδέει με αυτήν είναι ότι και οι δύο λαοί έχουν ένδοξους προγόνους.

Λέτε, μετά 70 αιώνες παράλληλης ιστορίας, τα δύο έθνη να συναντηθούν και η ακμή του ενός να αντιστρέψει την παρακμή του άλλου ? Λέτε, τελικά να τους πείσουμε να αρχίσουν να τρώνε ο καθένας από μία ελιά και να πίνουν από ένα ποτήρι ελληνικό κρασί, τον χρόνο ?