Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

νίκες και ήττες

Η ιστορία όλων των λαών είναι γεμάτη νίκες και ήττες και όλων των ανθρώπων γεμάτη καλές και κακές στιγμές.
Οι άνθρωποι, όπως και οι λαοί, χαίρονται τίς νίκες τους αλλά μαθαίνουν και εξελίσονται απο τις ήττες τους.
Οι Ελληνες, ώς ξεχωριστός λαός, διαφέρουμε και σε αυτό. Πανηγυρίζουμε τις νίκες μας, τίς οποίες θεωρούμε αυτονόητες, σαν να μας τις χρωστάει η ιστορία αλλά δεν δεχόμαστε τις ήττες μας. Για τις οποίες κάποιος φταίει, που συνήθως είναι προδότης και συνωμότης και στην καλύτερη περίπτωση άχρηστος, ηλίθιος και ακαμάτης.
Ομως στην ιστορία δεν είναι πάντα έτσι. Πολλές φορές χάνεις επειδή ο αντίπαλος είναι απλά καλύτερος. Οσο και άν προσπάθησεις. Χωρίς να φταίει κανείς. Απλά δεν γινόταν να νικήσεις αυτή την φορά.
Εμείς όμως δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό. Πάντα φταίει κάποιος κακόβουλος που συνωμότησε, ολιγόρησε, πρόδωσε. Ειδικά άν είναι ξένος. Οσο και αν τον αγαπήσαμε για τις νίκες που μας έφερε στο παρελθόν.
Γιαυτό και δεν μαθαίνουμε. Και έτσι, δεν μπορούμε να οργανώνουμε τις επόμενες νίκες μας. Και έτσι οι προηγούμενες νίκες μας φαντάζουν τυχαίες. Χωρίς να είναι.

Γράφω αυτές τις σειρές, με αφορμή την ήττα της Εθνικής μας στον πρώτο αγώνα της στο Euro 2008. Που για τους περισσότερους Ελληνες, είναι δεδομένο ότι θα ξανακατακτήσουμε. Αλλοιώς θα φταίει ο Γερμανός. Ο ίδιος Γερμανός, που μας έκανε τόσο υπερήφανους το 2004. Που για αυτή την χαρά πρέπει να τον τιμούμε για πάντα, ανεξάρτητα από την όποια πορεία της ομάδας.
Γκόλ !