real politik ?

Με τον μανδύα του ρεαλιστή πολιτικού, εμφανίσθηκε ο πρωθυπουργός στην φετινή ΔΕΘ. Δεν έδωσε καμία υπόσχεση και υπεραμύνθηκε των επιλογών του, ως αναγκαστικές υποχωρήσεις για την διάσωση της χώρας. Υπήρξαν αρκετές στιγμές, που τα επιχειρήματά του μου θύμισαν τους προκατόχους του, ιδίως όταν αναφερόταν στο μνημόνιο που υπέγραψε, την διαπραγμάτευση αλλά και την προοπτική εξόδου από τα μνημόνια.

Ο Συριζα, μετά την κωλοτούμπα του περυσινού Ιουνίου έχει υιοθετήσει σχεδόν πλήρως τις επιταγές της τρόικας, τις οποίες προσπαθεί με περισσή επιμέλεια να εφαρμόσει στο ακέραιο. Το ιδεολογικό του στίγμα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί στην καλύτερη περίπτωση σοσιαλδημοκρατικό με αρκετή δόση φιλελευθερισμού και οι βασικές πολιτικές του επιλογές είναι συνέχεια των πολιτικών των προκατόχων του, επιβεβαιώνοντας ότι η πολιτική της χώρας δυστυχώς καθορίζεται στις Βρυξέλλες (αν όχι στο Βερολίνο). 

Προσωπικά, είμαι από αυτούς που δεν πίστεψαν στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» καθώς είχα την βεβαιότητα ότι ήταν αδύνατον να εφαρμοσθεί. Όμως, οι τότε (το 2014) εξαγγελίες του Τσίπρα, ήταν αυτές που αργότερα δημιούργησαν το σημαντικότερο έλλειμμα αξιοπιστίας της σημερινής κυβέρνησης, καθώς αρκετοί συμπολίτες μας επένδυσαν την απελπισία τους σε αυτές. Έτσι, για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια, η ελπίδα μετατράπηκε σε αίσθημα εξαπάτησης συμβάλλοντας στην περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού συστήματος της χώρας. Ο λαϊκισμός του Τσίπρα δεν ήταν περισσότερος από τον λαϊκισμό των άλλων κομμάτων, απλά ήταν πιο αποτελεσματικός καθώς περιβαλλόταν από το ηθικό πλεονέκτημα αυτού που δεν είχε ακόμα δοκιμασθεί.

Σήμερα, που ο Τσίπρας έχει δοκιμασθεί, πιθανότατα συγκαταλέγεται μεταξύ των «Μαυρογυαλούρων» που κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες και μόνιμα υποσχόταν αυτά που ήθελε να ακούσει ο (ανώριμος) λαός μας και όχι αυτά που μπορούσαν να υλοποιήσουν. Παρόλα αυτά, ο Τσίπρας διατηρεί ακόμα (για πόσο άραγε?) το ηθικό πλεονέκτημα της μη εμπλοκής του στην διαφθορά που είναι και το τελευταίο του όπλο απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους. Χρησιμοποιώ την έκφραση «το τελευταίο του όπλο» γιατί και αυτός, όπως και οι προκάτοχοι του, δεν αξιοποίησε αυτό που εγώ προσωπικά θεωρούσα το «βασικό του όπλο» δηλαδή τον εξορθολογισμό του κράτους (πάταξη της διαφθοράς, φοροδιαφυγής-ενίσχυση του κράτους δικαίου κλπ) που στην Ελλάδα υπολείπεται των λοιπών ευρωπαϊκών κρατών. 

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι ο Συριζα κέρδισε τις τελευταίες εκλογές (Σεπτέμβριος 2015) παρά την κωλοτούμπα και την υπογραφή του 3^ου μνημονίου, διότι πολλοί από τους συμπολίτες μας απλά δεν ήθελαν να ξαναδούν στα κυβερνητικά έδρανα, την ΝΔ και το ΠαΣοΚ που θεωρούν υπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας. Ο Συριζα ευθύνεται ελάχιστα για το πώς φτάσαμε έως εδώ, όμως ευθύνεται για την διατήρηση της ίδιας κατάστασης, όχι σε επίπεδο μέτρων, αλλά σε επίπεδο προοπτικής ανάκαμψης. 

Αντίθετα, δεν κατανοώ τι διαφορετικό θα κάνει μία επόμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ (ή όποια άλλη) από αυτό που δεν μπόρεσε (ή δεν ήθελε) να κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά ή η κυβέρνηση Τσίπρα. Δυστυχώς, στην χώρα μας «ο μεγάλος ασθενής» είναι η ίδια η Πολιτεία και ο τρόπος που ανέχεται (ή συντηρεί) προβληματικές νοοτροπίες πολλών συμπολιτών μας που τελικά διαμορφώνουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και της οικονομίας μας.

Η χώρα χρειάζεται τομές (μερικές αρκετά σκληρές) και αλήθειες (μερικές πολύ σκληρές) καθώς το πρόβλημα της είναι κυρίως διαρθρωτικό (όχι οικονομικό) και κατά συνέπεια πολιτικό με σημαντικές κοινωνικές προεκτάσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι η κάθε κυβέρνηση, πριν φτάσει στο σημείο να επιλέξει το αριστερό ή δεξιό στίγμα της πολιτικής της, πρέπει να διασφαλίσει τις αυτονόητες λειτουργίες ενός κράτους και της οικονομίας του, που πρωτίστως στηρίζονται στην κοινή λογική. Στην χώρα μας αυτό είναι ακόμα ζητούμενο και ούτε καν στόχος των μέχρι τώρα κυβερνήσεων.