Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

το Πολυτεχνείο ζεί ?

πέρασαν 34 χρόνια από τότε ?

Ημουν παιδί και έγινα άντρας. Σιτεμένος. Ημουν πολύχρωμος και έγινα γκρί. Ημουν πολύπλευρος και έγινα μονοδιάστατος. Εγινα πατέρας, με παιδιά στην ηλικία που ήμουν εγώ τότε. Εκανα ήδη έναν κύκλο ζωής. Με επιτυχίες και αποτυχίες. Ερωτες και απογοητεύσεις. Με μιά καλή δουλειά, που μάλλον αναπαράγω το σύστημα χωρίς να το καταλαβαίνω.

Η επαναστατικότητα έδωσε την θέση της στην διαλεκτική και το συναίσθημα στον ορθολογισμό. Η αδιαφορία για το αύριο στην ανασφάλεια του ελέγχου της καθημερινότητας.

Και η ημέρα του Πολυτεχνείου μοιάζει πολύ μακρυνή.

Και όμως, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, κάτι με πιάνει. Μιά γλυκιά θλίψη και αναπόληση των συναισθημάτων εκείνης της εποχής. Μνημόσυνο στην νιότη? Ισως.

Γιατί, το Πολυτεχνείο προυποθέτει νιότη. Γιατί, το Πολυτεχνείο ήταν η ανάγκη της εξέγερσης και της ρήξης, που μόνο η νιότη φέρνει. Η ανάγκη να αλλάξεις τον κόσμο, όχι τον δικό σου, όλον τον κόσμο. Γιατί η νιότη σκέφτεται συλλογικά, όχι προσωπικά. Τουλάχιστον η νιότη της δικής μου γενηάς.

Γιατί, το Πολυτεχνείο τελικά ήταν ένα συναίσθημα. Που το είχαμε όλοι μας, αυτοί που συμμετείχαν και εμείς, κάπως μικρότεροι, που τους είχαμε σαν πρότυπο και τους ζηλεύαμε. Για αυτό που ζούσανε και αυτό που νοιώθανε. Την απόλυτη χειραφέτηση της ζωής τους. Εστω και για λίγο.

Δεν περιμέναμε τίποτα απο αυτούς. Ουτε αυτοί είχαν σαφείς στόχους. Τους διαμόρφωναν στα τυφλά, καθώς κυλούσαν οι εξελίξεις. Γιατί σημασία είχε η διαδικασία, όχι το αποτέλεσμα. Ο δρόμος, όχι ο προορισμός.

Απο τότε πέρασαν 34 χρόνια. Πολλά συνέβησαν απο τότε. Κάποιοι εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους και έγιναν βουλευτές, δημοσιογράφοι, στελέχη της δημόσιας ζωή μας. Οι περισσότεροι, συνέχισαν ανώνυμα την ζωή τους, κρύβοντας μέσα τους αυτή την σημαντική εμπειρία. Αυτό το πολύτιμο συναίσθημα. Που δεν μεταβιβάζεται, ούτε εξαργυρώνεται.

Το πολυτεχνείο ζεί ?

Ναι, το Πολυτεχνείο ζει. Οχι μέσα απο αυτούς που συμμετείχαν τότε ή εμάς τους μεταγενέστερους που τους κατανοήσαμε . Γιατί δεν το έχουμε πιά.

Το Πολυτεχνείο ζεί μέσα στούς νέους του σήμερα, στους νέους που βγαίνουν στους δρόμους, κάνουν καταλήψεις, που νοιώθουν θυμό για εμάς, στους νέους που εξεγείρονται και ας μην συμφωνούμε εμείς.

Και το Πολυτεχνείο θα συνεχίσει να ζεί όσο υπάρχουν νέοι που εξεγείρονται. Χωρίς στόχο,
χωρίς πολιτική συγκρότηση, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν. Απλά εξεγείρονται.

Γιατί αυτό είναι το Πολυτεχνείο.

6 σχόλια:

ceralex είπε...

Το Σάββατο απ' το πρωϊ σκεφτόμουν να παω, να μην παω, να παω, να μην παω. Από μικρή έτρεχα μαζι με τον πατέρα μου. Εκείνος αν δεν ήταν εγκυος η μητέρα μου στον αδερφό μου θα'χε μπει μέσα..
Έπειτα με φίλους, έπειτα μόνη μου...

Δεν πήγα.
Και λυπάμαι που θα το πω αλλα έχω ένα θεμα με τα δακρυγόνα και δεν το διακινδυνεύω! Την είχα πατήσει μια φορά κι από τότε φοβάμαι.
Μα θυμώνω που φοβάμαι...

Όλη μέρα το ραδιοφωνο ανοιχτό. Μέσα από τα τραγούδια μάλλον το βίωσα τελικά περισσότερο.
Ο πατέρας δεν ζει εδω και χρόνια.
"Μα χθες μες την πορεία γυρνούσες γελαστός"
Οι φίλοι στη κοσμάρα τους...
"Τίποτα δεν παει χαμένο στη χαμένη τους ζωή";
Και γω..."Μη με ρωτάς...

"Και συ ησυχάζεις το δάχτυλο βάζεις να βρεις την πληγή"...

Βάσσια είπε...

vassper, πιστεύω ότι η νέα γενιά δεν είναι τόσο "κενή" όσο θέλουν να την παρουσιάζουν.
Και με δεδομένη την κληρονομιά που τους αφήσαμε, είναι αγωνιστές.
Με άλλη μορφή πάλης και αγώνα.
Προσωπικά έχω πάει σε πορείες, αλλά όχι της επετείου αυτής.
Την θεωρώ πιο σημαντική και προτιμώ να σταθώ στα κάγκελα μία άλλη στιγμή και να φέρω στο μυαλό μου "τα γεγονότα" όπως τα άκουσα και δεν τα έζησα.

vassper είπε...

ceralex καλως ήρθες
Σιγουρα ο κάθε ένας έχει την δική του σχέση με την ημέρα αυτή και τις δικές αναμνήσεις.Και τον δικό του τρόπο να την θυμάται

vassia, ότι και να λένε κάποιοι, η κάθε γενηά είναι η εξέλιξη της προυγούμενης. Καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία γιατί ο κόσμος ανήκει πιά σε αυτήν. Αυτη θα του δώσει το στίγμα της εποχής. Και εμείς θα το δεχθούμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Για την δική μας γενηά το στίγμα ήταν η πολιτική, η τέχνη, οι πιό ελεύθερες σχέσεις και πολλά άλλα. Για την σημερινή γενηά το στίγμα είναι άλλο. Ενα είναι σίγουρο. Οτι, άν τους πατήσεις τον κάλο, θα αντιδράσουν.Και για εμάς δεν λέγανε άλλωστε οι μεγαλύτεροι.

vasikos metoxos είπε...

Το Πολυτεχνείο είναι ρωγμή στο χρόνο. Μυραίνει τους ανθούς της νιότης σε όσους δεν θέλουν να ξεχάσουν...

Locus Publicus είπε...

Κράτησε τις αναμνήσεις και τα συναισθήματά σου καλά μέσα στη ψυχή σου vassper, αυτό ήταν το στίγμα της εποχής σου. Ζήσε μ' αυτά που αγαπάς, και όταν νοιώθεις την ανάγκη, πέρνα απο το Πολυτεχνείο για να τιμήσεις νοητά αυτό που κάποτε ενοιωσες βαθιά.

Δεν έχει σημασία τί θα κάνει η επόμενη γενιά. Ελευθερία έχει, ας ορίσει τους αγώνες της, ας βγάλει τη σειρά της. Εξυπνοι είναι οι νέοι σήμερα, θα βρούν το δρόμο τους.

Μα εγώ θέλω μια γωνιά δικιά μου, να μαζεύομαι μ' αυτούς που θέλω και με καταλαβαίνουν, και να τα λέμε. Να κρατήσω αυτό που μου ανήκει.

Γιατί ο χρόνος τα κάνει όλα σκόνη..

Roadartist είπε...

Το ότι το Πολυτεχνείο δεν ζει μέσα απο όλους όσους είχανε τότε συμμετάσχει...μήπως όμως έχει πολλά να μας πει?