Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

εργασιακές συμβάσεις

Από τότε που άκουσα την πολιτική των εργασιακών συμβάσεων προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ, να καταλάβω πως θα βοηθήσουν την ελληνική οικονομία, οι μειώσεις των μισθών τού ιδιωτικού τομέα.

Όσον αφορά στα έσοδα του κράτους, νομίζω ότι είναι σαφές σε όλους μας, ότι η πολιτική αυτή θα έχει αρνητική συνέπεια, καθ’ όσον οι μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία και την μείωση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών στα φορολογικά έσοδα.

Και ενώ, οι αντίστοιχες περικοπές στον δημόσιο τομέα είχαν δημοσιονομικό όφελος, στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, οι μειώσεις των μισθών μόνο προβλήματα θα δημιουργήσουν. Διότι, σε αντίθεση με το κράτος που η παραγωγικότητα δεν μετρείται και δεν αμείβεται, καμία σοβαρή επιχείρηση δεν θέλει να έχει δυσαρεστημένους εργαζομένους που νοιώθουν όμηροι της ανεργίας.

Είναι μύθος, ότι οι μειώσεις των μισθών θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων, διότι αν η ανταγωνιστικότητα καθοριζόταν από το επίπεδο των μισθών, η Μποτσουάνα θα ήταν η πιο ανταγωνιστική χώρα του πλανήτη και όχι οι ΗΠΑ.

Η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων στον ανεπτυγμένο κόσμο καθορίζεται κυρίως από την φορολογική σταθερότητα, την μειωμένη γραφειοκρατία, την επενδυτική διευκόλυνση και τις υποδομές του κράτους, ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν η διαθεσιμότητα εκπαιδευμένου προσωπικού, η υψηλή οργανωτική δυνατότητα, η τεχνολογική επάρκεια και η ποιότητα των πρώτων υλών που, αντίθετα με την πολιτική των εργασιακών συμβάσεων, προϋποθέτουν υψηλά αμειβόμενο προσωπικό.

Η ανταγωνιστικότητα επηρεάζεται από το κόστος εργασίας μόνο στην περίπτωση προϊόντων εντάσεως εργασίας που παράγονται σε χώρες με πολύ χαμηλούς μισθούς και εξάγονται στο εξωτερικό. Αφορά δηλαδή χώρες με χαμηλό βιοτικό επίπεδο και μικρή ιδιωτική κατανάλωση ενέργειας και εισαγόμενων προϊόντων όπου οι κοινωνίες συντηρούνται με την εγχώρια παραγωγή και μπορούν να διατηρούν χαμηλούς μισθούς σε σχέση με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι χώρες αυτές συνήθως δεν έχουν κοινωνικό κράτος, ούτε περιβαλλοντική νομοθεσία ή άλλους κανόνες που να αυξάνουν το κόστος παραγωγής καθώς δεν απαιτούν υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, φόρους και παράβολα.

Τα προϊόντα που παράγονται σε αυτές τις χώρες είναι συνήθως προϊόντα χαμηλής ποιότητας, χωρίς πιστοποιήσεις και ποιοτικό έλεγχο με χαμηλή παραγωγικότητα, η οποία αντισταθμίζεται από την φθηνή εργασία και την συναλλαγματική διαφορά με τις χώρες εξαγωγής.

Αντίθετα, στις ανεπτυγμένες οικονομίες και κοινωνίες, στις οποίες συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, η παραγωγή στηρίζεται στην τεχνολογία και είναι κυρίως εντάσεως κεφαλαίου. Οι βασικοί πυλώνες του κόστους παραγωγής είναι η ενέργεια, το κόστος χρήματος (επιτόκια), οι ποιοτικές πρώτες ύλες και η εξειδικευμένη εργασία. Έτσι, στους περισσότερους κλάδους της οικονομίας, το κόστος εργασίας συμμετέχει στο κόστος παραγωγής σε ποσοστά που κυμαίνονται από 15-25%.
Αυτό σημαίνει ότι μία μείωση του εργατικού κόστους κατά 10% θα μειώσει το κόστος παραγωγής κατά 1,5-2,5%. Εάν σε αυτό το ποσοστό προσθέσουμε και την εκτιμούμενη μείωση των τιμών των α’ και β’ υλών (αποτέλεσμα των μειώσεων των μισθών και σε αυτές τις βιομηχανίες), οι μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα δεν πρόκειται να μειώσουν το κόστος παραγωγής πάνω από 5% και αυτό με την προϋπόθεση ότι όλοι οι συντελεστές της παραγωγής προέρχονται από την Ελλάδα.

Γνωρίζοντας την χώρα μας, εκτιμώ ότι η μείωση αυτή του 5% δεν θα περάσει στο προϊόν αλλά θα αυξήσει τα κέρδη των εταιρειών που παράγουν το προϊόν ή θα μειώσει την ζημιά τους και μάλιστα σε επίπεδα που δεν θα επηρεάσουν την βιωσιμότητά τους. Στις περιπτώσεις δε, που οι εταιρείες παραγωγής θα αποφασίσουν να μειώσουν τις τιμές των προϊόντων τους, η μείωση αυτή δεν θα φτάσει στον καταναλωτή αλλά θα χαθεί στα πολύ υψηλά ποσοστά κέρδους των δικτύων εμπορίας των προϊόντων, που στην Ελλάδα κυμαίνονται από 30% έως και άνω του 100% της τιμής αγοράς του προϊόντος.

Επειδή, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων, δεν οφείλεται στους υψηλούς μισθούς αλλά σε αιτίες που σχετίζονται κυρίως με την διάρθρωση του Ελληνικού κράτους, η πολιτική των εργασιακών συμβάσεων πιστεύω ότι δεν θα βελτιώσει αλλά αντίθετα θα επιδεινώσει και άλλο την Ελληνική οικονομία.

Πιστεύω ότι θα εφαρμοσθεί κυρίως από μικρομεσαίες προβληματικές εταιρείες και κοντόφθαλμους επιχειρηματίες και θα οδηγήσει τα αξιόλογα και ανταγωνιστικά στελέχη στο εξωτερικό ή στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες δεν θα τις εφαρμόσουν στα στελέχη τους. Με το τρόπο αυτό, θα μειωθεί και άλλο η ποιότητα και παραγωγικότητα των μικρομεσαίων αυτών ελληνικών επιχειρήσεων που θα οδηγηθούν στην χρεοκοπία, λίγο αργότερα αλλά πολύ πιο σίγουρα.

Αν η εξέλιξη αυτή, συνδυασθεί με την αδυναμία του Ελληνικού κράτους να κάνει διαρθρωτικές αλλαγές (γραφειοκρατία, φορολογική πολιτική, επενδυτικό περιβάλλον, επιτόκια κλπ) θα οδηγηθούμε στην κυριαρχία της αγοράς από λίγες μεγάλες εταιρείες που θα διευκολύνουν τις εναρμονισμένες πρακτικές και θα διατηρούν υψηλές τις τιμές των προϊόντων τους, ως αντιστάθμισμα του υψηλού κόστους που δημιουργεί το αρνητικό επενδυτικό περιβάλλον.

Οι εταιρείες αυτές, αφού ξεζουμίσουν τα αποθέματα των Ελλήνων καταναλωτών, θα οδηγηθούν μακροπρόθεσμα σε έξοδο από την χώρα, αφού ούτε ικανά στελέχη θα βρίσκουν για να στελεχώσουν τις εταιρείες τους, ούτε ο μέσος καταναλωτής με τα μειωμένα εισοδήματα θα μπορεί να πληρώσει τα προϊόντα τους.

Κατά την γνώμη μου, στην Ελλάδα πρέπει να γίνει ακριβώς το αντίθετο. Να αυξηθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να προσελκύσουν ικανά στελέχη από το εξωτερικό αλλά και από τον δημόσιο τομέα που δεν είναι πια ελκυστικός, τα οποία θα βελτιώσουν την ποιότητα και παραγωγικότητα των Ελληνικών προϊόντων, ώστε να αρχίσουν να γίνονται πιο ανταγωνιστικά. Παράλληλα, το Ελληνικό κράτος πρέπει επιτέλους να βελτιώσει το επενδυτικό περιβάλλον με διαρθρωτικά μέτρα που θα μειώσουν την γραφειοκρατία, θα σταθεροποιήσουν την φορολογία και την νομοθεσία, θα συνδέσουν την παραγωγή με τα πανεπιστήμια κλπ μέτρα, που θα στοχεύουν στην ανάπτυξη μιας νέας γενιάς Ελληνικών επιχειρήσεων οι οποίες θα λειτουργούν υγιώς και θα παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Επιπλέον, το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να αναδιοργανωθεί με στόχο την παραγωγή λιγότερων αλλά πιο καταρτισμένων επιστημόνων και περισσότερων αλλά πιο ανταγωνιστικών εξειδικευμένων τεχνιτών και εργατών. Το δημόσιο πρέπει να σταματήσει να αποτελεί εργασιακή διέξοδο αλλά αποτελεσματικό μηχανισμό σχεδιασμού και ελέγχου της οικονομίας και παροχής κοινωνικού κράτους δικαίου.

Η Ελλάδα πρέπει να πάει μπροστά και όχι πίσω.

1 σχόλιο:

squarelogic είπε...

Οι 2 ΠΑΠ κάνουν ότι μπορούν για να διαλύσουν τη μεσαία τάξη της Ελλάδας...επί της ουσίας προτοιμάζουν το έδαφος για να μπουν οι οδοστρωτήρες χωρίς να συναντήσουν αντιστάσεις.
Δεν πρόκειται περί εσφαλμένων εκτιμήσεων: πρόκειται περί συνειδητών πολιτικών για τις οποίες δεν έχουν καμία νομιμοποίηση.
Ειδικά η τακτική του Παπακων/νου να φέρνει όλα τα κρίσιμα,κεφαλαιώδη νομοσχέδια(που έχει ήδη υπογράψει,με υπογραφή που δεσμεύει την ΕλληνΠολιτεία!) στη Βουλή για επικύρωση με την διαδικασία του "κατεπείγοντος" συνιστά ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ αισχίστου είδους,και δυστυχώς ελάχιστοι μιλούν γι'αυτό...