Ο Μεγάλος Βασιλέας των Περσών, Δαρείος, αποφάσισε το 492 π.Χ. να τιμωρήσει τους Ελληνες για την υποκίνηση της επανάστασης των Ιωνικών πόλεων, την οποίαν κατέπνιξε το 494 π.Χ. επαναφέροντας τις ευημερούσες ελληνικές αποικίες υπό την κυριαρχία του. Γιά τον λόγο αυτό, έστειλε τον γαμπρό του και στρατηγό Μαρδόνιο, να υποτάξει τη Ελλάδα εισβάλοντας απο την Θράκη. Η εκστρατεία του 492 π.Χ. απέτυχε, καθώς ο περσικός στόλος έπεσε θύμα αντίξοων καιρικών συνθηκών στο ακρωτήρι του Αθωνα, χάνοντας 300 πλοία και 20.000 άνδρες.
Το εγχείρημα, επανελήφθη τον Σεπτέμβριο του 490 π.Χ. με άλλη μέθοδο, μεταφέροντας τον στρατό του διά θαλάσσης, απο την Κιλικία στην Αττική. Με αρχηγούς τον Δάτη και τον Αρταφέρνη, οι Πέρσες είχαν κάποιες πρώτες επιτυχίες, υποτάσσοντας τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων και στην συνέχεια την Ερέτρεια στην Εύβοια, που ενίσχυσαν την αλαζονεία τους και επιχείρησαν απόβαση στην παραλία του Μαραθώνα.
Εκεί τους περίμεναν 10.000 Αθηναίοι και Πλαταιείς, που εφαρμόζοντας την στρατηγική του Μιλτιάδη, επιτέθηκαν κατά μέτωπο στις υπέρτερες δυνάμεις των Περσών. Η αποφασιστικότητα των Ελλήνων στρατιωτών σε συνδιασμό με επιτυχημένες τακτικές πού εφαρμόσθηκαν, οδήγησαν σε ολοκληρωτική νίκη των Ελλήνων, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 6.400 νεκρούς απο τους περίπου 25.000 Πέρσες στρατιώτες που συμμετείχαν.
Στα παραλειπόμενα της μάχης, ξεχωρίζουν η καθυστερημένη άφιξη των 2.000 Σπαρτιατών πολεμιστών, μία μέρα μετά την μάχη και η εκνευριστική ουδετερότητα της Αίγινας, Αργους και κάποιων άλλων Ελληνικών πόλεων.
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η συμμετοχή του Ιππία, υιού του Πεισίστρατου, ως σύμβουλου των Περσών με προφανή στόχο την τοποθέτησή του απο τους Πέρσες ώς τύραννο των Αθηνών, μετά τη νίκη τους.
Αντίθετα, γεμάτη δάφνες είναι η ιστορία του στρατιώτη (πιθανότατα του Φειδιππίδη) που μετά την μάχη, έτρεξε με όλον τον οπλισμό του τα 40 χλμ ώς την Αθήνα, για να πεί το περίφημο "νενικήκαμεν" που γέννησε 2.400 χρόνια αργότερα, ένα ολυμπιακό άθλημα.
Κατά την διάρκεια της μάχης, καταγράφησαν πολλές ιστορίες ηρωϊσμού των Ελλήνων, όπως αυτή του Κυναίγειρου, αδελφού του Αισχύλου, που σκοτώθηκε προσπαθώντας να κρατήσει με τα χέρια του ένα περσικό καράβι κατά την υποχώρηση των Περσών.
Η μάχη του Μαραθώνα, θεωρείται απο όλους τους ιστορικούς, ένα απο το σημαντικότερα γεγονότα της αρχαίας ιστορίας, καθώς απέτρεψε την είσοδο των Περσών στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, που πιθανότατα θα άλλαζε τον ρού της ιστορίας. Αν η Ελλάδα είχε κατακτηθεί, δεν θα ακολουθούσε ο χρυσούς αιών, ούτε η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας σε πολλές Ελληνικές πόλεις. Είναι επίσης πολύ πιθανό, ότι δεν θα αναπτυσόταν οι τέχνες, η φιλοσοφία και η επιστήμη καθώς ο Ελληνικός ορθολογισμός ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την ανατολίτικη θεοκρατία.
Σήμερα, 2.500 χρόνια μετά, ας χαρούμε λοιπόν αυτή την επέτειο που μας προσέφεραν οι ένδοξοι πρόγονοι μας, κάνοντας την Ελλάδα διάσημη και σεβαστή και άς ξεχάσουμε για λίγο την μιζέρια της καθημερινότητάς μας και την αναξιοπιστία των σύγχρονων απογόνων τους. Ας ευχηθούμε τέλος, οι από μηχανής θεοί των αρχαίων Ελλήνων, να επαναλάβουν το θαύμα τους και να μπορέσουμε να ανακτήσουμε λίγη απο την χαμένη αίγλη τους.
Γιατί αλλοιώς, οι Πέρσες θα διαβούν. Μόνο που τώρα δεν θα είναι ξένοι. Θάμαστε εμείς οι ίδιοι, βασικοί εχθροί του ίδιου μας του εαυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου