θέλει τρόπο και όχι κόπο

Τους τελευταίους μήνες, η χώρα μας ζεί ένα δράμα.

Η έλλειψη ρευστότητας του Ελληνικού κράτους, το οδήγησε στην γνωστή "συμφωνία" με την τρόϊκα, η οποία προσπαθεί να βελτιώσει τα οικονομικά της χώρας μέ θεσμικά (ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις κλπ) και άμεσα εισπρακτικά μέτρα (περικοπές μισθών στο δημόσιο,συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ κλπ). Αντίθετα, η "συμφωνία" δεν στηρίζεται ιδιαίτερα σε έσοδα απο την ανάπτυξη της χώρας και την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς καθόσον η τρόϊκα αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του Ελληνικού κράτους στις κατευθύνσεις αυτές.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, η τρόϊκα έχει επιφορτισθεί με το καθήκον του ελέγχου της "συμφωνίας", αλλοιώς δεν εκταμιεύεται ευρώ.

Η εφαρμογή της παραπάνω "συμφωνίας" πιέζει την Ελληνική κοινωνία να αλλάξει. Και μάλιστα άμεσα. Πίεζει όμως τον Ελληνα να αλλάξει σε θεμελιώδη στοιχεία της οντότητας και της νοοτροπίας του. Τον πιέζει να απαρνηθεί το όνειρο του διορισμού στο δημόσιο η της δημιουργίας του δικού του μικρομάγαζου , τον πιέζει να σταματήσει την φοροδιαφυγή και την ιδεολογία της αρπαχτής, τον πιέζει να γίνει πιό συνεπής, πιό επαγγελματίας και πιό οργανωτικός.

Και ο Ελληνας αντιδρά. Εκλαμβάνει, όλα τα παραπάνω σαν προσπάθεια κάποιων ξένων κέντρων να τον αλλάξουν, να μην είναι πιά Ελληνας, αλλά να γίνει Γερμανός. Και αυτό ο Ελληνας το απεχθάνεται πιό πολύ απο όλα. Και αντιδρά.

Απο την άλλη όμως , αντιλαμβάνεται ότι όντως κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα. Αντιλαμβάνεται ότι τίποτα δεν λειτουργεί όπως πρέπει, γιατί ζεί εδώ. Γιατί κάθε μέρα, η κάθε συναλλαγή του με το δημόσιο , η κάθε αγορά που κάνει, η κάθε μετακίνηση του, η απάντηση σε κάθε ενέργεια του, τον πληγώνει. Γιατί τίποτα δεν γίνεται όπως πρέπει.
Κάποιες φορές φυσικά, αυτός βολεύεται, αλλά τις αλλες ? που δεν βολεύεται. Τι γίνεται?

Και γιαυτό ο Ελληνας είναι μπερδεμένος. Δεν ξέρει τι να κάνει. Το μέσα του, τού φωνάζει " έξω η τρόϊκα απο την Ελλάδα και ας πτωχεύσουμε. Τουλάχιστον, θα έχουμε αξιοπρέπεια". Από την άλλη όμως, η λογική του, τού ψιθυρίζει "μήπως τελικά έχουν δίκιο και δε γίνεται αλλοιώς".

Και η εσωτερική σύγκρουση συνεχίζεται.

Εμείς δεν είμασταν ποτέ σαν αυτούς. "θέλει τρόπο, και όχι κόπο" μας διδάσκει η ιστορία μας, κυρίως η νεότερη. Η κοινωνία μας δεν στηριζόταν ποτέ στην συστηματική και πολλή δουλειά. Στηριζόταν στην εφευρετικότητα και την προσαρμοστικότητα. Και έτσι επιβιώναμε για αιώνες. Πού είναι τώρα το δαιμόνιο του Ελληνα? Πώς την πατήσαμε έτσι και μας πιέζουν τώρα να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε?

Παρατηρώντας τον Ελληνα, διαπιστώνω ότι μάλλον τα τελευταία 30-40 χρόνια αλλάξαμε τον "τρόπο". Η ιστορία, μας διδάσκει ότι "θέλει τρόπο και όχι κόπο", αλλά όχι αυτόν τον τρόπο.
Η κοινωνία παλιότερα, εκθίαζε το παλληκάρι, ενώ τώρα υμνεί τον μάγκα. Εκθίαζε την ντομπροσύνη ενώ τώρα τον καταφερτζή. Παλιότερα, το δαιμόνιο του Ελληνα δημιουργούσε μεγιστάνες που στήριζαν το Ελληνικό κράτος, ενώ τώρα λαμόγια που απομυζούν το Ελληνικό κράτος. Πλέον, η εφευρετικότητα του Ελληνα εξαντλείται στους τρόπους με τους οποίους θα ευνοηθεί εις βάρος των υπολοίπων. Το πείσμα του για επιτυχία μετατράπηκε σε οχαδελφισμό και βόλεμα.

Μήπως πρέπει να κάνουμε έναν επαναπροσδιορισμό ως κοινωνία? Μήπως πρέπει να επανεξετάσουμε τις αξίες μας και τις αρχές μας? Μήπως πρέπει να ξαναδούμε τους εαυτούς μας?

Μήπως, πρέπει να ξαναβρούμε τον "τρόπο" ? Γιατί ο "κόπος " δεν μας πάει.