«Δουβλίνο 2» : η υποκρισία της Ε.Ε.

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

Έπρεπε να πνιγούν 900 άνθρωποι σε ένα μόνο ναυάγιο, αλλά στα χωρικά ύδατα μιας μεγάλης χώρας της ΕΕ, όπως η Ιταλία, για να αρχίσουν οι θεσμοί της Ευρώπης να συζητάνε επιφανειακά το πρόβλημα της μετανάστευσης. Ένα πρόβλημα που μέχρι τώρα άφηνε αδιάφορους τους Ευρωπαίους, παρ’ όλο που ταλανίζει την χώρα μας για περισσότερο από μια δεκαετία, με πολλαπλάσιους πνιγμένους μετανάστες και πολλές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία. 

Οι επιπτώσεις για την Ελλάδα είναι πολλές και έντονες και μάλιστα σε μια περίοδο που η χώρα έχει σημαντικά δημοσιονομικά προβλήματα και περιορισμένη δυνατότητα υποστήριξης κοινωνικών πολιτικών. Δυστυχώς, τα προηγούμενα χρόνια όλες οι κυβερνήσεις, αλλά και τα πολιτικά κόμματα έσπρωχναν το πρόβλημα κάτω από το χαλί αδυνατώντας να συνδέσουν το ευαίσθητο αλλά πραγματικό αυτό πρόβλημα με τις ιδεολογικές και πολιτικές τους κατευθύνσεις. Η τακτική αυτή, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά αντίθετα το ενδυνάμωσε, ενώ παράλληλα άφησε κενό χώρο για την εκμετάλλευση του από ακροδεξιά μορφώματα.  

Η συμφωνία «Δουβλίνο 2» ήταν μια ιδιαίτερα επωφελής συμφωνία για τις ανεπτυγμένες χώρες  της Β.Ευρώπης, οι οποίες δεν είναι πύλες εισόδου αλλά προορισμός των μεταναστών. Αφ' ενός διασφάλισε ότι οι μετανάστες δεν θα μετακινηθούν προς τις χώρες αυτές και αφ' ετέρου διαμόρφωσε νέα κοινωνικά δεδομένα στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της Ν.Ευρώπης (πύλες εισόδου των μεταναστών), τα οποία μπορεί να αξιοποιηθούν μελλοντικά. Η αθρόα μετανάστευση, κυρίως ανδρικού πληθυσμού, αυξάνει την «μαύρη εργασία» πιέζοντας προς τα κάτω τις αμοιβές των νόμιμων εργαζόμενων, με αποτέλεσμα την μείωση των τιμών των προϊόντων (κυρίως αγροτικών) που παράγονται στις πύλες εισόδου των μεταναστών. Τα προϊόντα αυτά γίνονται ανταγωνιστικότερα, αλλά σε βάρος της εργασίας και της ευημερίας των περιοχών παραγωγής τους. Αντίθετα, οι χώρες κατανάλωσης των προϊόντων αυτών, απολαμβάνουν προϊόντα με χαμηλότερη σχέση τιμής/ ποιότητας και με ευρωπαϊκές προδιαγραφές παραγωγής και ασφάλειας.

Οι λοιπές επιπτώσεις στις κοινωνίες των χωρών εισόδου των μεταναστών, όπως η ασφάλεια (εγκληματικότητα κλπ), η αλλοίωση του πληθυσμού (ήθη, έθιμα κλπ), η απώλεια εσόδων (ασφάλιση, ΦΠΑ παράνομων πωλήσεων κλπ) και το αυξημένο κόστος διαχείρισης της μετανάστευσης (διάσωση, περίθαλψη, αστυνόμευση κλπ), απλά δεν τους αφορούν. Ο Θουκυδίδης επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά : «οι συμμαχίες μεταξύ κρατών με διαφορετική ισχύ, δεν είναι βιώσιμες». 

Στην ουσία, οι Βορειοευρωπαίοι με το «Δουβλίνο 2», δημιούργησαν μία ζώνη προστασίας των χωρών τους από τους μετανάστες η οποία είναι ταυτόχρονα και ζώνη παραμονής και εργασίας των μεταναστών με χαμηλότερα ημερομίσθια, μετατρέποντας σταδικά τις χώρες του Νότου σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, που τόσο επιθυμούν. Με τον τρόπο αυτόν οι Βορειοευρωπαίοι ωφελούνται χωρίς να πληρώνουν και κυρίως, χωρίς να υφίστανται καμία συνέπεια.

Οι πολίτες των χωρών της Νοτίου Ευρώπης, γνωρίζουν πολύ καλά πώς νοιώθουν οι μετανάστες αυτοί, καθώς δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε που και ίδιοι βρέθηκαν στην ίδια θέση. Τότε που ένοιωσαν στο πετσί τους, τι σημαίνει ρατσισμός και πολίτης β' κατηγορίας στην Γερμανία, στο Βέλγιο και στην Αυστρία. Σήμερα, οι Βορειοευρωπαίοι απλά δεν θέλουν να διευρύνουν τα όρια αποδοχής τους πέρα απο την Νότιο και Ανατολική Ευρώπη παρ' όλο που η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών προέρχεται απο χώρες που οι ίδιοι φρόντισαν να μην μπορούν να τους ταίσουν (πόλεμοι "εκδημοκρατισμού", υπερεκμετάλευση απο πολυεθνικές εταιρείες, αυταρχικά καθεστώτα κλπ). 

Το «Δουβλίνο 2» πρέπει να αλλάξει, καθώς αντιπροσωπεύει έμπρακτα την έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ αλλά και την έλλειψη ανθρωπισμού και ευθύνης προς τους μετανάστες. Δεν γνωρίζω την λύση στο πρόβλημα της μετανάστευσης αλλά γνωρίζω ότι είναι ένα πρόβλημα το οποίο πρέπει να μοιρασθούμε όλοι μαζί και μάλιστα, ο κάθε ένας ανάλογα με τις δυνατότητές του. 

Αυτό θα πει Ενωμένη Ευρώπη. Αλλοιώς κοροϊδευόμαστε για άλλη μιά φορά!