Πρίν απο λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας, χωρίς εντυπωσιακά οφέλη για την Ελληνική πλευρά. Η διαπραγμάτευση δεν κατέληξε ούτε σε νίκη, ούτε όμως σε Βατερλώ, αλλά σε έναν ετεροβαρή συμβιβασμό υπέρ των εταίρων μας.
Παρ΄ όλα αυτά η αρχή έγινε. Για πρώτη φορά στα χρόνια της οικονομικής κυριαρχίας της Γερμανίας, ένα κράτος σήκωσε το ανάστημα του και αμφισβήτησε την νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί στην ΕΕ. Το γεγονός από μόνο του συνιστά μια ήττα της παντοκρατορίας της Γερμανίας και προσωπικά του Σόϊμπλε και ανοίγει τον δρόμο σε αρκετούς, ακόμα και Γερμανούς, που θα ήθελαν μια εναλλακτική πολιτική.
Η Ελληνική κυβέρνηση κέρδισε κάποια λίγα και ασαφή οφέλη σε σχέση με τα αιτούμενα αλλά κατάφερε να αντιστρέψει την πληγωμένη υπερηφάνεια των Ελλήνων και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μελλοντικούς συμμάχους. Βασικό σημείο αδυναμίας της Ελληνικής πλευράς ήταν οι συνεχείς δηλώσεις περί αταλάντευτης παραμονής στο ευρώ, οι οποίες ενίσχυσαν την άκαμπτη στάση της Γερμανίας, στερώντας ένα ισχυρό όπλο στην διαπραγμάτευση.
Ο 2ος γύρος έχει ήδη ξεκινήσει, με τον Σόϊμπλε να πιέζει για μέτρα έναντι δανεικών, με κρυφό πόθο τον διασυρμό της νέας κυβέρνησης και την επάνοδο της χώρας στην προηγούμενη σχέση υποτέλειας. Η στιγμή είναι κρίσιμη, και οι πολλές δηλώσεις στα ΜΜΕ δεν βοηθούν, ειδικά όταν γίνονται για επικοινωνιακούς λόγους που αφορούν το εσωτερικό της χώρας. Οι κινήσεις έως τον Ιούνιο πρέπει να είναι μελετημένες, στοχεύοντας στην διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ κατακτήσεων και παραχωρήσεων.
Η χώρα πρέπει να μείνει όρθια έως τις Ισπανικές εκλογές (Νοέμβριο 2015), οι οποίες πιθανολογώ ότι θα σηματοδοτήσουν την αρχή των πραγματικών αλλαγών στην ΕΕ.
Παράλληλα όμως, η νέα κυβέρνηση χρειάζεται άμεσα και κάποιες πρώτες μικρές νίκες στο εσωτερικό της χώρας για να τονώσει το ηθικό των Ελλήνων και να επιβεβαιώσει την πρόθεση της για αλλαγές στην Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, οι κινήσεις αυτές δεν μπορούν να είναι στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, καθώς έχουν δημοσιονομικό κόστος και θα θεωρηθούν μονομερείς ενέργειες απο τους εταίρους μας. Μπορούν όμως να κινηθούν στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της δικαιοσύνης (φοροδιαφυγή, διαφθορά κλπ), του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, της απλοποίησης της νομοθεσίας και της δημιουργίας στρατηγικής της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η Ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να μην χάσει την ελπίδα της καθώς ο δρόμος προβλέπεται μακρύς και δύσκολος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου