και μετά, τί;

Καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου πναίει τα λοίσθια και μετρά ώρες ζωής, είναι σαφές ότι οι εταίροι μας αγωνιούν για την διασφάλιση της υπογραφής της δανειακής σύμβασης της 27ης Οκτωβρίου, από την διάδοχη κυβέρνηση , ώστε να μην κινδυνεύσει το ευρώ, ενώ παράλληλα, επεξεργάζονται τις επιπτώσεις απο πιθανή έξοδο (οικειοθελή ή όχι) της Ελλάδος απο την ευρωζώνη.

Οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη, έχουν δηλώσει επανειλημμένως , ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπερασθεί αυτή η κρίση είναι η εφαρμογή ενός "πακέτου σωτηρίας" της Ελλάδος, το οποίο θα περιέχει προνομιακή οικονομική στήριξη της Ελλάδος, με δάνεια μακράς διάρκειας και χαμηλού επιτοκίου αλλά με ταυτόχρονη ανάληψη δεσμεύσεων απο τη χώρα μας σε συγκεκριμένα διαρθρωτικά και δημοσιονομικά μέτρα. Είναι σαφές δε για αυτούς, ότι δάνεια χωρίς μέτρα δεν θα δωθούν. Σε αυτό το πακέτο σωτηρίας κατέληξαν στις 27 Οκτωβρίου, θεσπίζοντας την αντίστοιχη δανειακή σύμβαση.

Η μεγάλη αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν η αδυναμία της να εφαρμόσει τά διαρθρωτικά μέτρα του 1ου μνημονίου (φοροδιαφυγή, διαφθορά, άνοιγμα επαγγελμάτων, σπατάλες δημοσίου, κλείσιμο άχρηστων οργανισμών, αποκρατικοποιήσεις κλπ) τα οποία θα μείωναν το έλλειμμα και θα έδιναν στον Ελληνικό λαό, αίσθημα δικαιότερης κατανομής των βαρών. Αντ' αυτού, η κυβέρνηση προσπάθησε να συγκρατήσει το έλλειμμα με φόρους και μειώσεις μισθών- συντάξων, μέτρα που αύξησαν την ύφεση, την ανεργία και το αίσθημα αδικίας στην Ελληνική κοινωνία. Η αδυναμία αυτή, μείωσε την αξιοπιστία της χώρας μας στο εξωτερικό και απέδειξε περίτρανα τις δεσμεύσεις του πολιτικού μας συστήματος με συγκεκριμένα συμφέροντα (φοροδιαφυγή, διαφθορά), την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης (γραφειοκρατία, πολυνομία) και την σαθρότητα της πραγματικής μας οικονομίας. Κυρίως όμως, απέδειξε ότι η ανάπτυξη της χώρας, τα τελευταία 30 χρόνια, στηρίχθηκε σε νοσηρά συμπλέγματα κράτους-πολιτικών-επιχειρηματιών-πολιτών, τα οποίο κινδυνεύουν να αποσυνδεθούν με την παραμικρή αλλαγή και να διαρρήξουν πλήρως τον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Με πιο απλά λόγια, δεν μπορείς πιά να αλλάξεις τίποτα σε αυτή την χώρα, χωρίς τραγικές συνέπειες, καθώς πολλές οικονομικές ή κοινωνικές ομάδες στηρίζουν την επιβίωση τους, στην στρεβλή ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Δυστυχώς στην χώρα μας, αν βγάλεις το σαθρό αυτό κράτος από την μέση, τα πάντα καταρρέουν. Ας αναλογισθούμε, πόσοι απο εμάς ζούμε άμεσα (δημόσιοι υπάλληλοι, συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι κλπ) ή έμμεσα (κρατικοδίαιτες εταιρείες) από το κράτος και πόσα επαγγέλματα αναπτύχθηκαν ή υπερδιογνώθηκαν για να συντηρούν την γραφειοκρατία και τις αδυναμίες αυτού του κράτους; Πόσες άραγε απο τις εταιρείες και τις βιομηχανίες μας θα επιζούσαν, αν ξαφνικά σταματούσαν οι πλεονάζουσες κρατικές προμήθειες, οι ευνοϊκές νομοθεσίες και ρυθμίσεις, οι επιδοτήσεις, ο χρηματισμός και αναγκαζόταν να λειτουργήσουν με κανόνες υγιούς ανταγωνισμού;

Πόσοι άραγε, απο εμάς θα μέναμε άνεργοι, αν ξαφνικά άρχισε να λειτουργεί σωστά το Ελληνικό κράτος; Δυστυχώς, πάρα πολλοί και αυτό δυσκολεύει την λύση.

Η στρεβλή αυτή ανάπτυξη, σε συνδυασμό με το χρήμα που εισέρευσε απο την ΕΟΚ και τα φθηνά δάνεια του ευρώ, οδήγησε την χώρα μας σε μείωση της παραγωγής και αύξηση της κατανάλωσης. Απο εξαγωγέας αγροτικών προιόντων το 1980 (+1% ΑΕΠ) φτάσαμε να εξαρτάται η διατροφή μας απο εισαγωγές τροφίμων (6 δις ευρώ το 2010). Τα διάσημα ελληνικά παπούτσια και ρούχα εξαφανίσθηκαν απο τίς ξένες αγορές, όπως και τα ελληνικά μεταλλεύματα, τσιμέντα, λιπάσματα κλπ. Πλέον, δεν παράγουμε παρά ελάχιστα προϊόντα και αυτά μη ανταγωνιστικά.

Η χώρα μας υπέκυψε σε μεγαλύτερο βαθμό απο άλλες χώρες της περιφέρειας στα κελεύσματα της νέας τάξης πραγμάτων. Ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός βρήκε στην Ελλάδα ένθερμους υποστηρικτές και μηδενική αντίσταση. Αγκαλιάσαμε εύκολα την επίπλαστη ευημερία του μεταπρατισμού και της υπερκατανάλωσης χωρίς πολλές σκέψεις, ίσως γιατί ήταν το όνειρο πολλών γενεών. Και φυσικά, κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν το όνειρο και ασέλγησαν εύκολα στις ελπίδες μας. Η χώρα οδηγήθηκε σταδιακά στην πλήρη εξάρτηση από το εξωτερικό, καθώς εκτός απο τα δάνεια, χρειαζόμαστε σήμερα και τα αγαθά που θα αγοράσουμε με αυτά. Μας δανείζουν για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους. Εμείς απλά, τα πουλάμε ο ένας στον άλλον και τα καταναλώνουμε.

Στο αδιέξοδο αυτό, συνειδητοποιώ, ότι ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του γιατί δεν υπάρχουν εξαπατημένοι λαοί αλλά μόνο εφησυχασμένοι λαοί! Τώρα, ο κάθε ένας από εμάς καλείται να διαχειρισθεί μόνος του το μέλλον του, ακόμα και αν συμμετέχει σε ομάδες, κόμματα ή συνδικάτα, καθώς κάθε συλλογική υπόσταση στην Ελλάδα έχει πιά περιορισμένες δυνατότητες.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου ψηφίσθηκε από τον Ελληνικό λαό για να κάνει υπερβάσεις και να σπάσει συντεταγμένα και οργανωμένα τά συμπλέγματα της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Αντί αυτού όμως, προτίμησε την εύκολη λύση της "επίθεσης" στην ίδια την κοινωνία , δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι είναι αναπόσπαστο μέρος αυτών των συμπλεγμάτων.

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες, κανείς δεν θα μας χαρίσει τίποτα! Είμαστε υποχρεωμένοι, να ανασυντάξουμε την χώρα μας, αξιοποιώντας το περιβάλλον και κάνοντας επιτέλους τις σωστές επιλογές.

Την περίοδο αυτή η διαπραγματευτική ισχύς της χώρας μας έχει μειωθεί στο ελάχιστο, σε σχέση με δύο χρόνια πρίν. Αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, παίρνοντας τα δανεικά αλλά χωρίς μέτρα, δεν νομίζω ότι είναι πλέον εφικτή. Εξοδος απο την ευρωζώνη και επιστροφή στην δραχμή θα είναι καταστροφική και θα οδηγήσει σε βαρύτερα μέτρα απο αυτά της δανειακής σύμβασης της 27ης Οκτωβρίου, καθώς το κράτος θα αυξήσει τα ελλείματα του. Ολα τα εισαγόμενα αγαθά θα ακριβήνουν. Τα "ασημικά" θα πουληθούν ακόμα φθηνότερα, σε δραχμές. Αντί για μείωση μισθών θα έχουμε πολλαπλάσια αύξηση των τιμών.

Η λύση είναι μία. Προσκόληση στό άρμα του ευρώ με νύχια και με δόντια. Υπογραφή της δανειακής σύμβασης απο την νέα κυβέρνηση και προσπάθεια βελτίωσης της στην πορεία. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας:

1. Σχεδιασμός ενός μακροχρόνιου οικονομικού μοντέλλου ανάπτυξης που να στηρίζεται στην παραγωγή και εξαγωγές, στον τουρισμό και την ενέργεια.
2. Δημιουργία ενός σταθερού και απλού φορολογικού περιβάλλοντος που να ευνοεί την ανάπτυξη, καθώς και των μηχανισμών ελέγχου του.
3. Πλήρης αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης στην βάση της αποτελεσματικότητας.
4. Ρήξη με προνομιούχες ομάδες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, διαφθοράς, κλείσιμο άχρηστων οργανισμών κλπ ενέργειες στην κατεύθυνση βελτίωσης των δημοσιονομικών με στόχο τον σταδιακό περιορισμό των φορολογικών επιδρομών.

Σε λίγες ημέρες θα έχουμε μιά νέα κυβέρνηση, πιθανότατα πολυκομματική. Ας φροντίσουμε να πάρουν από την αρχή το μήνυμα του τί πρέπει να κάνουν και τι θα συμβεί αν δε το κάνουν. Ο πόνος είναι βέβαιος, τουλάχιστον να είναι δίκαιος και ανάλογος της συμμετοχής του καθενός απο εμάς στην κατάρρευση της χώρας. Και κυρίως να πιάσει τόπο!