Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

αλληλεγγύη στους καπνιστές

Είμαι καπνιστής।

Ίσως για αυτό, η γνώμη μου στο θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος δεν είναι αμερόληπτη, παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι πρέπει να ακουσθεί, έστω και σαν μία ακόμα από τις εριστικές απόψεις που ακούμε καθημερινά στην Ελληνική κοινωνία.

Είμαι καπνιστής.

Έχω μία συνήθεια, που με τα σημερινά δεδομένα της επιστήμης είναι βλαβερή για εμένα και γιά τους γύρω μου, όταν το υφίστανται. Όμως την έχω, και διεκδικώ το δικαίωμα, για όσο καιρό την έχω, να την εξασκώ ελεύθερα, όταν δε ενοχλώ κανέναν.

Ως πολίτης αυτού του κράτους, στο οποίο εφαρμόζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο του σεβασμού της διαφορετικότητας και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων πάσης φύσεως και προέλευσης, διεκδικώ τα δικαιώματα της «κοινότητας» των καπνιστών।

Διεκδικώ το δικαίωμά μου να συνοδεύω το ποτό μου στο μπαράκι με καλή κλασική rock, άψητα αμύγδαλα, έντονη πολιτική συζήτηση και ένα έως πολλά τσιγάρα, που κατά την γνώμη μου ταιριάζουν πολύ με τα προηγούμενα. Διεκδικώ το δικαίωμά μου να συνοδεύω το ψάρι μου στο εστιατόριο με καλό κρασί, σαλάτα και κάποια τσιγάρα, που χωρίς αυτά, το γεύμα μου φαίνεται ελλιπές. Διεκδικώ το δικαίωμά μου να συνοδεύω την εργασιακή μου δημιουργικότητα, στο προσωπικό μου γραφείο, με καφέ και τσιγάρα.

Σέβομαι τους μη καπνιστές και δεν θέλω να ενοχλώ κανέναν, απλά θέλω να υπάρχω και εγώ μέσα στην κοινωνία. Διεκδικώ τους δικούς μου χώρους, διαχωρισμένους, με σήματα ή χωρίς, τοίχους, συρματοπλέγματα ή ότι άλλο αποφασίσουν οι προστάτες της υγείας μας , αλλά ναι. Θέλω τους δικούς μου χώρους. Διεκδικώ την θέση μου στην κοινωνία, με την «ιδιαιτερότητα» μου την οποία ζητώ από την πολιτεία να σεβαστεί.

Σέβομαι και επικροτώ την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, όπως νοσοκομεία, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες κλπ παρ’ όλο που πιστεύω ότι και εκεί θα μπορούσε να υπάρχει ένας χώρος για να καπνίζουν οι καπνιστές εργαζόμενοι, χωρίς να ενοχλούν το κοινό. Σέβομαι επίσης την απαγόρευση στα μέσα μεταφοράς και επικροτώ την απαγόρευση του καπνίσματος στο ιδιωτικό αυτοκίνητο όταν υπάρχουν παιδιά.

Αυτό που διαφωνώ είναι η καθολική επιβολή του νόμου στα κέντρα εστίασης και διασκέδασης. Δεν κατανοώ γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν ειδικά μαγαζιά για καπνιστές ή ειδικοί χώροι μέσα στα μεγάλα μαγαζιά. Το επιχείρημα ότι κάποιοι μη καπνιστές θα υποχρεούται, λόγω παρέας να συνοδεύουν τους καπνιστές σε αυτούς τους χώρους δεν είναι ισχυρό, καθότι πολλοί μη καπνιστές ζουν με καπνιστές στο ίδιο σπίτι. Για το προσωπικό, προτείνω να ισχύει το ανάποδο από ότι σε πολλές εταιρείες, οι οποίες δεν προσλαμβάνουν καπνιστές.

Στην χώρα μας, η καθολική απαγόρευση σκοντάφτει και σε μία ακόμα παράμετρο : την λαϊκή βούληση. Ο νομικός μας πολιτισμός στηρίζεται στην αρχή ότι ο νόμος προσπαθεί να επιβάλλει την θέληση των πολλών στους λίγους. Στην Ελλάδα, με 42% καθημερινούς καπνιστές (50% στους ενήλικες άνδρες) και περίπου 15% περιστασιακούς καπνιστές, θεωρώ ότι επιχειρείται το αντίστροφο : μια μειοψηφία, στο όνομα της υγείας μας επιχειρεί να περιορίσει επιλεκτικά έναν από τους παράγοντες κινδύνου και μάλιστα, χωρίς την συγκατάθεσή μας. Διότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες κινδύνου οι οποίοι αγνοούνται.

Γνωρίζω ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό, όπως άλλωστε και το αλκοόλ, τα junk foods και πολλές άλλες ουσίες και προϊόντα, που απ’ όσο γνωρίζω δεν έχουν και ούτε προτίθεται να απαγορευθούν σε κανένα από τα «πολιτισμένα κράτη»

Ακούω καθημερινά ότι το κάπνισμα επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως άλλωστε το κάνουν και η παχυσαρκία που κυρίως οφείλεται στην κακή διατροφή, οι καρκίνοι που σχετίζονται με την ρύπανση της ατμόσφαιρας και η κατάθλιψη που σχετίζεται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής αλλά δεν έχω ακούσει ακόμα καμία πρόθεση από κανένα «σύγχρονο» κράτος για ουσιαστικό περιορισμό της ρύπανσης ή μέτρων περιορισμού του άγχους μας.

Αντίθετα, ακούω ότι τα ασφαλιστικά ταμεία σε όλα τα «πολιτισμένα» κράτη του κόσμου, υπέστησαν μεγάλες ζημιές, από τις τοποθετήσεις των διαθεσίμων κεφαλαίων τους σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα φούσκες, ενώ κάποια από τα ταμεία αυτά κινδυνεύουν να καταρρεύσουν εξ’ αιτίας της αγοράς ομολόγων κάποιων προβληματικών κρατών, όπως η Ελλάδα. Αυτά φυσικά, θεωρούνται απλώς κακές επενδύσεις, άσχετα αν ζημίωσαν τα ταμεία όσο η νοσηλεία εκατομμυρίων εμφραγμάτων. Φυσικά, ούτε λόγος για απαγόρευση ή έλεγχο των προϊόντων αυτών, τα οποία, παρόλο που προκαλούν ζημίες, αυξάνουν τα bonus κάποιων golden boys και ημετέρων κουμπάρων οι οποίοι με μένος υπερασπίζονται την διαφύλαξη των οικονομικών των ταμείων από τους καπνιστές.

Γνωρίζω ότι το τσιγάρο κατηγορείται για αιφνίδιους θανάτους όπως άλλωστε και η οδήγηση στο Ελληνικό οδικό δίκτυο, το οποίο η πολιτεία αδυνατεί να βελτιώσει αλλά ούτε απαγορεύει την χρήση του καθ΄ όσον μαζεύονται χρήματα από τα διόδια και την φορολόγηση της βενζίνης.

Αναμφίβολα, το τσιγάρο είναι ένα επικίνδυνο προϊόν, όπως άλλωστε και η πώληση όπλων σε πολλές πολιτείες των φανατικά αντικαπνιστικών ΗΠΑ. Όμως είναι νόμιμο προϊόν και όπως σε όλα τα νόμιμα προϊόντα η πολιτεία ορίζει του κανόνες χρήσης τους και ο κατασκευαστής υποχρεούται να ενημερώσει τους καταναλωτές για τους κινδύνους και να αφήσει την αγορά στην κρίση τους.

Ειδικά στην Ελλάδα, όπου η πολιτεία δεν έχει κάνει τίποτα για την υγεία των πολιτών της, διατηρώντας ένα άθλιο σύστημα υγείας και αδιαφορώντας για οτιδήποτε τους βλάπτει, θεωρώ υποκριτικό το επιλεκτικό ενδιαφέρον κάποιων για το τσιγάρο. Απλά, η απαγόρευση του τσιγάρου, αφ’ ενός δεν κοστίζει τίποτα στο κράτος και αφ’ ετέρου, μας εκπαιδεύει στην εφαρμογή νόμων.

Μπορεί αυτά που γράφω να φαντάζουν σε πολλούς ως σοφιστείες και υπερβολές ενός «άρρωστου» που δεν θέλει να βρει την υγεία του. Αλλά εγώ, έτσι νοιώθω και θέλω να το μοιρασθώ.

Έχω βαρεθεί να πίνω το ποτό μου στο κρύο, παρέα με τα μανιτάρια υγραερίου. Έχω επιθυμήσει μια κρασοκατάνυξη σε ταβέρνα που την έχω κόψει γιατί δεν γουστάρω να βγαίνω κάθε λίγο έξω για να καπνίσω. Και αντίθετα με πολλούς άλλους, δεν μου αρέσει να καταστρατηγώ τον νόμο καπνίζοντας παράνομα μέσα στα μαγαζιά στα οποία απαγορεύεται.

Και για την ώρα, δεν θέλω να το κόψω. Τουλάχιστον για αυτόν τον λόγο.

Εκτός από τα παραπάνω, έχω βαρεθεί τις καθημερινές ανακοινώσεις για την ανάγκη αυστηρής επιβολής του νόμου και κυρίως, την συσχέτιση του καπνίσματος με τον πολιτισμό. Το τσιγάρο δεν είναι πολιτισμός, ενώ αντίθετα πολιτισμός είναι τα αντικαταθλιπτικά χάπια και η ψυχανάλυση, το stress και οι κρίσεις πανικού, τα hamburgers και τα συμπληρώματα διατροφής, η μοναξιά και το facebook.

Έχω βαρεθεί την υποκρισία των «επιστημόνων» και των κυβερνώντων που δεν αναδεικνύουν τις μελέτες που ενοχοποιούν δραστηριότητες με έντονο οικονομικό ενδιαφέρον (ρυπογόνες βιομηχανίες, κινητά τηλέφωνα κλπ) ενώ αντίθετα υποβαθμίζουν την σημαντικότητα αυτονόητων πρακτικών (μεσημεριανός ύπνος, μαγειρεμένο φαγητό κλπ) που είναι θετικές για την υγεία μας αλλά αν υιοθετηθούν θα πλήξουν την παραγωγικότητα των εργαζομένων.

Έχω βαρεθεί τις μονοδιάστατες στατιστικές που δεν συνυπολογίζουν ποτέ στους παράγοντες κινδύνου, καταστάσεις που προκαλούνται από την δομή της κοινωνίας μας, όπως το άγχος, η μοναξιά και η έλλειψη εκτόνωσης και έκφρασης

Τέλος, έχω βαρεθεί την προσπάθεια επιβολής ενός ενιαίου μοντέλου ζωής,
από την Νέα Υόρκη έως το μικρό χωριό της Αφρικής, που αγνοεί την παράδοση και την ταυτότητα των λαών και αδιαφορεί για τις επιθυμίες τους.
Ένα μοντέλο, που θεοποιεί την παραγωγικότητα και την κατανάλωση και προωθεί συγκεκριμένες συνήθειες και συμπεριφορές, στο όνομα της εκάστοτε αντίληψης των «ειδικών» περί υγείας και ευημερίας.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη επικριτές του ανήθικου και του ανθυγιεινού και αυτόκλητους σωτήρες της ψυχής και της υγείας. Η απαγόρευση του χοιρινού και του αλκοόλ στο Ισλάμ, του βοδινού από τους Ινδουιστές και των θαλασσινών από τους Εβραίους έγινε στο όνομα της προστασίας της υγείας των πιστών. Την ίδια υγεία που προστάτευε και η ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ καθώς και η απαγόρευση των ερωτικών επαφών από την Χριστιανική εκκλησία. Πάντα οι ισχυροί, εκτός από τα συμφέροντά τους, προσπαθούσαν να επιβάλλουν την ταυτότητά τους στους αδυνάτους. Μάλλον, γιατί τα συμφέροντά τους ήταν προσαρμοσμένα στη ταυτότητά τους.

Αυτό που έλειπε πάντα από την ανθρωπότητα ήταν σεβασμός στην διαφορετικότητα και αποδοχή της ιδιαιτερότητας.

Αυτό ζητώ τώρα από την Ελληνική πολιτεία.

Αλληλεγγύη στους καπνιστές

9 σχόλια:

thinks είπε...

Μετά από 2 πακέτα Marlboro την ημέρα επί 35 χρόνια, πίπα με καλό καπνό, και πούρα Αβάνας ρολαρισμένα από θείο φίλης που δουλεύει για την Cohiba, μετά από στριμμένα στο χέρι όταν ήταν σφιχτά τα πράγματα στο Κολέγιο, και έχοντας ζήσει 17 χρόνια στα γραφεία μιας χώρας όπου η καμπάνια εναντίων του καπνού έχει φτάσει σε κάτι μεταξύ Μακαρθισμού και κυνήγι μαγισσών του Σάλεμ, δεν έχω καμία πρόθεση να το σταματήσω, ξέροντας ότι μπορεί να με βλάπτει, αλλά επίσης ξέροντας ότι είμαι αυτός που είμαι, τι θέλω, τι με ευχαριστεί, και φυσικά δεν θα φυσήξω τον καπνό μου στο πρόσωπο εκείνων που δεν το θέλουν.

Ελπίζω ότι η δική μας η γενιά θα είναι η τελευταία που καπνίζει, και συμφωνώ με την ανάρτηση σου εντελώς.

vasikos metoxos είπε...

Είμαστε ακόμα εδώ vassper, να το ανάβουμε κι ότι βγει. Θα με ξανακάνουν καπνιστή με τα μέτρα τους. Στη χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό καπνιστών στην Ευρώπη, νομίζουν ότι ένας νόμος είναι αρκετός για να "λύσει" τα ζητήματα.

Ανώνυμος είπε...

Μακράν, η καλύτερη τοποθέτηση που έχω διαβάσει ποτέ για το θέμα.
Εγώ πάντως πιστεύω ότι η απόφαση για καθολική απαγόρευση του καπνίσματος, δεν οφείλεται τόσο στους ταλιμπάν-αντικαπνιστές, όσο στους ιδιοκτήτες χώρων εστίασης και διασκέδασης, που αν επέλεγαν να χαρακτηρίσουν τα μαγαζιά τους "μη-καπνιστών", θα τα έβλεπαν σύντομα να κλείνουν, γιατί όλοι (καπνιστές και μη) θα προτιμούσαν τα άλλα, τη στιγμή που οι καπνιστές -καλώς ή κακώς- είναι πλειοψηφία . ΄Ετσι θέλοντας και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο, προτίμησαν να επιβληθεί με αυταρχικό τρόπο η καθολική απαγόρευση, πιστεύοντας ότι είναι πιο εύκολο (ενοχοποιώντας τους καπνιστές ακόμη και για το προπατορικό αμάρτημα) να τους αναγκάσουν να μπουν στο μαγαζί τους με σκυμμένο το κεφάλι συνοδεύοντας τους λιγότερους ξενέρωτους άκαπνους, παρά να τους χάσουν τελείως.
Εγώ πάντως δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτώ να βγώ έξω να καπνίσω σε ταβέρνα, μπαρ, κλπ. Περνάω μια χαρά και στο σπίτι μου και στα σπίτια των αμετανόητων φίλων μου - άσε που δεν ξοδεύω κι ένα σκασμό λεφτά για τις μούφες που μου σερβίρουνε.
Συγκρατώ επίσης από το άρθρο σας το ότι κι αυτό εντάσσεται στην προσπάθεια κάποιων να μας εκπαιδεύσουν στην αυστηρή τήρηση και εφαρμογή των νόμων καθώς επίσης και το ότι οι ζημιές που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταμεία από τους γνωστούς τζογαδόρους (που κανείς δεν τόλμησε να τους απαγορεύσει την κυκλοφορία ακόμη ανάμεσά μας), είναι απείρως μεγαλύτερες από αυτές που οφείλονται στην περίθαλψη των καπνιστών. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τοποθέτηση, πράγματι.

Ανώνυμος είπε...

Μετα απο μια γρηγορη αναγνωση θα ηθελα να επισημανω καποια πραγματα.
Σκοπος του νομου ειναι να περιορισει το ΠΑΘΗΤΙΚΟ καπνισμα οι συνεπεις του οποιου ειναι τοσο επιστημονικα τεκμηριωμενες οσο και επικισνδυνες και καθολου αμελητεες.
Οσο παραξενο κι αν φαινεται δεν χρειαζεται "να φυσαει κανεις τον καπνο στη μουρη καποιου αλλου" για να τον κανει παθητικο καπνιστη.
Ο λογος για τον οποιο δεν υπαρχει αντιστοιχος νομος για το προχειρο φαγητο κ.λ.π. ειναι επειδη οι συνεπεις τους αφορουν ΜΟΝΟ τα ατομα που το καταναλωνουν.Με αλλα λογια ο τυπος που τρωει το hamburger διπλα μου δε με ενοχλει ουτε με βλαπτει εν αντιθεσει με εναν καπνιστη.Συνεπως ειναι αστοχο να συγκρινουμε καπνισμα me junk food ή αντικαταθλιπτικα.
Οσον αφορα τους χωρους για καπνιστες,υπαρχουν.Πρεπει να πληρουν ωστοσο καποιες προυποθεσεις.Οταν ενας χωρος δεν ειναι αρκετα μεγαλος ή δεν εχει καλο εξαερισμο η ατμοσφαιρα καταντα αποπνικτικη συνεπως ειναι φυσικο να απαγορευεται να καπνισει κανεις εκει μεσα.
Τελος θελω κι εγω να πηγαινω στην ταβερνα και να μην τρωω μαζι με τις μπουκες μου και τον καπνο των υπολοιπων,ετσι απολαμβανω το φαγητο καλυτερα,μιλωντας για οποιοδηποτε θεμα με την παρεα μου και πινοντας το κρασι μου.Θελω να πηγαινω στο μπαρ και να μην εχω τον καθε τυπα με το αναμμενο του τσιγαρο διπλα μου γιατι ο καπνος με ενοχλει.Θελω να πινω τον καφε μου μεσα τωρα που εχει ψοφοκρυο και να μπορω επιτελους να αναπνευσω.
Διαφωνω καθετα με το παραπανω ποστ.
Ποτε θα καταλαβετε οτι εχετε μια συνηθεια που ενοχλει πολλους απο τους γυρω σας?Αυτη η μαγκια του "εγω ετσι ειμαι θα καπνισω οπου μ'αρεσει" εχει καταντησει αηδια.Και ναι ειναι θεμα πολιτισμου,νοοτροπιας αν θελετε.Οπως ειναι και ολα τα υπολοιπα (facebook,αντικαταθλιπτικα,αγχος κ.λ.π.).Ειστε κομματι τους με τη συμπεριφορα σας.
Φυσικα ολα αυτα υποθετικα αφου δεν υπαρχει ακομη ελεγχος.Στην πολη μου δεν τηρειται κανενας τετοιος νομος ειναι σα να μη βγηκε ποτε...

Ανώνυμος είπε...

Και μια ερωτηση.Που ηταν μεχρι τωρα απο την πλευρα των καπνιστων ο σεβασμος στην ιδιαιτεροτητα των μη?

vassper είπε...

ανώνυμε φίλε
ποτέ δεν υιοθέτησα πρακτικές μαγκιάς στο κάπνισμα και πάντα ρωτούσα πρίν καπνίσω. Συμφωνώ μαζί σου ότι μέχρι τώρα δεν υπήρχε σεβασμός των καπνιστών πρός τους μή καπνιστές, κάτι που με βρίσκει αντίθετο. Αυτό που ζητάω, δεν είναι να επιβάλλω την συνήθεια μου αλλά να δημιουργηθούν χώροι μόνο για καπνιστές.
Οσον αφορά την φιλοσοφία του νόμου, νομίζω ότι κάνεις λάθος και δεν απευθύνεται στους παθητικούς καπνιστές αλλά στους ίδιους τους καπνιστες τους οποίους προσπαθεί να μειώσει καθως και να περιορίσει τον αριθμό τσιγάρων ανά καπνιστή.
Ελπίζω ότι στόχος σου, καθώς και των υπολοίπων μη καπνιστών, δεν είναι να εκδικηθείται τώρα για τα χρόνια καταπίεσης αλλά να βρουμε μια μέση λύση.

Ανώνυμος είπε...

Εχεις δικιο και με συγχωρεις για το επιθετικο υφος μου...η αληθεια ειναι οτι υπαρχει μεγαλος εκνευρισμος απο μερους μου επειδη ακομη οπου και να παω καταληγω καποιος να μου φυσαει τον καπνο στη μουρη.:)
Φυσικα στοχος ειναι μια μεση λυση ωστε και οι μεν και οι δε να ειναι ευχαριστημενοι...
Ο

Ανώνυμος είπε...

Κατανοώ τους καπνιστές γιατί κάπνιζα επί 32 χρόνια. Είχα φτάσει τα 2 πακέτα την ημέρα. Κάπνιζα παντού, και φυσικά και μέσα στο σπίτι μου χωρίς να υπολογίζω την ΥΓΕΙΑ της γυναίκας μου και του παιδιού μου. Στα 50 μου έπαθα έμφραγμα λόγω του τσιγάρου, όπως μου είπε ο γιατρός. Την γλύτωσα πολύ φτηνά με 1 μπαλονάκι στην κεντρική αρτηρία της καρδιάς. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου με τα σωληνάκια στη μύτη ευχαριστούσα τον Θεό που δεν είχα πεθάνει. Αποφάσισα τότε να φανώ έξυπνος για πρώτη φορά στη ζωή μου με την ΥΓΕΙΑ μου. Φυσικά έκοψα το κάπνισμα και άλλαξα όλο τον τρόπο διατροφής και συμπεριφοράς. Από τότε, με ενοχλεί αφάνταστα ο καπνός του τσιγάρου, σε βαθμό να παθαίνω δύσπνοια. Επίσης, με ενοχλεί η συμπεριφορά των καπνιστών που καπνίζουν δίπλα μου χωρίς να υπολογίζουν το δικαίωμα μου στον καθαρό αέρα. Με ενοχλεί και ο έξυπνος Έλληνας μαγαζάτορας που με στρίμωχνε μέχρι τώρα σε μια κρύα βεράντα για να μην ενοχλήσω με την παρουσία μου τους καπνιστές, που εθεωρούντο η πλειοψηφία. Δεν έχω καμιά αντίρρηση να δημιουργηθούν ειδικά μαγαζιά για καπνιστές. Με ταμπέλες 3 μέτρα να το λένε. Με σερβιτόρους που θα είναι ΟΛΟΙ καπνιστές και θα ρουφάνε τον ακριβό καπνό των Cohiba αδιαμαρτύρητα. Όμως, μέχρι να δημιουργηθούν τέτοια μαγαζιά, πρέπει να σεβόμαστε το δικαίωμα των άλλων για ΖΩΗ και ΥΓΕΙΑ. Και επειδή είμαι πολύ μεγαλύτερος σας, μια παράκληση, γιατί λυπάμαι να βλέπω νεαρό κόσμο
να προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει. Παιδιά μου!!!! ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΚΟΤΩΝΕΙ. η ΥΓΕΙΑ σας έχει πολύ μεγάλη αξία. Δεν πρέπει να το καταλάβετε όταν θα είναι πολύ ΑΡΓΑ. Έγραψα τόσο πολλά γιατί το θεώρησα υποχρέωση να σώσω έστω και ένα άτομο από το ΚΩΛΟΤΣΙΓΑΡΟ.

vassper είπε...

αγαπητέ μου
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου σε όλα τα επίπεδα. Οι καπνιστές θα πρέπει να μάθουν να σέβονται τους μη καπνιστές αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι χώροι που να μπορούν να καπνίζουν. Αντιλαμβάνομαι την απαγόρευση του τσιγάρου στα νοσοκομεία, κλειστά γήπεδα, παιδότοπους κλπ δημόσια κτήρια αλλά δεν συμφωνώ με την καθολική απαγόρευση του σε όλα τα κέντρα εστίασης και διασκέδασης.Θα πρέπει να εξαιρεθούν κάποια μαγαζιά στα οποία να επιτρέπεται το κάπνισμα, όπως ισχύει σε άλλες χώρες που εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος (πχ.Γερμανία). Ενναλλακτικά, θα μπορούσαν να επιτρέπουν το κάπνισμα στους έξω χώρους με τα πλαστικά τοιχώματα που έχουν κάποια μαγαζιά. Δεν ξέρω πώς θα επιλεγούν αυτά τα μαγαζιά - αυτό είναι δουλειά της Πολιτείας - αλλά αν δεν δημιουργηθούν θεωρώ ότι η κατάσταση δεν θα αλλάξει καθώς πολλοί καπνιστές θα έχουν "δικαιολογία" να καπνίζουν και εκεί που δεν επιτρέπεται.

Γνωρίζω ότι το τσιγάρο είναι βλαβερό και προσπαθώ να το σταματήσω. Ομως με ενοχλεί αφάνταστα να μου επιβάλεται η διακοπή του, όπως αντίστοιχα ενοχλεί τους μη καπνιστές να τους φυσούν τον καπνό στα μούτρα. Οσο άσχημο είναι το ένα είναι και το άλλο και βλέπω ότι ο αντικαπνιστικός νόμος έχει αρχίσει να δημιουργεί τάσεις ρεβανσισμού των μη καπνιστών στους καπνιστές.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι μπορούμε να συνυπάρξουμε σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες τών άλλων μέσα στο κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο. Η επιβολή ποτέ δεν έφερε αποτέλεσμα ειδικά σε λαούς σαν τον Ελληνικό. Αντίθετα η εκπαίδευση και η ενημέρωση σε συνδυασμό με μιά δίκαιη μεταβατική περίοδο πάντα λειτούργησαν καλύτερα.