Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Στήβ Λάλλας

Ειδα, χθές το βράδυ την εκπομπή του Μπαξεβάνη για τον Στήβ Λάλλας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Γιός μεταναστών στις ΗΠΑ, υπάλληλος του Υπ.Εξ των ΗΠΑ, με θητεία στην Τουρκία, Γιουγκοσλαυία, Αθήνα που απο τα τέλη της δεκαετίας του '70, έδινε πληροφορίες στην ΕΥΠ. Οι πληροφορίες που έδινε το 20 χρόνια της ¨θητείας" του, βοήθησαν ,κατά το ρεπορτάζ, σημαντικά την Ελλάδα. Συνελήφθη το 1993, μετά απο βλακεία (ή δόλο?) Ελλήνων αξωματούχων και έμεινε 12 χρόνια στις αμερικάνικες φυλακές.
Η Ελληνική πολιτεία, αντίθετα με την διεθνή πρακτική, δεν τον στήριξε και ούτε βοήθησε την οικογένεια του. (ακόμα και οι χασισέμποροι Ζωνιανοί, όταν κάποιος συλλαμβανόταν στήριζαν την οικογένειά του, όσο καιρό ήταν φυλακή).

Βλέποντας τα παραπάνω, αρχικά ένοιωσα ότι είμαι πολίτης μιάς "σοβαρής" και ισχυρής χώρας, που κάνει ακόμα και κατασκοπεία εις βάρος της παγκόσμιας υπερδύναμης. Γρήγορα όμως αντελήφθηκα, ότι μάλλον όλα προήλθαν απο την οικειοθελή προσφορά του Λάλλα και όχι απο οργανωμένες πρωτοβουλίες των ελληνικών υπηρεσιών. Η ανικανότητα των οποίων, οδήγησε στην αποκάλυψη και σύλληψη του πρώτου γνωστού Ελληνα κατασκόπου, που ίσως, μετα απο όλα αυτά, να είναι και ο τελευταίος.

Και μετα απο αυτές τις σκέψεις, εκτίμησα παραπάνω αυτόν τον άνθρωπο. Που ρίσκαρε την καλοβολεμένη του ζωή για να βοηθήσει την 1η πατρίδα του. Γιατί, σε αντίθεση με τις εκατοντάδες χιλιάδες ελληνοαμερικάνων, αυτός κράτησε το συναίσθημα για την 1η του πατρίδα υψηλότερα απο την 2η. Αυτή την πατρίδα, που παρότι ανάγκασε τους γονείς του να μεταναστεύσουν, και τίποτα καλό δεν είδε απο αυτήν, λειτουργούσε μέσα του σαν αίσθηση, σαν αρχέτυπο. Ενα αρχέτυπο που τον δέσμευε και δεν μπορούσε να αποχωρισθεί. Και το ακολουθούσε σαν απο ένστικτο.

Ενα αρχέτυπο που μάλλον δεν λειτουργούσε σε όλους έτσι. Που όταν χρειάσθηκε βοήθεια , δεν την βρήκε. Αυτό με ενόχλησε πιό πολύ απο όλα. Μιά χώρα που ενώ πολλοί έχουν την διάθεση να την νοιώσουν ακόμα και σαν αρχέτυπο, αυτή τους πληγώνει καθημερινά και τους προδίδει όταν την χρειασθούν.

Και αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν η απάντησή του στην ερώτηση αν θα το ξανάκανε.

"ναι, γιατί έβγαινε απο μέσα μου και πιστεύω ότι ο καθένας στην θέση μου θα εκανε το ίδιο"

Και παρόλο που ξέρει ότι δεν θα έκανε ο καθε ένας το ίδιο, συνεχίζει να έχει αυτό το συναίσθημα. Ποιά αίσθηση ευθύνης και φιλοπατρίας είχαν άραγε αυτοί που, χωρίς να ρισκάρουν τίποτα, άφησαν εκτεθιμένο αυτόν και την χώρα. Και δεν είχαν την ευαισθησία, να στηρίξουν τουλάχιστον την οικογένειά του.

Για αυτό το συναίσθημα χαιρετίζω αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί κράτησε μέσα του ζωντανή μιά αξία, εκεί που όλοι την εξαργυρώνουν στον βωμό της παγκοσμιοποιημένης ευμάρειας. Ρίσκαρε, ενάντια στα προσωπικά του συμφέροντά του για κάτι που θεωρούσε ανώτερο απο αυτόν. Και συνεχίζει να το πιστεύει παρ΄όλα αυτά που έγιναν.

Εύγε σου, Ελληνα.

3 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Καλησπέρα, :-)
vassper, καλά που σε διάβασα πρώτα, διότι είχα το ίδιο ακριβώς θέμα στο μυαλό μου, και αποκόμισα τις ίδιες εντυπώσεις με σένα απο την συνέντευξη, την οποία είδα μέχρι τέλους.
Σεμνός, λακωνικός και περιεκτικός στο λόγο του.
Το τι πραγματικά έκανε και τα εύσημα, του τα απένειμαν όσοι μίλησαν γι' αυτόν.
Θα σταθώ στα λόγια του αυτά:
Αν δεν βοηθάς το αίμα σου, τότε ούτε ο εχθρός σου σε σέβεται!
Αυτά μου ήταν αρκετά και ενδεικτικά.

vasikos metoxos είπε...

Περιμένετε να δείτε ποιος χώρος θα τον "αγκαλιάσει". Κάτι μου λέει ότι θα είναι ο ίδιος που φιλοξένησε και τον Καλεντερίδη...Φεβρουάριος 1999. Σύλληψη Οτσαλάν. Μία από τα ίδια φίλε Vassper.

Locus Publicus είπε...

Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για τον κ. Λάλα, αλλά σαν έλληνας της Αμερικής επιτρέψτε με να πώ πως εχω συναντήσει αρκετούς 2ης γενιάς έλληνες με τεράστια αγάπη για την Ελλάδα.

Και πως κρατάς ζωντανή μέσα σου την αγάπη για μια πατρίδα που δεν έζησες ποτέ απο κοντά, τουλάχιστον όχι για πολύ; Προσωπικά δεν γνωρίζω. Και όμως φαίνεται πως υπάρχει τρόπος.

Γνωρίζω δύο ελληνοαμερικανούς που έχουν πάει στην ελλάδα λίγες φορές, τα ελληνικά τους λίγα. Παίζουν όμως και οι δυό τους θαυμάσιο μπουζούκι. Αναρωτήθηκα πολλές φορές πως ένας ανθρωπος που ξέρει στην ουσία λίγα για αυτή τη μακρινή και μικρή πατρίδα, χωρίς εθνική συνείδηση φτιαγμένη μέσα απο την καθημερινότητα, τη ζωή της γειτονιάς, τα λαικά πανηγύρια, να μπορεί να παίζει τραγούδια του Τσιτσάνη, και Βαμβακάρη, με τον ίδιο πόνο και σκέρτσο όπως και ένας ντόπιος.

Δεν εχω την απάντηση . Ομως γίνεται. Το έχω βιώσει προσωπικά. Σ'αυτά τα ανεξήγητα είναι και ο κ. Λάλας.