Ολυμπιακή αεροπορία

Μια εταιρεία, με ιστορία 50 ετών, ταυτισμένη με την Ελλάδα, έτοιμη να καταρεύσει.
γιατί έφτασε εδώ? μπορει να αποτραπεί?




τα δεδομένα :

• 1,2 δις ευρώ ετήσιος κύκλος εργασιών
• 11η μεταξύ των περίπου 70 ευρωπαικών αεροπορικών εταιρειών
• 6 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως με προορισμούς σε 33 χώρες
• σύνδεση των 30 αεροδρομίων χώρας, με επιδότηση προβληματικών προορισμών (νησιά) απο ΕΕ
• 150-250 εκατ.ζημιές ετησίως (εκτίμηση λόγω έλλειψης ισολογισμών απο το 2004)
• 2,5 δις ευρώ συσσωρευμένες ζημίες, απο τα οποία το 1,2 δις οφειλές του δημοσίου στην εταιρεία
• απο το 2004 χρηματοδοτείται παράνομα απο το Ελληνικό κράτος
• 1η σε ασφάλεια στις Ευρώπη, απο τις καλύτερες στον κόσμο σε ασφάλεια
• ιδιαίτερα προσοδοφόρα βάση τεχνικού ελέγχου Αθηνών
• υψηλή πίστη καταναλωτών, ιδιαίτερα των Ελλήνων
• αποτυχία όλων των μέχρι τώρα προσπαθειών εξυγίανσης ή εξεύρεσης στρατηγικού επενδυτή. Στην τελευταία, μειώθηκε ο αριθμός των εργαζομένων απο 17.000 στις 8.500

Και όμως, με βάση τα παραπάνω στοιχεία, εμένα δεν μου φαίνεται έτοιμη να κλείσει. Γνωρίζω αρκετές εταιρείες, που με πολύ χειρότερα στοιχεία κατάφεραν να ορθοποδήσουν. Και με πολύ χειρότερη αντιμετώπιση απο το κράτος (ΙΚΑ,εφορεία κλπ). Με μία διαφορά : λειτούργησαν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Κανόνες αγοράς που όλοι όσοι ασχολούνται με την διοίκηση εταιρειών τους ξέρουν. Μήπως είναι καιρός να εφαρμοσθούν στην Ολυμπιακή.

Γιατί η Ολυμπιακή δεν πρέπει να κλείσει. Οχι μόνο, επειδή είναι ο εθνικός μας αερομεταφορέας, ούτε μόνο επειδή συντηρεί τα μισά αεροδρόμια της χώρας, ούτε μόνο για να μην χάσουν την δουλειά τους 8.500 εργαζόμενοι. Η Ολυμπιακή δεν πρέπει να κλείσει γιατί είναι ένα απο τα σύμβολα του νέου Ελληνικού κράτους που αναγνωρίζεται και ταυτίζεται με την χώρα σε όλο τον κόσμο. Το σήμα της, ένα απο τα πιό αναγνωρήσιμα διεθνώς.Το κλείσιμο της θα είναι μιά ήττα της αξιοπιστίας και του κύρους της χώρας μας, η οποία δεν μπόρεσε να συντηρήσει μία εταιρεία-σύμβολο.

Νομίζω ότι αξίζει ακόμα μιά προσπάθεια

Στήβ Λάλλας

Ειδα, χθές το βράδυ την εκπομπή του Μπαξεβάνη για τον Στήβ Λάλλας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Γιός μεταναστών στις ΗΠΑ, υπάλληλος του Υπ.Εξ των ΗΠΑ, με θητεία στην Τουρκία, Γιουγκοσλαυία, Αθήνα που απο τα τέλη της δεκαετίας του '70, έδινε πληροφορίες στην ΕΥΠ. Οι πληροφορίες που έδινε το 20 χρόνια της ¨θητείας" του, βοήθησαν ,κατά το ρεπορτάζ, σημαντικά την Ελλάδα. Συνελήφθη το 1993, μετά απο βλακεία (ή δόλο?) Ελλήνων αξωματούχων και έμεινε 12 χρόνια στις αμερικάνικες φυλακές.
Η Ελληνική πολιτεία, αντίθετα με την διεθνή πρακτική, δεν τον στήριξε και ούτε βοήθησε την οικογένεια του. (ακόμα και οι χασισέμποροι Ζωνιανοί, όταν κάποιος συλλαμβανόταν στήριζαν την οικογένειά του, όσο καιρό ήταν φυλακή).

Βλέποντας τα παραπάνω, αρχικά ένοιωσα ότι είμαι πολίτης μιάς "σοβαρής" και ισχυρής χώρας, που κάνει ακόμα και κατασκοπεία εις βάρος της παγκόσμιας υπερδύναμης. Γρήγορα όμως αντελήφθηκα, ότι μάλλον όλα προήλθαν απο την οικειοθελή προσφορά του Λάλλα και όχι απο οργανωμένες πρωτοβουλίες των ελληνικών υπηρεσιών. Η ανικανότητα των οποίων, οδήγησε στην αποκάλυψη και σύλληψη του πρώτου γνωστού Ελληνα κατασκόπου, που ίσως, μετα απο όλα αυτά, να είναι και ο τελευταίος.

Και μετα απο αυτές τις σκέψεις, εκτίμησα παραπάνω αυτόν τον άνθρωπο. Που ρίσκαρε την καλοβολεμένη του ζωή για να βοηθήσει την 1η πατρίδα του. Γιατί, σε αντίθεση με τις εκατοντάδες χιλιάδες ελληνοαμερικάνων, αυτός κράτησε το συναίσθημα για την 1η του πατρίδα υψηλότερα απο την 2η. Αυτή την πατρίδα, που παρότι ανάγκασε τους γονείς του να μεταναστεύσουν, και τίποτα καλό δεν είδε απο αυτήν, λειτουργούσε μέσα του σαν αίσθηση, σαν αρχέτυπο. Ενα αρχέτυπο που τον δέσμευε και δεν μπορούσε να αποχωρισθεί. Και το ακολουθούσε σαν απο ένστικτο.

Ενα αρχέτυπο που μάλλον δεν λειτουργούσε σε όλους έτσι. Που όταν χρειάσθηκε βοήθεια , δεν την βρήκε. Αυτό με ενόχλησε πιό πολύ απο όλα. Μιά χώρα που ενώ πολλοί έχουν την διάθεση να την νοιώσουν ακόμα και σαν αρχέτυπο, αυτή τους πληγώνει καθημερινά και τους προδίδει όταν την χρειασθούν.

Και αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν η απάντησή του στην ερώτηση αν θα το ξανάκανε.

"ναι, γιατί έβγαινε απο μέσα μου και πιστεύω ότι ο καθένας στην θέση μου θα εκανε το ίδιο"

Και παρόλο που ξέρει ότι δεν θα έκανε ο καθε ένας το ίδιο, συνεχίζει να έχει αυτό το συναίσθημα. Ποιά αίσθηση ευθύνης και φιλοπατρίας είχαν άραγε αυτοί που, χωρίς να ρισκάρουν τίποτα, άφησαν εκτεθιμένο αυτόν και την χώρα. Και δεν είχαν την ευαισθησία, να στηρίξουν τουλάχιστον την οικογένειά του.

Για αυτό το συναίσθημα χαιρετίζω αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί κράτησε μέσα του ζωντανή μιά αξία, εκεί που όλοι την εξαργυρώνουν στον βωμό της παγκοσμιοποιημένης ευμάρειας. Ρίσκαρε, ενάντια στα προσωπικά του συμφέροντά του για κάτι που θεωρούσε ανώτερο απο αυτόν. Και συνεχίζει να το πιστεύει παρ΄όλα αυτά που έγιναν.

Εύγε σου, Ελληνα.