όντες το μαύρο το χαπάρ’ οι φίλοι σου επέραν.
Κωδώνια εντώκαν θλιβερά, καρδίας εματώθαν,
Τραντέλλενον ντ’ εχάσανεν, τας γούλας εγομώθαν.
Τα έργα τ’ έτανε καλάν, πολλά και καρπεμένα,
Και όσα εποίκεν ο αετόν, ας είναι φωταγμένα.
Και όσα εποίκεν ο αετόν, ας είναι φωταγμένα.
Εκεί απάν’ σην Σουμελάν, σουμά σην εγκλεσίαν,
θα έχ’ ατώρα ανάπαψην και μνήμην αιωνίαν.
θα έχ’ ατώρα ανάπαψην και μνήμην αιωνίαν.
Και εσείς, πουλόπα τη Θεού, ποισέστεν συντροφίαν,
τή Ιμερας τον αετόν να έχει παρηγορίαν.
τή Ιμερας τον αετόν να έχει παρηγορίαν.
(προσαρμογή σε Ποντιακό μοιρολόϊ - Δ.Παπουλίδη)
Στην μνήμη του
παιδικού μου φίλου,
Γιάννη,
ενός περήφανου Πόντιου,
πού έφυγε προχθές,
στα 50 του χρόνια.
3 σχόλια:
Κρίμα. Ζωή σε σάς.
Καλή Χρονιά, φίλε μου, χωρίς άλλες απώλειες.
Καλό του ταξίδι.
Και σε σένα φίλε μου εύχομαι μια καλύτερη νέα χρονιά.
Όπως την επιθυμείς.
Kαλό ταξίδι στόν φίλο σου.
Απο μένα, ολόψυχα τις ευχές μου για καλή χρονιά, με υγεία, πρόοδο και ευτυχία. Ζωή σε όσους έμειναν πίσω..
Δημοσίευση σχολίου