για τον Γιάννη

Ετονε εξ’ Πανόραμα, Χριστούγεννα ημέραν,
όντες το μαύρο το χαπάρ’ οι φίλοι σου επέραν.

Κωδώνια εντώκαν θλιβερά, καρδίας εματώθαν,
Τραντέλλενον ντ’ εχάσανεν, τας γούλας εγομώθαν.

Τα έργα τ’ έτανε καλάν, πολλά και καρπεμένα,
Και όσα εποίκεν ο αετόν, ας είναι φωταγμένα.

Εκεί απάν’ σην Σουμελάν, σουμά σην εγκλεσίαν,
θα έχ’ ατώρα ανάπαψην και μνήμην αιωνίαν.

Και εσείς, πουλόπα τη Θεού, ποισέστεν συντροφίαν,
τή Ιμερας τον αετόν να έχει παρηγορίαν.

(προσαρμογή σε Ποντιακό μοιρολόϊ - Δ.Παπουλίδη)

Στην μνήμη του

παιδικού μου φίλου,

Γιάννη,

ενός περήφανου Πόντιου,

πού έφυγε προχθές,

στα 50 του χρόνια.

επιστροφή στην δραχμή

Τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και περισσότερους Έλληνες να υποστηρίζουν ότι η καλύτερη λύση για την σωτηρία της χώρας από την οικονομική κρίση και την υποτέλεια στην τρόικα, είναι η έξοδος της χώρας από το ευρώ και η επιστροφή στην δραχμή.

Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, ότι η θέση αυτή καλύπτει το θυμικό των Ελλήνων, οι οποίοι ενοχλούνται με τα μέτρα που μας επιβάλει η τρόικα, πολλά από τα οποία θεωρούν άδικα και αναποτελεσματικά. Επιπλέον, κατανοώ την αντίδραση πολλών Ελλήνων στην εξάρτηση της οικονομίας μας από το ευρώ και τις χώρες της ΟΝΕ, που αντί για αλληλεγγύη στην δύσκολη φάση που περνάμε , μας υποχρεώνει να παίρνουμε μέτρα που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των Ελλήνων χωρίς να λύνουν το πρόβλημα.

Αντιλαμβάνομαι επίσης, ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδος, επιβαρύνθηκε κατά πολύ από τις προμήθειες εξοπλισμού και υπηρεσιών που έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τους εταίρους μας της ΕΕ, πάνω από τις δυνατότητες της χώρας και πολλές φορές με αδιαφανείς διαδικασίες. Οι προμήθειες αυτές ενίσχυαν τις ισχυρές οικονομίες της ΕΕ αλλά ταυτόχρονα βάθαιναν τις οικονομικές διαφορές μας και αύξαιναν το χρέος της χώρας.

Συμφωνώ επίσης, ότι οι ξένες τράπεζες ήταν αυτές πού άνοιξαν τον χορό των χωρίς όρια δανείων και των νέων τραπεζικών προϊόντων-φούσκα στις επιχειρήσεις, ιδιώτες, αλλά και το ίδιο το κράτος, βλέποντας την Ελλάδα σαν χρηματοπιστωτικό Eldorado, λόγω των υψηλών τραπεζικών επιτοκίων της χώρας, συμβάλλοντας και αυτές στην κρίση που ακολούθησε. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παράγωγα και τα Supremes που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση Σημίτη για να κρύψει το χρέος, προτάθηκαν τότε από την Goldman Sucks, ως καθ’ όλα νόμιμα προϊόντα ενώ τώρα ελέγχονται ως παράτυπα.

Επιπλέον είναι σήμερα σίγουρο ότι οι εταίροι μας στην ΟΝΕ γνώριζαν από τότε την κατάσταση μας αλλά έκαναν την πάπια, διότι όλοι κέρδιζαν και το χρήμα κινούταν. Όλοι υπολόγιζαν ότι η ανάπτυξη θα συνέχιζε την αυξητική της πορεία και ανέβαλαν την επίλυση των προβλημάτων για το μέλλον. Όμως κάποια στιγμή ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έβαλε φρένο στην ανάπτυξη και έκανε τους επενδυτές («αγορές») να προσέχουν σε ποιόν δανείζουν. Και έτσι ξεκίνησε το δράμα μας, γιατί οι «αγορές» άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι θα χάσουν κάποια από τα 40 τρις $ που μέχρι τότε είχαν αφειδώς δανείσει στα κράτη του πλανήτη, πιστεύοντας ότι η ανάπτυξη θα συνεχιζόταν για πάντα.

Όσον αφορά την οικονομική κρίση που βιώνει ο πλανήτης , εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι συστημική και σχετίζεται με τις δομές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, η οποία λειτουργεί πια χωρίς κανέναν έλεγχο στοχεύοντας στην μεγιστοποίηση των κερδών των «αγορών» χωρίς κανέναν ανθρωπιστικό ή κοινωνικό φραγμό. Δυστυχώς, ο παγκόσμιοποιημένος νεοφιλελεύθερισμός είναι το μόνο οικονομικό σύστημα που εφαρμόζεται στον πλανήτη και μέχρι να διαφοροποιηθεί ή ανατραπεί είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με τους κανόνες του.

Φταίνε λοιπόν οι ξένοι και το ευρώ για την κατάστασή μας και γιαυτό θα είναι καλύτερα να φύγουμε από αυτό και να κόψουμε κάθε σχέση με αυτούς που μας ταλαιπωρούνε ;
Εγώ πιστεύω πώς όχι. Αντίθετα πιστεύω ότι επιστροφή στην δραχμή θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την Ελληνική οικονομία και θα οδηγήσει σύντομα την χώρα στην πτώχευση και την εξαθλίωση.

Επιστροφή στην δραχμή σημαίνει ότι η οικονομική πολιτική του νομίσματος δεν θα καθορίζεται πια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το EcoFin, αλλά από το οικονομικό επιτελείο της Ελληνικής κυβέρνησης. Εμένα προσωπικά και μόνο αυτή η προοπτική με γεμίζει ανασφάλεια. Διότι όλοι θυμόμαστε τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές προ ευρώ, που οδηγούσαν μόνιμα σε υποτιμήσεις, πληθωρισμό και μεγάλα ελλείμματα.

Αν ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην δραχμή, η Ελληνική κυβέρνηση, θα μπορεί να «κόβει» νέο νόμισμα όποτε θέλει, υποτιμώντας την δραχμή σε σχέση με τα άλλα νομίσματα και να δανείζεται από τις αγορές με το τρέχον επιτόκιο των Ελληνικών ομολόγων που θα εκδίδονται πλέον σε δραχμές.

Τη ημέρα που θα εκδοθεί η νέα δραχμή, η κυβέρνηση θα έχει δύο επιλογές, όσον αφορά την ισοτιμία του νέου νομίσματος με το ευρώ : υποτίμηση ή «σκληρή» δραχμή.

Α. Σε περίπτωση, που η κυβέρνηση αποφασίσει να μην υποτιμήσει την νέα δραχμή, και ακολουθήσει πολιτική «σκληρής» δραχμής, θα είναι υποχρεωμένη να μην αλλάξει τίποτα από την ισχύουσα πολιτική, ενώ επιπλέον θα πρέπει να πείσει τις αγορές ότι η νέα δραχμή αξίζει αυτήν την ισοτιμία. Οι αγορές εκτιμώ ότι θα αντιδράσουν αρνητικά, απαιτώντας από την χώρα ακόμα αυστηρότερα μέτρα (απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο οργανισμών κλπ) για να πεισθούν να αγοράσουν τα Ελληνικά ομόλογα σε «σκληρές» δραχμές, που μπροστά τους το μνημόνιο και η τρόικα θα φαντάζουν παραμυθένια. Έτσι η κυβέρνηση θα βρεθεί πολύ σύντομα μπροστά σε δύο επιλογές : υποτίμηση της δραχμής ή απομονωτισμό και επιβίωση χωρίς δανεικά με επιπτώσεις που θα περιγραφούν παρακάτω.

Β. Αντίθετα, η επιστροφή στην δραχμή θα έχει νόημα, μόνο αν συνοδευτεί από ισχυρή υποτίμηση της νέας δραχμής, της τάξεως του 30-40%, η οποία θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές καθώς θα πωλούνται 30-40% φθηνότερα σε ευρώ, ενώ οι Έλληνες παραγωγοί θα εισπράττουν τα ίδια σε δραχμές. Παράλληλα, η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορέσει να δώσει μικρές αυξήσεις στους εργαζόμενους και να χαλαρώσει το πρόγραμμα σταθερότητας.

Η υποτίμηση της δραχμής όμως, θα έχει τα παρακάτω αρνητικά αποτελέσματα :
• Αύξηση των επιτοκίων δανεισμού του κράτους και των τραπεζών στα προ ευρώ επίπεδα του 10-15% καθώς το “spread” της νέας δραχμής θα εκτιναχθεί στα ύψη.
• Αύξηση του δημόσιου χρέους κατά το ποσοστό της υποτίμησης (30-40%) διότι το χρέος θα διατηρηθεί σε ευρώ. Η αύξηση του χρέους θα αυξήσει τα ετήσια τοκοχρεολύσια που θα πρέπει να πληρώνει το Ελληνικό κράτος και άρα θα αυξηθεί το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα από 15,4% (2009) σε 25-30%.
• Αύξηση του ιδιωτικού χρέους (εταιρείες, τράπεζες, ιδιώτες) καθώς όλοι όσοι έχουμε πάρει δάνεια (στεγαστικά, καταναλωτικά, κάρτες) θα πρέπει να αποπληρώσουμε το αυξημένο υπόλοιπο με τα νέα επιτόκια δανεισμού που θα κυμαίνονται στο 15-20%.
• Αύξηση των τιμών όλων των εισαγόμενων προϊόντων κατά 30-40%, με πρώτα και καλύτερα τα καύσιμα καθώς και όλων των εισαγόμενων πρώτων υλών της βιομηχανίας. Αυτό θα οδηγήσει σε αυξήσεις των τιμών σχεδόν όλων των προϊόντων , εκτός των αγροτικών και κάποιων βιοτεχνικών προϊόντων, των οποίων η παραγωγή δεν στηρίζεται σε εισαγόμενες πρώτες ύλες.
• Μεταφορά των καταθέσεων πολλών Ελλήνων από τις Ελληνικές τράπεζες σε τράπεζες του εξωτερικού πριν την υποτίμηση της νέας δραχμής με κίνδυνο κατάρρευσης του τραπεζικού μας συστήματος.

Το Ελληνικό κράτος, θα βρεθεί πολύ γρήγορα μπροστά σε ένα τρομακτικό χρέος ( > 170% ΑΕΠ) το οποίο δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει καθώς θα αυξάνονται και τα ετήσια ελλείμματα. Οι αγορές θα απαιτήσουν και περαιτέρω υποτίμηση της νέας δραχμής ή οποία θα αυξήσει και άλλο το χρέος και τα ελλείμματα μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς επιστροφή. Κάποια στιγμή οι αγορές θα σταματήσουν να μας δανείζουν και θα οδηγηθούμε σε στάση πληρωμών.

Το έλλειμμα του 15,4% το 2009 ερμηνεύεται ότι η Ελλάδα πέρυσι, είχε περίπου 40 δις ευρώ περισσότερα έξοδα από έσοδα. Από αυτά οι τόκοι του χρέους των 285 δις ευρώ δεν ξεπερνούσαν τα 15 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει, ότι ακόμα και να συμφωνούσαν οι δανειστές μας να μην πληρωθούν τους τόκους, η χώρα μας πάλι θα είχε έλλειμμα και θα χρειαζόταν δανεικά για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και προμηθευτές του δημοσίου.

Όταν η Ελλάδα πτώχευσε το 1893, ο Χαρίλαος Τρικούπης κήρυξε επιλεκτική στάση πληρωμών των τόκων των δανείων και ζήτησε από τους πιστωτές της χώρας αναδιάρθρωση του χρέους. Όμως τότε το έλλειμμα ήταν μικρότερο από τους τόκους εξυπηρέτησης του χρέους και η χώρα μπορούσε να συνεχίσει να λειτουργεί πληρώνοντας μισθούς και προμηθευτές του δημοσίου. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, καθότι στάση πληρωμών θα σημάνει αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα σταματήσουν να πληρώνονται και μετά από κάποιες ημέρες θα σταματήσουν να πηγαίνουν στην δουλειά τους. Πολύ σύντομα η χώρα δεν θα έχει αστυνομία, στρατό, υγεία και παιδεία και θα αρχίσουμε να βλέπουμε εικόνες της Ρωσίας του Γέλτσιν όπου ρακένδυτοι αξιωματικοί είχαν εγκαταλείψει τις θέσεις τους και πούλαγαν στρατιωτικό υλικό για να ζήσουν.

Στάση πληρωμών ενός κράτους όπως η Ελλάδα, όπου το 24% των εργαζομένων μισθοδοτούνται από το κράτος και το 63% της οικονομίας είναι κρατικοδίαιτη, θα έχει σαν αποτέλεσμα την πλήρη ανατροπή του κοινωνικού ιστού της χώρας. Η κυβέρνηση, αν καταφέρει να ελέγξει τις ταραχές που θα ξεσπάσουν, θα αναγκασθεί να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους και να περιορίσει τις δαπάνες του κράτους στο επίπεδο των εσόδων του κράτους.

Κανείς δεν θα δανείζει την χώρα μας και ελάχιστα προϊόντα θα εισάγονται λόγω της πλήρους αναξιοπιστίας των συναλλαγών με Έλληνες εισαγωγείς . Η χώρα θα πρέπει να ζήσει με ότι παράγει, γυρίζοντας στην αγροτική οικονομία του μεσοπολέμου. Η ανεργία θα αυξηθεί κατακόρυφα και η μετανάστευση θα μοιάζει η μόνη αξιοπρεπής λύση για τα άτομα με κάποια προσόντα. Οι καλύτεροι θα αρχίσουν να ξαναφεύγουν όπως παλιά, στερώντας την χώρα από το ειδικευμένο προσωπικό που της χρειάζεται για να αναπτυχθεί.

Για τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι η χώρα μας πρέπει να μείνει προσκολλημένη στο ευρώ, ακόμα και αν μας κλωτσάνε για να φύγουμε. Στο κάτω-κάτω είναι και δικό μας νόμισμα και κανείς δεν δικαιούται να μας το στερήσει. Η λογική τής μικρής αλλά τίμιας ψωροκώσταινας ποτέ δεν ευνόησε την χώρα μας, αντίθετα την οδηγούσε πάντα στον απομονωτισμό και την εσωστρέφεια, χαρακτηριστικά που είναι καταστροφικά στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Ας σταθούμε λοιπόν στα πόδια μας, με αυτοπεποίθηση και ας αρχίσουμε να διεκδικούμε αυτό που νομίζουμε εμείς ότι μας ανήκει. Η οικονομική ισχύς δεν ήταν ποτέ ο μόνος παράγοντας αξιοπιστίας ενός λαού.

Η αξιοπρέπεια μας δεν θα κριθεί αν φύγουμε από το ευρώ και επιστρέψουμε στην ανίσχυρη αλλά δική μας και μόνο δική μας, δραχμούλα. Η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί από την ικανότητα μας να κοιτάμε τους άλλους στα μάτια, παρ’ όλα τα προβλήματα μας και όχι από την περιχαράκωσή μας στη φτώχεια και την μιζέρια μας. Η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί από την ικανότητά μας να διεκδικούμε σαν ισότιμοι συνομιλητές και να αρνούμαστε τα ξεροκόμματα που μας πετάνε οι ισχυροί φίλοι μας χτυπώντας μας στην πλάτη. Τέλος, η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί στους δρόμους, όταν όλοι μαζί απαιτήσουμε αλληλεγγύη από τους εταίρους μας και βροντοφωνάξουμε όχι στα μέτρα που θεωρούμε άδικα. Η αξιοπρέπεια μας θα κριθεί όταν αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση.

Και ποιός ξέρει, μπορεί οι ισχυροί εταίροι μας μην ακούσουν τίς φωνές μας αλλά να τίς ακούσουν οι καλοί θεοί της Ελλάδος και να λειτουργήσουν για άλλη μία φορά ως από μηχανής θεοί. Τώρα τελευταία, ακούω συνεχώς για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ελλάδος και προβληματίζομαι. Μήπως τελικά, είχε δίκιο ο Γεωργάκης και «λεφτά υπάρχουνε» ;

εργασιακές συμβάσεις

Από τότε που άκουσα την πολιτική των εργασιακών συμβάσεων προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ, να καταλάβω πως θα βοηθήσουν την ελληνική οικονομία, οι μειώσεις των μισθών τού ιδιωτικού τομέα.

Όσον αφορά στα έσοδα του κράτους, νομίζω ότι είναι σαφές σε όλους μας, ότι η πολιτική αυτή θα έχει αρνητική συνέπεια, καθ’ όσον οι μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία και την μείωση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών στα φορολογικά έσοδα.

Και ενώ, οι αντίστοιχες περικοπές στον δημόσιο τομέα είχαν δημοσιονομικό όφελος, στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, οι μειώσεις των μισθών μόνο προβλήματα θα δημιουργήσουν. Διότι, σε αντίθεση με το κράτος που η παραγωγικότητα δεν μετρείται και δεν αμείβεται, καμία σοβαρή επιχείρηση δεν θέλει να έχει δυσαρεστημένους εργαζομένους που νοιώθουν όμηροι της ανεργίας.

Είναι μύθος, ότι οι μειώσεις των μισθών θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων, διότι αν η ανταγωνιστικότητα καθοριζόταν από το επίπεδο των μισθών, η Μποτσουάνα θα ήταν η πιο ανταγωνιστική χώρα του πλανήτη και όχι οι ΗΠΑ.

Η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων στον ανεπτυγμένο κόσμο καθορίζεται κυρίως από την φορολογική σταθερότητα, την μειωμένη γραφειοκρατία, την επενδυτική διευκόλυνση και τις υποδομές του κράτους, ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν η διαθεσιμότητα εκπαιδευμένου προσωπικού, η υψηλή οργανωτική δυνατότητα, η τεχνολογική επάρκεια και η ποιότητα των πρώτων υλών που, αντίθετα με την πολιτική των εργασιακών συμβάσεων, προϋποθέτουν υψηλά αμειβόμενο προσωπικό.

Η ανταγωνιστικότητα επηρεάζεται από το κόστος εργασίας μόνο στην περίπτωση προϊόντων εντάσεως εργασίας που παράγονται σε χώρες με πολύ χαμηλούς μισθούς και εξάγονται στο εξωτερικό. Αφορά δηλαδή χώρες με χαμηλό βιοτικό επίπεδο και μικρή ιδιωτική κατανάλωση ενέργειας και εισαγόμενων προϊόντων όπου οι κοινωνίες συντηρούνται με την εγχώρια παραγωγή και μπορούν να διατηρούν χαμηλούς μισθούς σε σχέση με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι χώρες αυτές συνήθως δεν έχουν κοινωνικό κράτος, ούτε περιβαλλοντική νομοθεσία ή άλλους κανόνες που να αυξάνουν το κόστος παραγωγής καθώς δεν απαιτούν υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, φόρους και παράβολα.

Τα προϊόντα που παράγονται σε αυτές τις χώρες είναι συνήθως προϊόντα χαμηλής ποιότητας, χωρίς πιστοποιήσεις και ποιοτικό έλεγχο με χαμηλή παραγωγικότητα, η οποία αντισταθμίζεται από την φθηνή εργασία και την συναλλαγματική διαφορά με τις χώρες εξαγωγής.

Αντίθετα, στις ανεπτυγμένες οικονομίες και κοινωνίες, στις οποίες συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, η παραγωγή στηρίζεται στην τεχνολογία και είναι κυρίως εντάσεως κεφαλαίου. Οι βασικοί πυλώνες του κόστους παραγωγής είναι η ενέργεια, το κόστος χρήματος (επιτόκια), οι ποιοτικές πρώτες ύλες και η εξειδικευμένη εργασία. Έτσι, στους περισσότερους κλάδους της οικονομίας, το κόστος εργασίας συμμετέχει στο κόστος παραγωγής σε ποσοστά που κυμαίνονται από 15-25%.
Αυτό σημαίνει ότι μία μείωση του εργατικού κόστους κατά 10% θα μειώσει το κόστος παραγωγής κατά 1,5-2,5%. Εάν σε αυτό το ποσοστό προσθέσουμε και την εκτιμούμενη μείωση των τιμών των α’ και β’ υλών (αποτέλεσμα των μειώσεων των μισθών και σε αυτές τις βιομηχανίες), οι μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα δεν πρόκειται να μειώσουν το κόστος παραγωγής πάνω από 5% και αυτό με την προϋπόθεση ότι όλοι οι συντελεστές της παραγωγής προέρχονται από την Ελλάδα.

Γνωρίζοντας την χώρα μας, εκτιμώ ότι η μείωση αυτή του 5% δεν θα περάσει στο προϊόν αλλά θα αυξήσει τα κέρδη των εταιρειών που παράγουν το προϊόν ή θα μειώσει την ζημιά τους και μάλιστα σε επίπεδα που δεν θα επηρεάσουν την βιωσιμότητά τους. Στις περιπτώσεις δε, που οι εταιρείες παραγωγής θα αποφασίσουν να μειώσουν τις τιμές των προϊόντων τους, η μείωση αυτή δεν θα φτάσει στον καταναλωτή αλλά θα χαθεί στα πολύ υψηλά ποσοστά κέρδους των δικτύων εμπορίας των προϊόντων, που στην Ελλάδα κυμαίνονται από 30% έως και άνω του 100% της τιμής αγοράς του προϊόντος.

Επειδή, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων, δεν οφείλεται στους υψηλούς μισθούς αλλά σε αιτίες που σχετίζονται κυρίως με την διάρθρωση του Ελληνικού κράτους, η πολιτική των εργασιακών συμβάσεων πιστεύω ότι δεν θα βελτιώσει αλλά αντίθετα θα επιδεινώσει και άλλο την Ελληνική οικονομία.

Πιστεύω ότι θα εφαρμοσθεί κυρίως από μικρομεσαίες προβληματικές εταιρείες και κοντόφθαλμους επιχειρηματίες και θα οδηγήσει τα αξιόλογα και ανταγωνιστικά στελέχη στο εξωτερικό ή στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες δεν θα τις εφαρμόσουν στα στελέχη τους. Με το τρόπο αυτό, θα μειωθεί και άλλο η ποιότητα και παραγωγικότητα των μικρομεσαίων αυτών ελληνικών επιχειρήσεων που θα οδηγηθούν στην χρεοκοπία, λίγο αργότερα αλλά πολύ πιο σίγουρα.

Αν η εξέλιξη αυτή, συνδυασθεί με την αδυναμία του Ελληνικού κράτους να κάνει διαρθρωτικές αλλαγές (γραφειοκρατία, φορολογική πολιτική, επενδυτικό περιβάλλον, επιτόκια κλπ) θα οδηγηθούμε στην κυριαρχία της αγοράς από λίγες μεγάλες εταιρείες που θα διευκολύνουν τις εναρμονισμένες πρακτικές και θα διατηρούν υψηλές τις τιμές των προϊόντων τους, ως αντιστάθμισμα του υψηλού κόστους που δημιουργεί το αρνητικό επενδυτικό περιβάλλον.

Οι εταιρείες αυτές, αφού ξεζουμίσουν τα αποθέματα των Ελλήνων καταναλωτών, θα οδηγηθούν μακροπρόθεσμα σε έξοδο από την χώρα, αφού ούτε ικανά στελέχη θα βρίσκουν για να στελεχώσουν τις εταιρείες τους, ούτε ο μέσος καταναλωτής με τα μειωμένα εισοδήματα θα μπορεί να πληρώσει τα προϊόντα τους.

Κατά την γνώμη μου, στην Ελλάδα πρέπει να γίνει ακριβώς το αντίθετο. Να αυξηθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να προσελκύσουν ικανά στελέχη από το εξωτερικό αλλά και από τον δημόσιο τομέα που δεν είναι πια ελκυστικός, τα οποία θα βελτιώσουν την ποιότητα και παραγωγικότητα των Ελληνικών προϊόντων, ώστε να αρχίσουν να γίνονται πιο ανταγωνιστικά. Παράλληλα, το Ελληνικό κράτος πρέπει επιτέλους να βελτιώσει το επενδυτικό περιβάλλον με διαρθρωτικά μέτρα που θα μειώσουν την γραφειοκρατία, θα σταθεροποιήσουν την φορολογία και την νομοθεσία, θα συνδέσουν την παραγωγή με τα πανεπιστήμια κλπ μέτρα, που θα στοχεύουν στην ανάπτυξη μιας νέας γενιάς Ελληνικών επιχειρήσεων οι οποίες θα λειτουργούν υγιώς και θα παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Επιπλέον, το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να αναδιοργανωθεί με στόχο την παραγωγή λιγότερων αλλά πιο καταρτισμένων επιστημόνων και περισσότερων αλλά πιο ανταγωνιστικών εξειδικευμένων τεχνιτών και εργατών. Το δημόσιο πρέπει να σταματήσει να αποτελεί εργασιακή διέξοδο αλλά αποτελεσματικό μηχανισμό σχεδιασμού και ελέγχου της οικονομίας και παροχής κοινωνικού κράτους δικαίου.

Η Ελλάδα πρέπει να πάει μπροστά και όχι πίσω.

piigs

"είμαι περήφανος που είμαι γουρουνάκι" είπε χθές ο Γεωργάκης στην σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Πρέπει να ομολογήσω, ότι με ικανοποίησε η στάση του και εύχομαι να επαναληφθεί και από άλλους ηγέτες των piigs. Πρέπει επίσης να ομολογήσω, ότι αυτή η ονοματολογία (piigs) με εκνευρίζει ιδιαίτερα, διότι εκτός απο υπεροψία και μισαλλοδοξία κρύβει ρατσισμό και επιθετικότητα.

Οι πειθαρχημένοι, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί Βορειοευρωπαίοι ίπτανται ώς αετοί στους ουρανούς της Ευρώπης, χωρίς να φοβούνται κανέναν, ενώ οι απείθαρχοι, τεμπέληδες και πολυλογάδες Νότιοι, τρέχουν να κρυφτούν σαν πανικοβλημένα γουρουνάκια. Ομως, ότι και αν κάνουν τα γουρουνάκια, στο τέλος θα καταλήξουν στο φούρνο με το μήλο στο στόμα, γιατί αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής τους. Είμαστε καταδικασμένοι να φαγωθούμε, εκτός και αν μετατραπούμε και εμείς σε αετούς.

Οι Βόρειοι, που είναι δυνατοί και πλούσιοι επειδή είναι παραγωγικοί, μπορούν να μας μετατρέψουν σε αετούς, αρκεί να τους αφήσουμε να μας συνετίσουν και να μας οργανώσουν. Οπως ακριβώς έκαναν, στο παρελθόν με τους Αφρικανούς και τους Ασιάτες, οι οποίοι όμως αποδείχθηκαν ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Οσον αφορά εμάς τους Νότιους, οι φίλοι μας απο τον Βορρά, θα προσπαθήσουν, παρ' όλο που διατηρούν κάποιες αμφιβολίες, να μας βοηθήσουν διότι έχουμε πιά, κοινά συμφέροντα : το ευρώ. Αν όμως, η προσπάθεια δεν αποδώσει και η προσαρμογή των οικονομιών των piigs αποτύχει, οι προνοητικοί Βόρειοι δεν θα αφήσουν το κοινό μας νόμισμα να μολυνθεί. Θα μας διώξουν απο το ευρώ ή ακόμα καλύτερα θα φτιάξουν το νέο "καθαρό" μάρκο και θα μας αφήσουν το ευρώ αμανάτι με τα προβλήματα του.

Η πλήρης κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, που με πρόσχημα την οικονομία, θέλει να επιβάλλει αλλαγές στον τρόπο ζωής, στην νοοτροπία, στίς αρχές και τις αξίες των λαών . Ανταγωνιστικότητα ή θάνατος, μέχρι να μετατραπεί και ο τελευταίος πολίτης του πλανήτη σε εκφραστή των αρχών του αγγλοσαξονικού προτεσταντισμού. Η εργασία απελευθερώνει. Και χωρίς γκρίνιες παρακαλώ. Κανένας σεβασμός στην διαφορετικότητα και κανένας οίκτος στην αδυναμία.

Το σύστημα που έχει κυριαρχήσει, ο παγκόσμιος νοεφιλελευθερισμός, απαιτεί συνεχή ανάπτυξη για να λειτουργήσει. Η ανάπτυξη απαιτεί αύξηση της κατανάλωσης ή οποία με την σειρά της απαιτεί αύξηση του παραγώμενου πλούτου, όχι απαραίτητα ισοκατανεμημένα. Η αύξηση του πλούτου προϋποθέτει αύξηση της απόδοσης της εργασίας και εδώ ερχόμαστε εμείς.

Τώρα κολυμπάμε και εγώ ο μυώδης ξανθός ναυαγοσώστης θα σε σώσω απο τον πνιγμό, θές δεν θές. Ασχετα, αν εγώ σε πέταξα σε αυτή την λίμνη που είναι βαθιά. Αδιαφορώ δε, αν εσύ απλά ήθελες να κολυμπήσεις στην δίπλα λίμνη, που είναι μικρότερη, πιό βρώμικη αλλά πιο ρηχή. Εδώ θα κολυμπήσεις. Ακούς ;

Ομως οι άνθρωποι, ιδιαίτερα τα piigs είναι απείθαρχα και καμμιά φορά ανεξέλεκτα, μετατρέποντας πολλές φορές την ιστορία σε απρόβλεπτη, για αυτούς που πιστεύουν ότι την έχουν σχεδιάσει. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη ισχυρούς υπερόπτες που υποτίμησαν τον αντίπαλο και κατέληξαν στα τάρταρα. Η εφευρετικότητα, ίδιον των αδυνάτων, αποδείχθηκε αρκετές φορές στην ιστορία αποτελεσματικότερη της ισχύος.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο παραμύθι, τα γουρουνάκια στο τέλος επιζούν και ο κακός λύκος γίνεται ταπετσαρία στον τοίχο.

αλλοίμονό μας !

Η χθεσινή δημοσίευση επιστημόνων του Harvard, ότι κατάφεραν να ελέγξουν την διαδικασία της γήρανσης με γέμισε τρόμο.

Φαντάστηκα τον Γεωργάκη, τον Κωστάκη, την Ντόρα και τους λοιπούς πολιτικούς ταγούς της Ελλάδος, να κυβερνούν ακόμα σε 100 χρόνια αυτή την χώρα και να αλληλοκατηγορούνται, στην εποχή των εγγονιών μας, για το έλλειμα του 2009. Φαντάστηκα επίσης τον Μητσοτάκη, γέρο πιά, κοντά στα 200, να συνεχίζει να δίνει συνεντεύξεις για την αποστασία του '65 και να παρεμβαίνει όταν νοιώθει ότι απειλείται το πολιτικό μέλλον της κορούλας του.

Τρόμος, γιατί αναιρείται η μόνη περίπτωση να γλυτώσουμε απο αυτούς, ο φυσικός θάνατος. Φανταστείτε. Θα κυβερνούν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μιά βουλή στην οποία θα ακούγονται μόνο δέκα επίθετα. Τρόμος.

Και το χειρότερο, χωρίς να διδάσκονται απο τα λάθη τους.